اگر بخواهیم فهرستی از بازیگران تئاتر، سینما و تلویزیون تهیه کنیم، بدون شک فهرستی طولانی و بلند بالا خواهد شد، اما به‌طور قطع اسامی برخی از بازیگران پررنگ‌تر خواهد بود؛ یعنی قلممان را بیشتر می‌فشاریم و می‌خواهیم که حتما نام او ثبت شود.

بهزاد فراهانی بازیگری و کارگردانی را به صورت علمی در دانشگاه ناسیونال استراسبورگ فرانسه فرا گرفت و در آغاز دهه پنجاه پا به عرصه بازیگری سینما و نویسندگی گذاشت. او در گفت‌و‌گویی به نکاتی درباره بازیگری اشاره کرده است.

- در ایران‌زمین، این تحفه بازیگری، تحفه‌ای است از فرهنگ آمده و خیلی صریح‌تر بگویم که ریشه ملی ندارد، اغلب ما هر کدام دوست داریم پیش از آنکه به مباحث علمی و تحقیقاتی آن فکر کنیم، با تعاریف خودمان آن را معرفی کنیم؛ حال آنکه اصلاً هیچ ارتباطی به مباحث علمی هم نداشته باشد.

- متأسفانه به جای حفظ بزرگان عدم حفظشان را بیشتر داشته‌ایم. به همین دلیل بازیگری در ایران بسیار فردی و شخصی شده و هر فرد و هر شخصی برای خودش تعریف خاص شخصی‌اش را دارد، بدتر از آن فکر می‌کند که تعریفش از این تعاریف از پایه اصلی این رشته که به استانیسلاوسکی و برشت منتهی می‌شود، به دور است و دانش فردی خودش را تکیه‌گاه آن تعاریف قلمداد کرده است.

- ما باید قبول کنیم در امر بازیگری الکن هستیم؛ وگرنه اگر کسی بازیگر به معنی واقعی باشد برایش چه فرقی می‌کند که چه نقشی را بازی کند، متاسفانه باید گفت در کشور ما اغلب بازیگران محدود به یک حالت هستند و همان‌طور که شما هم اشاره کردید، الان فقط می‌توانند یک نقش را بازی کنند. بازی لارنس اولیویر را در «اسپارتاکوس» ببینید، ایشان سه صحنه در یک فیلم چهار ساعته حضور پیدا نمی‌کند و با آن سه صحنه در برابر بزرگ‌ترین بازیگران دنیا قدرت‌نمایی می‌کند

- کار دیگری بلد نیستم! من بهزاد فراهانی فقفط همین کار را بلدم، به لحاظ مالی هم اگر در هر موسسه‌ای حضور پیدا کنم حداقل دو برابر این دستمزد حال حاضرم را می‌گیرم، اما عشقم بازی کردن است و کاری جز این ندارم. اصلاً در این کار به دنبال گمگشته می‌گردم.

- بسیاری از ما آدم‌ها وقتی در کارمان دچار رنجش فراوان می‌شویم یا از طریق آن به آرامش نمی‌رسیم رهایش می‌کنیم، چون فکر می‌کنیم از طریق این شغل نمی‌توانیم به خواسته‌هایمان برسیم، اما شما هم از این رنجش‌ها حرف می‌زنید و هم طوری قاطعانه سخن می‌گویید که انگار هیچ وقت قصد رها کردن این کار را ندارید.

- در یک دوره‌ای وقتی از تئاتر حمایت می‌شد هنرمندان تئاتر دوست داشتند کار تئاتر‌شان را با جدیت بیشتری دنبال کنند، اما در حال حاضر که مدیران مرتبط به هنر‌های نمایشی مبنای حمایت را بر گیشه گذاشته‌اند. به طور قطع هنرمندان به سمت آثار گیشه‌ای می‌روند و از کیفیت کارها کاسته می‌شود.

- به تلویزیون می‌آیم؛ به شرط اینکه در کار‌هایی مثل «گرگ‌ها»، «رعنا»، «امام علی (ع)»، «خانه پدری» و... بازی کنم؛ آثاری که من در تلویزیون بازی کردم مگر آثار بدی بوده‌اند، همه آن‌ها مثل تئاتر‌هایی که در کارنامه کاری‌ام دارند باعث افتخار من هستند.

من هنوز که هنوز است «خانه پدری» را دوست دارم یا سریال «فاصله» را خیلی دوست دارم یا سریال «به رنگ صدف» را بسیار می‌پسندم. واقعاً این سریال‌هایی که من در آن‌ها بازی کردم را ببینید و با برخی سریال‌های امروزه روز مقایسه کنید؛ سریال‌های که من در آن‌ها بازی کردم پیام‌های مثبتی داشتند. در کشوری مثل ازبکستان نمایش «باغ آلبالو» چخوف به 17 نوع متفاوت توسط 17 کارگردان و گروه نمایشی در سال اجرا می‌شود. این یعنی ارج نهادن به هنر تئاتر و شما شک نکنید در چنین شرایطی نه تنها هنر‌ بازیگری که اصلاً جریان هنر‌های نمایشی مسیر تکاملی دارند.