کیمیا علیزاده: افتخار می‌کنم با حجاب روی سکو می‌روم

به گزارش انتخاب، کیمیا علیزاده گفت: «من با «همین چیزی» که بر سر دارم، در رشتۀ تکواندو برنده شدم و در این خصوص افتخار می کنم. من حجاب را دوست دارم»

ریودوژانیرو- آری، در حالی که «این چیز» بر سرم بود، برنده شدم. من به این مسأله افتخار می کنم. زیرا حقیقت این است که من این چیز، یعنی این حجاب را دوست دارم». آنچه در کیمیا علیزاده زنورین، ١٨ ساله، جلب توجه می کند، ظرافت اوست: با صدای نازکی سخن می گوید، لبخند زیبایی بر لب دارد و اگر به خاطر شانه های پهنش نبود، کسی نمی توانست تصور کند که کمتر از ٢٤ ساعت پیش موفق به کسب یک مدال المپیک در رشتۀ تکواندو گردیده است. دومین چیزی که در او جلب توجه می کند، سرعتش است: «آری، من می دانم چرا شما اینجا هستید، برای اینکه من اولین زن ورزشکار کشورم هستم که موفق به کسب یک مدال المپیک شده است.»

‍[حجاب] برای شما مزاحمت ایجاد می کند؟
«نه، برعکس. آن را دوست دارم. روز گذشته، زمانی که این مدال را گرفتم آنقدر هیجان زده بودم که بی دلیل بالا و پایین می پریدم. البته این خبر آنقدرها که شما بزرگش می کنید، نیست: ایران زهرا نعمتی را به عنوان پرچمدار ریو انتخاب کرد. او نیز با حجاب است. او یک تکواندوکار بود که البته بعد دچار حادثه شد و در لندن موفق به کسب مدال طلا در بازی های پارالمپیک گردید».
اما عکس تو بر روی سکو به همراه هدیه ملک، تبعۀ مصر که او نیز حجاب بر سر داشت، در سراسر جهان چرخید. حتماً علتی دارد.
«علتش این است که مردم عادت ندارند. فقط همین. آنها در مقابل چیزی که درکش نمی کنند یا با آن آشنایی ندارند، می هراسند. من می خواهم آنها بدانند که من حجاب را دوست دارم. من یک فرد معمولی هستم، یک ورزشکار و یک دختر جوان، زندگی خود را دارم، برای خودم استقلال دارم، آزادی دارم و در حیطۀ این آزادی، حجاب را انتخاب می کنم.»

این یک موضوع به روز است، بعد از تصمیم فرانسه مبنی بر ممنوعیت استفاده از مایوی اسلامی (بورکینی) در سواحل، بحث و جدل های بسیاری در اروپا جریان دارد. نظر یک دختر جوان قهرمان ایرانی در این باره چیست؟

«اینکه آزادی در تمامی جهات آزادی است. اینکه موردی از آن دفاع کنیم هیچ فایده ای ندارد مگر در جهت نفی آن. هر کسی آزاد است هر کاری را که فکر می کند تا جایی که انجام آن ضرری برای آزادی دیگران نداشته باشد، انجام دهد».

تعدادی از افراد در این پارک المپیک شهر ریو قدرت عکس شما با حجاب و مدال بر گردن را با قدرت آن عکس معروف در سکوی دوی ٢٠٠ متر سال ١٩٦٨ مقایسه کردند: عکسی با حضو تامی اسمیت و جان کارلوس که در مکزیکوسیتی دست مشت کردۀ خود را بالا برده اند.

«من سی سال بعد، یعنی در سال ١٩٩٨ میلادی به دنیا آمدم. در این باره چیزی نمی دانم، اما ظاهراً ربطی ندارد. من حرکتی انجام نداده ام، من فقط آن گونه که هستم بر روی سکو رفتم».
چند روز پیش، دقیقاً در همینجا در بازی ها در سالن والیبال یک فعال گرا پارچه نوشته ای را با نوشتۀ «اجازه دهید زنان وارد ورزشگاه ها شوند» به نمایش گذاشت. در ایران تبعیض جنسیتی هنوز بسیار است. ای کاش پیروزی شما بتواند به این قضیه کمک کند.

«به طور قطع می دانم که در اینجا بسیاری از مردان و زنان بازی مرا تماشا کرده اند و اینکه در خانه نیز همه از من طرفداری می کردند».

باری، دوست دارید که این رکورد شما چه مفهومی به همراه داشته باشد؟
«بهترین چیز این است که بتوان به کسی پاسخ نداد یا بهتر بگویم با مدال برنز پاسخ داد. همان گونه که در مورد سایر ورزشکاران اتفاق می افتد. بدان معنا که جهان جلوتر از آن چیزی است که هست. بنابراین باید بگویم که آری، دوست دارم که پیروزی من الهام بخش تمامی زنان کشورم باشد، برای اینکه ورزش کنند و خودشان باشند و در این راه احساس آزادی کنند».