رضایت «بینندگان عزیز» در شب یلدا!

«‌هدف ما جلب رضایت شما بینندگان عزیز است». این جمله را هر ایرانی در زندگی اش دست کم ده ها بار از تلویزیون وطنی شنیده است.

 وقتی که مجریان و سازندگان برنامه ها می خواهند بگویند برای دل مردم برنامه می‌سازند. اما این گزاره تا چه اندازه حقیقت دارد؟ آیا واقعاً نظر مردم برای گردانندگان بزرگترین رسانه کشور مهم است یا آنها راه خودشان را می‌روند؟

شب یلدا با همان برنامه‌های معمول اعیاد ملی در تلویزیون برگزار شد. آمیزه‌ای از بگو بخندهای تصنعی مجریان با مهمانان سینمایی و ورزشی که دور هم جمع می‌شوند و در مورد یلدا و خاطره ها و آخرین کارهایشان با هم حرف می‌زنند. کشدار و معمولاً بی تنوع. پخش آیتم‌های برگزیده طنز از سریال های قدیمی تلویزیون و چند موسیقی نیمه شاد روی زمینه‌ای از دار و درخت و جوی آب و گل هایی که در باد تکان می‌خورند.

  سال های قبل البته برش هایی از فیلم‌های کلاسیک کمدی با بازی لورل و هاردی و جری لوئیس و چارلی چاپلین و... هم پخش می شد که از فرط تکرار رنگ و رویشان پریده بود!

  امسال با انتشار عکسی از عادل فردوسی پور در کنار جواد ظریف در شبکه های مجازی خیلی ها در انتظار یک 90 متفاوت بودند. اینکه تلویزیون یک سورپرایز برای شب یلدا کنار گذاشته است.

   برنامه اما پخش نشد. عادل فردوسی پور روی آنتن زنده از وزیر امور خارجه عذرخواهی کرد و عدم پخش این برنامه را به تصمیم گیری مدیران تلویزیون منتسب کرد. در خصوص چرایی این اتفاق روایت ها و قرائت های مختلفی از نیمه شب گذشته ارائه شده است.

 نگاهی به اخبار پربیننده تمام خبرگزاری ها نشان می دهد که خبر عدم پخش این برنامه از پربیننده ترین هاست. یعنی برای عموم مردم باعث کنجکاوی شده که مجری تلویزیون رسمی و رییس دستگاه رسمی دیپلماسی در یک برنامه ضبط شده ممکن بود چه حرف‌هایی بزنندکه از پخش آن جلوگیری شده است؟

  بسیاری با مقایسه حضور حدادعادل و ممانعت از پخش تصاویر جواد ظریف نتیجه گرفته‌اند که مدیران تلویزیون در ادامه شعار « ما می توانیم» دولت مهرورزی قدم برمی دارند. یعنی برخلاف آنچه که هدف خود را « جلب رضایت بینندگان عزیز» عنوان می کنند، با قدرت و قاطعیت حرف خود را به کرسی می نشانند چون « می توانند» و لزومی به پاسخگویی به افکار عمومی نمی بینند. برای رسانه ای به این عظمت که روابط عمومی عریض و طویلی دارد امکان دو خط توضیح متقاعد کننده وجود نداشت؟ یعنی واقعاً خبر نداشتند بسیاری از مردم منتظر پخش این گفتگو بودند؟

  برخی البته می گویند عادل فردوسی پور که همواره از سیاسیون می خواهد از دخالت در فوتبال خودداری کنند، نباید برنامه اش را به پاتوق سیاسیون تبدیل کند اما قطعاً مجری خلاق 90 می داند که در چنین شبی و چنین برنامه ای در خصوص معاهده ان‌پی‌تی، رآکتور آب سنگین، کیک زرد و   PMDسوال نپرسد. مردم از خود می پرسند وقتی وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران که این روزها تصویری روشن و توام با لبخند از کشور در دنیا منعکس می کند و هنوز «وزیر» است چنین مورد بی مهری قرار می گیرد دیگران چه عاقبتی پیدا می کنند؟

در شب یلدایی که شب ایرانیان بود و بسیاری از مردم توان خرید پسته کیلویی 60 هزارتومان و انار 5000 تومان و هنداونه 4500 تومان را نداشتند، برنامه هایی از این دست دلخوشی است، وقتی آن را بدون هیچ توضیحی از مردم دریغ می کنیم چرا باید گله مند باشیم که سراغ شبکه های ماهواره ای بروند که اتفاقاً از چنین برخوردهایی سود می برند و شادمان می شوند؟!
 
بعید نیست اگر دیشب هموطنی در کنج خانه اش دل چرکین از این نامهربانی ها تفالی به حافظ زده و این غزل نصیب اش شده باشد:

زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست
 در حق ما هر چه گوید جای هیچ اکراه نیست

در طریقت هر چه پیش سالک آید خیر اوست 
در صراط مستقیم ای دل کسی گمراه نیست

تا چه بازی رخ نماید بیدقی خواهیم راند
  عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست

چیست این سقف بلند ساده بسیار نقش
 زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست

این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است
 کاین همه زخم نهان هست و مجال آه نیست

صاحب دیوان ما گویی نمی‌داند حساب
کاندر این طغرا نشان حسبة لله نیست

هر که خواهد گو بیا و هر چه خواهد گو بگو 
کبر و ناز و حاجب و دربان بدین درگاه نیست

بر در میخانه رفتن کار یک‌رنگان بود 
خودفروشان را به کوی می فروشان راه نیست

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست 
ور نه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست

بنده پیر خراباتم که لطفش دایم است
ور نه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست

حافظ  ار بر صدر ننشیند ز عالی مشربی است
 عاشق دردی کش اندر بند مال و جاه نیست