ارتش هیتلر حملات "بلیتزکریگ" (برق‌آسا) خود را در حالی به لهستان و فرانسه انجام دادند که با شکلی از "کریستال مت" دچار نشئگی بودند که باعث می‌شد کاملاً هوشیار بوده و احساس سرخوشی و شکست ناپذیری کنند. این ادعاها در کتاب جدیدی در رابطه با مصرف مواد مخدر توسط نازی‌ها در جنگ جهانی دوم مطرح شده است.
هیتلر معتاد بود!
به نقل از ایندیپندنت، در این کتاب به نام "حملۀ همه جانبه" که هفتۀ گذشته به تالیف نورمن اوهلر در آلمان به چاپ رسید، در مورد نقش استراتژیک دارویی متاآمفتامین بنیان که از سال 1937 تحت نام تجاری "پرویتین" توسط نازی‌ها تولید و میان نیروهای مسلح توزیع شد، افشاگری شده است.
این دارو به عنوان قرصی که برای مبارزه با استرس و خستگی طراحی شده و در مصرف کننده احساس سرخوشی ایجاد می‌کند، تبلیغ می‌شد. اوهلر در این مورد توضیح می‌دهد: "در ابتدا ارتش متوجه نبود که پرویتین یک مادۀ مخدر است. سربازها فکر می‌کردند که مصرف آن مثل خوردن قهوه می‌ماند."
اما رهبران نازی به خوبی از ارزش پرویتین به عنوان یک محرک در هنگام نبرد مطلع بودند. پس از آزمایش این قرص در جریان حمله به لهستان، ارتش آلمان پیش از حمله به فرانسه در بهار 1940، 35 میلیون قرص پرویتین سفارش داد.
حمله به فرانسه جهان را بهت زده کرد. در عرض چهار روز، تانکهای هیتلر بیش از آنچه که ارتش آلمان در طول چهار سال جنگ جهانی اول توانست پیشروی کند، در فرانسه پیشروی کردند. پرویتین به نازی‌های متجاوز کمک می‌کرد تا بیدار مانده، به پیشروی ادامه دهند و احساس خوبی داشته باشند.
اساس یافته‌های اوهلر، ماهها تحقیق در آرشیوهای نظامی آلمان و ایالات متحده بوده است. تاریخ‌نگاران می‌گویند که این یافته‌ها تصورها را دربارۀ نقش نظامی آلمان در زمان جنگ تغییر خواهد داد. هانس مامسن، تاریخ‌نگار آلمانی می‌گوید: "این واقعیت که بلیتزکریگ، جنگی بود که سوخت آن مواد مخدر بود، یک بار دیگر این نظریه را که ارتش آلمان پرهیزکار بوده است را بی‌اساس می‌کند."
در مورد ژنرال اروین رامل، ملقب به "روباه صحرا"، گفته می‌شود که جوری پرویتین مصرف می‌کرده که گویی نقل و نبات بوده است. او در حمله به فرانسه، توسط هیتلر به فرماندهی تانکها گماشته شد.
اروین رامل
اوهلر می‌گوید که نازی‌ها مواد مخدر نظیر کوکایین، تریاک و مرفین را که در دهۀ 1930 به راحتی در آلمان در دسترس بودند را رد می‌کردند و آنها را مواد مخدر "یهودی‌ها" می‌نامیدند. شیمیدانها رایش سوم تشویق شدند تا محرک جایگزینی بیابند که با نژاد برتر آریایی‌ها متناسب‌تر باشد. فریتز هاوسچایلد، شیمیدان نازی، موفق به تولید پرویتین شد.
اوهلر می‌گوید: "نازی‌ها می‌خواستند که پرویتین به رقیب کوکاکولا بدل شود، مردم آن را می‌خوردند و جواب می‌داد و سرخوش می‌شدند." نازی‌ها برای اینکه مطمئن شوند، میلیونها زن خانه‌دار آلمانی بی‌نصیب نخواهند ماند، شکلاتهایی تولید کردند که حاوی این ماده بود.
آقای اوهلر، در مورد دکتر تئودور مورل، پزشک شخصی هیتلر نیز، و نقش او مسائل جالبی مطرح می‌کند. نویسندۀ کتاب این مسئله را برملا کرده که مورل توانست با عضویت در حزب نازی پیش از جنگ و فراهم کردن اوراق هویتی جدید، توانست این واقعیت را که یهودی است، پنهان کند.
گفته می‌شود که مورل هیتلر را کاملاً به مواد مخدر وابسته کرده بود و رهبر نازی در زمان خودکشی‌اش در سال 1945، کاملاً معتاد بود. اوهلر به یادداشتهای مورل دست پیدا کرده است که نشان می‌دهد او در یک بازۀ 1349 روزه، مجموعاً 800 تزریق به هیتلر انجام داده است.
یکی دیگر از بخشهای جالب کتاب اوهلر، افشای وابستگی روزافزون هیتلر به "یوکودال" است. یوکودال یک مادۀ مخدر ضد درد است که تاثیر آن دو برابر مرفین معمولی است. او افشا کرده است که اولین بار پیش از ملاقات با موسولینی در سال 1943 از این ماده به هیتلر داده شد. در آن زمان ایتالیا احتمال خارج شدن از اتحاد با آلمان نازی را سبک و سنگین می‌کرد.
اما پس از دو بار تزریق یوکودال، چنان حس خوبی به رهبر نازی‌ها دست داد که توانست موسولینی را متقاعد به متحد ماندن با آلمان کند.
فرادید
