بهرام رادان بازیگر سینمای ایران در یادداشتی درباره فیلم «مرهم» اظهار نظر کرده که متن کامل آن را می‌خوانید.
آقای
کیومرث پوراحمد مرا به تماشای فیلم «مرهم» دعوت کردند و این مطلب را پس از
تماشای فیلم در سالن فردوس موزه سینمای ایران می‌نویسم.
بعید
می‌دانم که اثرات ناشی از ساخت فیلم‌های این چنینی بتواند اثر التیامی به
درد همیشگی اعتیاد در جامعه ما داشته باشد. چه آن که از «گوزن‌ها» تا به
حال آمار اعتیاد رو به فزونی بوده و دولت‌ها و بخش‌های فرهنگی تربیتی
همیشه چندین سال از تولیدکنندگان این مواد عقب‌تر.
«مرهم» فیلمی است
ساده و محترم. هرچند نیمه اولش را بیشتر دوست داشتم، اما نگاه نافذ
کارگردان به نوع عاصی جوانان امروز برایم جالب بود. جوانانی که پیداست اگر
پتانسیل بالقوه جوشانشان توسط همان نهادهای فرهنگی تربیتی بخوبی هدایت
نشود، چه سرنوشت غم‌بار و محنت‌انگیزی در انتظارشان است. به اعتقاد نگارنده
در فنا شدن یک جوان، خودش در انتهای صف مقصرین است، چرا که ضعف نهاد
خانواده و عدم اغنای فرهنگی جامعه، مهمترین دلایل این سقوطند.
به
هرحال «مرهم» نه قصد دارد مقصر را پیدا کند و نه قصد دارد راه‌حل ارائه
کند. شاید مادربزرگ مهربان فیلم تنها مرهمی باشد بر زخمی کهنه‌ای که شکافش
خیلی وسیعتر از این مرهم‌هاست. شاید پس از پایان فیلم مریم زخم‌خورده قصه
بازهم به درون خانواده بی‌فرهنگ و جامعه دردیده‌اش باز‌گردد.
این احتمال در شرایط کنونی بارها و بارها محتمل‌تر است تا هر نوع پایان خوش.
در آخر، دست مریزاد به آقای داودنژاد و گروه محترمش که دراین وانفسای پوچ، لحظات خوبی را برای مخاطب جدی هنر رقم زدند.
