درخشش پیامبر صلح و مهربانی

بیست و پنجم دسامبر سالروز ولادت حضرت عیسی مسیح(ع) پیامبر صلح و دوستی است، اویی که با تولدش نوید بخش انوار توحید به پیروان خویش شد و همگان را به ظهور آخرین فرستاده حق بشارت داد.

«مَثَل عیسی نزد خدا مانند مَثَل آدم است که او را از خاک آفرید، سپس به او گفت باش پس او بود شد. آنگاه که خدا گفت ای عیسی من تو را می‏میرانم (یا به طور کامل می‏گیرم) و تو را به سوی خودم بالا می‏بردم و تو را از(پلیدیِ) کفار پاک می‏سازم. نام او مسیح، عیسی بن مریم است؛ آبرومند در دنیا و آخرت و از مقربان است.» این سخنان پروردگار در سوره آل عمران درباره حضرت عیسی(ع) است که از بطن مادری نیکوکار و پرهیزگار متولد شد و جهان را غرق در حیرت و شگفتی ساخت. 

برپایه سندهای موجود تاریخ میلاد حضرت عیسی(ع) چهارمین پیامبر اولوالعزم الهی به طور دقیق مشخص نیست اما ۲۵ دسامبر سال اول میلادی و ۶۲۲ سال پیش از هجرت حضرت محمد(ص) را روز ولادت ایشان در منطقه بیت لحم در جنوب اورشلیم فلسطین عنوان کرده اند. 

واژه «مسیح» که به زبان یونانی به «کریستوس» ترجمه شده به معنای نجات دهنده است. پیروان حضرت عیسی(ع) را مسیحی می نامند که در زبان های اروپایی «کریستیان» عنوان می کنند. 

تولد عیسی بن مریم(ع) از معجزه های بزرگ الهی است، زیرا ایشان بدون داشتن پدر از وجود پاک حضرت مریم(س) متولد شد. پس از ولادت حضرت عیسی(ع)؛ این بانوی بزرگوار بنابر دستور الهی، نزد قوم بنی اسراییل رفت و روزه سکوت اختیار کرد. 

هنگامی که آنان درباره حضرت عیسی(ع) پرسش کردند، آن حضرت به اذن پرودگار لب به سخن گشود و فرمود: «من بنده خدایم، او کتاب (آسمانی) به من عطا کرده و مرا پیامبر قرار داده است و مرا هرجا که باشم موجودی پر برکت خواسته و تا زمانی که زنده ام، مرا به نماز و زکات امر فرموده است. سلام خدا بر من، در آن روز که متولد شدم و در آن روز که می میرم و آن روز که زنده برانگیخته خواهم شد». 

پس از آن، چهارمین فرستاده حق در کنار حضرت مریم(س) تعلیم و تربیت یافت و اینگونه آماده هدایت و رهبری جامعه روزگار خویش شد. تمامی پیامبران الهی هدف هایی مشترک داشته اند، بشارت دهنده پیام الهی به مردم زمانه و نویدبخش پیامبران پس از خود بوده اند. حضرت عیسی(ع) نیز رسالتی جهانی داشت، دعوتی عام و فراگیر که مردم را به عبادت خداوند یکتا فرا می خواند و در این مسیر با سختی هایی فراوانی روبرو شد، اما هیچ گاه از هدایت جامعه عقب نشینی نکرد و همواره در راه رساندن پیام خداوند به جهانیان کوشید. 

اما دشمنان این پیامبر الهی که وجود پر برکت ایشان را سدی در برابر دستیابی به خواسته های خود می پنداشتند، در صدد قتل آن بزرگوار برآمدند و به طراحی نقشه از میان برداشتن عیسی بن مریم(ع) پرداختند، اما بر پایه فرموده پروردگار در آیه های 157و 158 سوره نسا، آنان نتوانستند به هدف شوم خویش دست یابند. 

در این سوره می خوانیم: «... و گفتارشان که ما مسیح عیسی بن مریم پیامبر خدا را کشتیم در حالی که نه او را کشتند و نه به دار آویختند لکن امر بر آنها مشتبه شد و کسانی که در مورد (قتل) او اختلاف کردند از آن در شک هستند و علم به آن ندارند و تنها از گمان پیروی می کنند و قطعا او را نکشتند. بلکه خدا او را به سوی خود برد و خداوند توانا و حکیم است.» 

«حجت الاسلام محمدتقی انصاری پور» عضو هیات علمی دانشگاه ادیان و مذاهب به مناسبت سالروز میلاد حضرت مسیح(ع) در گفت و گو با پژوهشگر گروه اطلاع رسانی ایرنا، گفت: هنگاهی که عیسی بن مریم(ع) در فلسطین به پیامبری رسید. بیشتر مردم آن منطقه، زیر سلطه امپراطوری رم روزگار می گذراندند. مردم یهود پیش از ظهور حضرت عیسی(ع) منتظر مسیحا یا به تعبیر آنان «مایشا» بودند و این وعده انبیاء بنی اسرائیل به شمار می رفت. در واقع در سنت پیامبران همیشه به این صورت بوده است که هر فرستاده ای، آمدن پیامبر پس از خود را به مردم وعده می داد. 

