آیا شیوخ امارات بیدار می‌شوند؟

جمهوری اسلامی در سرمقاله امروز نوشت: بعد از آنکه تهاجم نظامی امارات به یمن با واکنش‌های تلافی‌جویانه نیروهای مقاومت مواجه شد و محل استقرار نظامیان اشغالگر اماراتی در یمن مورد حملات موشکی مقاومت قرار گرفته و ده‌ها تن از نظامیان اشغالگر به هلاکت رسیدند، دولت امارات بخاطر این حادثه در سراسر این شیخ نشین 3 روز عزای عمومی اعلام کرد. این اقدام از یکطرف نشانگر کاری بودن ضربات دریافتی است و از طرف دیگر وجود مقامات ارشد نظامی در میان قربانیان سیاست‌های بدفرجام امارات را به اثبات می‌رساند.

اکنون سوال این است که امارات با آن وضعیت شکننده و آسیب‌پذیر، اساساً چه احتیاجی به سرمایه‌گذاری در طرح‌های جنون آمیز عربستان و دیگران داشته و دارد؟ مقامات امارات اگر به گذشته و حال در وضعیت خود و کشورهای پیرامونی بپردازند و قدری عاقلانه بیندیشند، به وضوح در می‌یابند که در این مورد خاص، موضع مسئولانه و هوشمندانه‌ای اتخاذ نکرده‌اند. امارات و شهروندانش اساساً از وضعیت سیاسی – اقتصادی مناسبی برخوردار بودند و نیازی به این ماجراجوئی‌ها نداشته‌اند که برای دستیابی به موقعیتی بهتر، دست به هر جنایت و شرارتی بزنند.

خوبست امارات، وضعیت خود را با برخی همسایگانش از جمله «عمان» مقایسه کند که چگونه با همگان ارتباطی دوستانه و مسئولانه برقرار کرده و نه تنها در هیچ جنگی مشارکت نکرده بلکه «پیک صلح» در منطقه ارزیابی می‌شود. لکن امارات با آن جمعیت محدود، با آن وضعیت شکننده و آسیب پذیر، بدون آنکه نیازی به مشکل آفرینی و مشارکت در جنگ و جنایت داشته باشد، دست به ماجراجوئی زده و در هر فاجعه‌ای در یمن، سعی دارد خودی نشان دهد و پا بپای جنایتکاران سعودی به شرارت بپردازد. چرا و با چه هدفی؟ به امید دستیابی به چه نتایجی؟

البته هنوز هم دیر نشده و مقامات امارات از هر جای ضرر که بر گردند، منفعت است. شاید 3 روز عزای عمومی برای هشیار کردن مقامات تصمیم گیرنده در امارات کافی باشد و ایکاش کافی باشد که تصمیم عاقلانه‌ای بگیرند و حساب خود را از حساب اشرار سعودی جدا کنند. مگر همین سعودی‌ها نبودند و نیستند که همیشه با تفرعن و گستاخی با امارات برخورد کرده‌اند و هرگز از ادعاهای ارضی و طلبکاری دست برنداشته‌اند؟
آل سعود، اتباع اماراتی را به «کیسه شنی» و «کتک خور» ماجراهای یمن تبدیل کرده‌اند و خود حاضر نیستند نظامیان سعودی را برای چنین ماجراجوئی‌هائی اعزام کنند.

ملک سلمان اکنون 3 ماه است به نیروهای باصطلاح زبده و تازه نفس از «گارد ویژه» دستور انجام عملیات زمینی را صادر کرده ولی این فرمان هنوز بر روی کاغذ مانده و عملیاتی نشده است. چرا؟ برای آنکه از عواقب چنین حوادثی بیمناک است و مایل نیست آثار و تبعات مرگ نظامیان و فرماندهان خود را به سادگی پذیرا باشد. البته آنها هم ضربات سهمگینی دریافت کرده‌اند ولی عربستان با امارات از شرایط یکسانی برخوردار نیستند و به لحاظ جمعیت، امکانات و تجهیزات قابل مقایسه نیستند.

آیا مقامات امارات به این نکته فکر کرده‌اند که با ادامه این بازی بدفرجام این آخرین عزای عمومی در امارات نخواهد بود؟ اگر این موشک به درون امارات سقوط می‌کرد، و اگر هر آنچه بر سر یمن آمده، بر سر امارات می‌آمد، آیا مقامات اماراتی بر همین موضع امروزشان باقی می‌ماندند؟ آیا شیوخ اماراتی از شوک بزرگ هلاکت نیروهایشان در یمن هشیار می‌شوند و با تصمیم عاقلانه‌ای حساب خود را از حساب آل سعود جدا می‌کنند؟ کاملاً روشن است که آْل سعود از این مهلکه جان سالم به در نخواهد برد ولی شاید امارات هنوز فرصت داشته باشد خود را از این باتلاق بیرون بکشد. مردم امارات واقعاً از بی‌تدبیری شیوخ خود به عزا نشسته‌اند. یمن و مردمش انقلاب کردند تا خود را از شر حکومت دست نشانده و حقیری نجات دهند که حیثیت و شرافت انسانی یک ملت را به باد فنا داده بود. همه می‌دانند که «منصور هادی» دیکتاتور فراری به عربستان گریخته و از بیگانگان می‌خواهد سرزمین یمن را ویران و مردم را قتل عام کنند تا بلکه او بتواند مجدداً به قدرت باز گردد. آیا چنین جنایتکاری، ارزش همدستی و همکاری و حمایت دارد که امارات بخاطر آن وارد جنگ بی‌پایان شود و شیوخ امارات در نتیجه همدستی با جنایتکاران، مردم این شیخ‌نشین را در معرض آسیب و سرزنش و عزای عمومی قرار دهند؟

ایکاش این عزای عمومی باعث هشیاری و بیداری شیوخ امارات شود و به آنها نشان دهد که راه درستی را انتخاب نکرده بودند و از همدستی و حمایت دیکتاتور فراری دست بردارند و حتی مردم مظلوم یمن را در راه احقاق حق تعیین سرنوشت خود، یاری رسانند.