آیا روحانی، پوتینِ ایران است؟

الحیات نوشت: روحانی و دیپلمات های خبره اش برای دستیابی به توافق هسته ای وارد مذاکره با پنج عضو دائم شورای امنیت به اضافه آلمان شده و نهایتا به موفقیت دست پیدا کردند. آن ها به گونه ای مذاکره کردند که شأن و منزلت فردی و ملی آنان حفظ شد و غرب را به سوی احترام گذاشتن به این شأن سوق داد.

به گزارش «انتخاب»، این روزنامه آورده است: در واقع ایرانی ها به بزرگترین پیروزی خود یعنی توافق هسته ای دست یافتند که تحریم ها را لغو می کند و به بازار ایران امکان می دهد با بازار جهانی در ارتباط باشد و در آن ادغام شود. 

 روحانی با دستیابی به توافق هسته ای و بهره گیری از افزایش دامنه آسیب دیدگان از محاصره اقتصادی و افزایش شمار ایرانی هایی که شیوه زندگی مدرن را می پسندند، می تواند گامی بلندتر در زمینه بهبود اقتصادی بردارد.

 انقلاب ایران در واقع در فضایی از تغییر رویکرد جهانی در خصوص چپگرایی با گرایش مارکسیسم- لنینیسم صورت گرفت. در این تحول، فرهنگ جایگزین اقتصاد شد و استکبار و استعمار و اشغال فرهنگی جای امپریالیسم را گرفت. فقدان ایدئولوژی در اتحاد شوروی به علت عدم انعطاف برژنف و افزایش تفسیرهای ماهوی و دشمنی چشم بسته با تفکر غربی، این تحولات را تقویت کرد. در این ترکیب جدید، ضدیت با کمونیسم به نسبتی متفاوت بین کسانی که در خیابان های تهران شعار «نه شرقی، نه غربی» سر می دادند و کسانی در دانشگاه های آمریکا و اروپای غربی که محوریت اروپا را به تمسخر گرفتند، وجود داشت یا دست کم نولیبرالیسم اقتصادی در چنین فضایی، مسئله ای محکوم شده و مطرود نبود. با توجه به غلبه یافتن عناصر فرهنگی و احساسی، کل آنچه از نولیبرالیسم غربی خواسته می شد این بود که به غرور جریحه دار شده و فرهنگ زخم خورده ایرانی ها احترام بگذارد. شاید همین مسئله تفسیر کننده تشدید بحث و جدل کنونی به ویژه بر سر اقتصاد باشد. 

اقدامات اخیر روحانی در عین حال نشان دهنده بلندپروازی او برای تبدیل شدن به پوتین ایران یعنی نماد سربلندی ملی و قدرت کشور در چارچوب ایدئولوژی دینی حاکم بر ایران است. ولی اگر تفاوت کوچکی وجود داشته باشد این است که پوتین شخصی فاسد است در حالی که روحانی به فساد معروف نیست.