عضو هیات علمی دانشگاه ادیان و مذاهب بیان داشت: مفهوم مایشا در میان یهودیان تضمین کننده نوعی پادشاهی بود، به همین دلیل آنان منتظر فردی بودند که در میان آنها ظهور کند تا با فرماندهی او با حاکمان امپراطوری رم به نبرد بپردازند و خود را از سلطه آنها رهایی بخشند. یهودیان به دنبال آن بودند تا سر فردی را که می خواستند به پادشاهی برسانند و اداره امور خود را به او بسپارند، با روغن تطهیر و به اصطلاح مسح کنند، به همین دلیل در میان آنان، مسیح به معنی فردی بود که به مقام پادشاهی برگزیده خواهد شد. 

او در ادامه افزود: هنگامی که یهودیان مشاهده کردند، حضرت عیسی(ع) نه تنها داری خلق و خوی پادشاهی نیست بلکه انسانی ساده است که با مردم عادی همنشینی می کند، به شفای بیماران می پردازد و به فقیران یاری می رساند، از این رو بسیاری از آنها به او ایمان نیاوردند که این امر مشکل های فراوانی را برای ایشان پدید آورد و سبب شد تا حاکمان امپراطوری رم به آزار و اذیت آن حضرت بپردازند. به همین دلیل حضرت عیسی(ع) در دوره سه ساله تبلیغ خود در یک مکان مشخص و ثابت قرار نداشت و از مکانی به مکان دیگر در حرکت بود که در این مسافرت ها، تعدادی از یاران، مشهور به «حواریون»، ایشان را همراهی می کردند. 

حجت الاسلام محمدتقی انصاری پور درباره «اناجیل» اظهار داشت: اناجیلی که در حال حاضر در میان مسیحیان وجود دارد، گزارشی از شرح حال یا سیره حضرت عیسی(ع) محسوب می شود که آن را افرادی با فاصله 30 تا70 سال پس از این بزرگوار به نگارش درآوردند. هدف آنها این بود که به قوم بنی اسرائیل ثابت کنند، پیامبری به نام عیسی بن مریم(ع) در میان آنها ظهور کرده و او همان مسیح است که آنان سالیان متمادی منتظر او بوده اند. به همین دلیل در اناجیل سخنان معنوی و معجزه های حضرت عیسی(ع) آورده شده است. مسیحیان در اناجیل «متی» و «لوقا» از انجیل های چهارگانه می خواهند، ثابت کنند که نسب عیسی بن مریم(ع) به حضرت داود می رسد و وعده ای که به آن حضرت مبنی بر آن که فردی از تبار تو بر بنی اسرائیل حکومت خواهد کرد، با ظهور حضرت عیسی(ع) به وقوع پیوسته است.

عضو هیات علمی دانشگاه ادیان و مذاهب تصریح کرد: با توجه به گزارش های تاریخی رسیده این حقیقت به دست می آید که حضرت عیسی(ع) علاقه نداشت که لقب مسیحا برای آن حضرت به کار برده شود؛ زیرا اولویت وی بیدار کردن انسان ها از دنیاگرایی و ساختن رفتار اخلاقی آنها بود. بنابراین بسیاری از سخنانی که ایشان به جامعه روزگار زده است، نوعی هشدار به آن درباره غرق شدن در لذت های مادی محسوب می شود. آن بزرگوار می فرمود که نباید تنها به ظاهر دین توجه کرد بلکه باید به باطن و درون مایه های آن نیز پرداخت. حضرت عیسی(ع) می خواست به اصلاح نگرش دینی افراد بپردازد و به همین دلیل به جای واژه مسیحا به مفهوم «ملکوت خدا» معتقد بود.

 

حجت الاسلام محمدتقی انصاری پور در پایان درباره مفهوم ملکوت خدا، یاد آور شد: در بسیاری از سخنان حضرت عیسی(ع) آمده است که اگر می خواهید وارد ملکوت خداوند شوید باید خود را از وابستگی های مادی و دنیایی رها و به عدالت رفتار کنید. در واقع باید گفت، مفهوم ملکوت خدا دارای دو بار معنایی بود. یکی ناظر به دوره ای در آینده که پیش از عیسی بن مریم(ع)، حضرت یحیی(ع) آمدن پیامبری را بشارت می داد و به همین دلیل تعداد زیادی از پیروان وی به حضرت عیسی(ع) ایمان آوردند. دومین معنای آن نیز به بار اخلاقی و معنوی اشاره داشت. یعنی لازم نبود که فردی دوره حضرت عیسی(ع) را درک کند تا در ملکوت خدا وارد شود، بلکه باید ایمان خالصانه ای در او پیدا شود و حاجت های اخلاقی و معنوی خود را به مرتبه بالایی برساند، اینگونه می توانست ادعا کند که به ملکوت خدا نزدیک شده است.