برای مخالفان دولت الحمدلله اما برای رئیس جمهور استغفرالله!

سهراب زند در هفته نامه «طلوع صبح» نوشت: نمایشگاه مطبوعات امسال در حالی به کار خود پایان داد که چند رسانۀ معروف در آن حضور نداشتند، اما یکی از فعال‌ترین رسانه‌های منتقد دولت در آن با جلوه‌ای متفاوت حضور یافت و با دکوری جالب توجه اعتراض خود را به نمایندگی از سایرین بیان نمود.

دکوری که در آن تأکید می‌شد، منتقدین دولت، حق سخن گفتن ندارند و دولت دهان منتقدان را بسته است. در یک طراحی نمادین، نواری با رنگ بنفش دورتادور غرفۀ وسیع آنان را محصور نموده بود بگونه‌ای که پملپ شدن خبرگزاری مذکور در ذهن تداعی می‌شد و چند ماکت و آدمکی که با برچسب بنفش دهانشان بسته بود و روی لباس و تن آنان انواع برچسب‌ها خودنمایی میکرد، مضمون برچسب‌ها هم عبارات تند و تیز رئیس جمهور در اعتراض به مخالفان دولت خود بود. اما راجع به این مسأله یادآوری چند نکته برای تنویر افکار عمومی ضروری است.

اول اینکه

برخی از منتقدان اصرار دارند به جامعۀ ارزشی ایران بقبولانند که روحانی و طرفداران وی جریانی متفاوت از نیروهای ارزشی و انقلابی می‌باشند؛ این امر از ماکت برچسب خورده و دهان‌بستۀ به نمایش گذاشته شده توسط این دوستان که مردی با ظاهر حزب‌اللهی و مؤمن را به نمایش گذاشته است و همچنین از سایر متون این رسانه‌ها کاملا هویداست.

نخیر! به هیچ وجه این‌گونه نیست و بسیاری از نیروهای ارزشی و انقلابی در عین داشتن انتقادات و تذکراتی، به جد موافق کلیت دولت هستند، کافی است این دوستان یک نظرسنجی مخفی بین نیروهای طرفدار انقلاب، نظام و ولایت، در بسیج و مساجد انجام دهند تا واقعیت امر اندکی برایشان روشن شود.

دوم

یکی از اخلاق‌های ظالمانۀ گروهک مجاهدین خلق در اوائل انقلاب، مظلوم‌نمایی در عین قلدری بود، که متأسفانه ظاهرا این دوستان هم ناخواسته به آن مبتلا گشته‌اند. صدها خبر و تحلیل و ساخت کلیپ‌های تند و تیز "دکتر سلام" و تیترهای جنجالی علیه دولت، که نه تنها رنگ و بوی انتقاد نداشته، بلکه مرزهای تخریب و تهاجم را هم درنوردیده، کم بوده که دوستان ادعای بسته شدن دهانشان را دارند؟ آیا اگر به کسی بگوییم کیهان یا وطن‌امروز و یا 9دی، آزادی بیان ندارند، به عقل ما شک نمی‌کند؟! مگر همین دوستان در نمایشگاه مطبوعات سال گذشته با تندترین حملات و تبلیغات علیه دولت، غرفه‌های خود را به پایان نرساندند؟

سوم

برچسب عنوان دادن به خودی خود نه بد است نه خوب، بلکه محتوای آن مهم است. قرآن همسر ابولهب را "حمالة الحطب" می‌خواند و امام امریکا را "شیطان بزرگ" لقب دادند، مشرکین هم به کلام پیامبر عنوان "سحر" دادند و امریکا حزب‌الله لبنان را "تروریست" لقب می‌دهد. پس برچسب زدن می‌تواند الهی و انقلابی و یا شیطانی و امریکایی باشد اما برچسب‌هایی که دوستان به آن اشاره می‌کنند بستن دهان منتقدان نیست، بلکه پاسخ و واکنشی قابل تأمل به رفتار سیاسی مخالفان است که برخی از این برچسب‎ها را که این عزیزان نماد توهین به خود و بستن دهانشان می‌دانند از حیث محتوا مرور می‌کنیم:

بی شناسنامه: دکتر روحانی از منتقدین و معترضین خود خواست که با شناسنامه حزب و جریان خود انتقاد کنند نه به نام ملت (9اردیبهشت93). به سرعت پس از این سخنان تفسیرهای حیرت‌آور سیاسی از هر سو سرازیر شد و جریانی که آب به لانۀ آنها ریخته شده بود و فهمیدند منظور روحانی چیست، فریاد برآوردند که روحانی منقدان خود را بی‌شناسنامه خواند و در اقدامی مبتذل و سطحی برخی از مخالفین دولت با شناسنامۀ ثبت‌احوال خود در تجمعات مخالف دولت شرکت نمودند!

بی‌سواد: روحانی از جامعۀ علمی خواست که همراه با برخی کم‌سوادها (نه بی‌سواد) به نقد و بررسی مذاکرات هسته‌ای بپردازند(15بهمن1392). روحانی با واژۀ بی‌سواد عملا به کسانی که در نقد مذاکرات، عمدا به دروغ و تهمت روی آوردند، احترام گذاشت و این تهمت‌ها را از کمی سواد آنان، ناشی دانست. سواد و اطلاعی که در گفتگوی ویژۀ خبری در سؤال از وی در مورد تعلیق یکپارچه با مجری صدا و سیما در ایام انتخابات، موج سنگینی را در جامعه ایجاد نمود، سواد و اطلاعی که منجر به این شد که طیف پایداری در نامۀ اعتراضی خود به دولت در مجلس دو بار واژۀ معروف "ان پی تی" را به انگلیسی و فارسی و در کادر اصلی و عنوان نامه "ام پی تی" بنویسند! و جالب‌تر اینکه صدنفر آن را امضا کنند، که اگر عنوان نامه را ندیده امضا کردند، که خوش بحال ما و این مجلس‌مان، و اگر دیدند و باز متوجه نشدند، بیشتر خوش بحال ما و این مجلس‌مان!

چماقی و افراطی: طیفی که اخلاق سیاسی آنان، بهم زدن سخنرانی‌های رسمی و قانونی کشور، پرتاب مهر و لنگه کفش به رئیس قوۀ مقننه و حمله به خوردروی نمایندۀ مجلس و بعد تأیید یا سکوت در قبال این اعمال است، در این مورد نباید به کسی خرده بگیرند.

تازه به دوران رسیده: رئیس‌جمهور معتقد است عده‌ای تازه به دوران رسیده و برخوان نعمت انقلاب و مجاهدات گذشتگان‌نشسته، در فضای صلح، از همه انقلابی‌تر شده‌اند و با تمام توان به هجمه و تخریب ناجوانمردانه علیه سابقون و رجال سابق انقلاب پرداخته‌اند. نمونۀ بارز آن محمود احمدی‌نژاد بود که بر سر خوان تلاش‌های طاقت فرسای دولت‌های قبل نشست و به صورت صاحبان آن سیلی نواخت و بعد هم با بالاترین درآمد نفتی دولتی ویران را تحویل دولت بعد از خود داد. رئیس جمهور در جایی بیان نمود که به این افراد احترام میگذارد لازم نیست که آنها نگران ارزش‌های انقلاب و اسلام باشند(16آذر1393) چرا که مضحک است که عده‌ای پندارشان این است که توسط انقلابیون و شلاق خورده‌های سابق، ارزش‌هایی را از دست رفته بخوانند که آنها به دیروزِ شکنجه و اعدام و تبیین بوجود آوردند وبه امروزِ به عقل و عاقبت‌اندیشی پاسدار آنند و تازه از راه رسیده‌ها آنان را عدم پاسداشت آن ارزش‌ها مرتبا سیلی بزنند.

بزدل و ترسو، بروید به جهنم: رئیس‌جمهور به عده‌ای که مرتب به دولت لقب خائن و خائف در مقابل غرب و کدخدا لقب می‌دادند، با کلام خود و با شجاعت اعلام نمود این شمایید که در عین تابلو و شعار عزت و شجاعت، ترسو و بزدل سیاسی هستید(20مرداد1393) و اینقدر اعتماد به نفس ندارید که به تنهایی در مقابل 7 ابرقدرت (5+1+ مسئول سیاست خارجی اتحادیۀ اروپا) جهانی بنشینید و یک تنه حق مسلم غنی‌سازی هسته‌ای را از حلقوم آنان بیرون بکشید. که بعدها سخن رئیس‌جمهور به صداقت نشست و مشخص شد چه کسانی در میان یک جنگ جهانی تمام‌عیار دیپلماسی، ناخواسته نقش ستون پنجم دشمن را در تحقیر و تضعیف سربازان دیپلماسی ایفا می‌نمودند و شدیدا به نهیب رئیس‌جمهور احتیاج داشتند. که خدا را شکر که با نهیب‌ها و حمایتهای به موقع و قاطع مقام‌ معظم رهبری تلاششان ابتر شد و متاسفانه بازهم با وقاحت تمام به تخریب و تهمت‌های خود ادامه دادند که البته از این گناهان سیاسی طرفی هم نبستند.

در پایان ذکر این نکته ضروری است که اولا چگونه منتقدین دولت و رئیس جمهور به خودشان اجازه میدهند که در تیتر یک رسانه ها و سخنان خود به تخریب و تهمت و به اسم نقد بنویسند: "هولوکاست هسته‌ای"، "نوشاندن جام زهر به رهبری"، "ظریف‌الممالک قاجاری"، "بدتر از ترکمنچای"، "جاسوسی فقهی برای انگلیس"، "دنیاطلب""، خائن" و صدها عنوان تخریبی دیگر؛ اما روحانی حق ندارد در پاسخ و یا نقد آنان به آنان بگوید با شناسنامه حزب خود نقد کنید نه مردم، افراط می‌کنید، افکار کودکانه دارید و امثالهم؟ یعنی فحاشی و تخریب و تهمت آنان نقد است و پاسخ‌ها و نهیب‌های روحانی بستن دهان منتقدان؟

دوم اینکه چرا دوستان اعتقاد دارند مرجع ضمیر سخنان روحانی آنان هستند؟