رایزنی‌های یواشکی اصولگرایان

اصولگرایان تحرک و رایزنی برای ایجاد اجماع در رابطه با انتخابات آتی را نفی نمی‌کنند.

به گزارش انتخاب، «تحرکات و رایزنی‌های انتخاباتی درون جبهه اصولگرایان و میان چهره‌ها و شخصیت‌های اصولگرا چیزی نیست که مورد انکار این جناح سیاسی قرار گرفته باشد. از حداد عادل تا محمدرضا باهنر بر این نکته تأکید دارند که رایزنی‌هایی در میان اصولگرایان برای انتخابات آتی در جریان است. این رایزنی‌ها در شرایطی صورت می‌گیرد که بر خلاف اصلاح‌طلبان، اصولگرایان در انتخابات پیش رو با دو چالش و انتخاب مواجه هستند و برای هر یک باید فرصت و وقت هزینه کنند. بر خلاف اصلاح‌طلبان که محتملا پشت سر روحانی و نامزد اعتدالگرایان صف‌آرایی خواهند کرد و انرژی و وقت خود را تنها باید صرف انتخابات شوراها و شبکه‌سازی و ستادسازی به منظور موفقیت در انتخابات شوراها کنند، اصولگرایان باید ضمن رایزنی بر سر انتخابات شوراها و انتخاب گزینه‌های مطلوب و دارای توان رقابت در انتخابات شوراها، توجه و گوشه چشمی هم به انتخاب نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری داشته باشند. چالشی که خود می‌تواند بر موضوع انتخابات شوراها هم تأثیرگذار باشد.

آن چه پس از انتخابات ۹۲ بیش از هر زمان دیگری مورد تصریح اصولگرایان قرار گرفته، آن است که این جناح برای کسب موفقیت حداکثری در انتخابات ۹۶ راه گریزی جز اجماع بر سر یک نامزد ندارد اما موضع‌گیری‌های اخیر برخی تشکل‌های تأثیرگذار در فرآیند تصمیم‌سازی اصولگرایان حکایت از آن دارد که فرآیند اجماع آن چنان که تا پیش از این تصور می‌شد، راهی آسان و خالی از سنگلاخ نیست. موضع‌گیری‌های مصباحی‌مقدم درباره میزان تأثیر نظرات آیت‌الله مصباح بر فرآیند تصمیم‌سازی و اجماع اصولگرایان که البته با تصحیح دبیرکل این مجموعه محوری مواجه شد، تنها بخشی از چالشی است که اصولگرایان در انتخابات ۹۶ پیش رو دارند. در حالی که از اظهارات و مواضع مصباحی‌مقدم این گونه برداشت می‌شد که این تشکل، نظر به حمایت از رئیس‌جمهور مستقر و عضو هیات‌ مؤسس این مجموعه در انتخابات پیش رو دارد، نظرات موحدی کرمانی سوگیری متفاوتی از آن چه سخنگوی جامعه روحانیت گفته بود، نشان می‌دهد. این در حالی است که طبق اصول، جامعه روحانیت نمی‌تواند نسبت به حضور یکی از اعضای خود در انتخابات ریاست‌جمهوری و در کسوت روحانیت بی‌توجه باشد و در عین حال و در حالتی متناقض به نظر می‌رسد اجماع اصولگرایان همچون گذشته متوقف به اجماع نظر جامعه روحانیت و جامعه مدرسین به عنوان گروه‌های مرکزی و مؤثر و محوری اصولگرایان وابسته است.

چراغ سبز نشان دادن به روحانی از سوی روحانیت مبارز و مخالفت با آن از سوی برخی گروه‌های اصولگرا در حالی است که به نظر می‌رسد سخنگوی روحانیت مبارز در ابراز موضع ضمنی حمایتی از روحانی تنها نیست و بخشی از اصولگرایان همچون طیف نزدیک به علی لاریجانی که دارای زد و بندهای سیاسی با اعتدالگرایان و دولتی‌ها هستند، هم تمایل دارند تا حمایت اصولگرایان از یک نامزد در رقابت با رئیس‌جمهور مستقر به مرحله رسمیت نرسیده و اجماع تنها بر سر انتخابات شوراهای شهر و روستا پیش برود. چنین حالتی بیشتر شبیه اعلام حمایت گروه‌های راست در انتخابات ۱۳۸۰ از رئیس‌جمهور وقت است که از زبان چهره‌هایی چون باهنر و حداد عادل در همان انتخابات ابراز و البته مقید به شروطی هم شده بود اما در عین حال ستادهای اصولگرایان در تلاش برای کسب رأی از سبد آرای بدنه خود برای احمد توکلی بودند. بدیهی است که اتخاذ چنین رویکردی از سوی اصولگرایان ضربه‌ای سخت به فرآیند اجماع‌سازی در این جناح خواهد زد و در آتیه دایره اصولگرایان را در معرض خدشه‌های هویتی و گفتمانی قرار خواهد داد. این اما همه آن چیزی نیست که اجماع اصولگرایان را در معرض چالش‌های جدید قرار می‌دهد. همزمان با اعلام و اصرار برخی گروه‌های اصولگرا همچون مؤتلفه برای حضور نامزد حزبی در انتخابات ریاست‌جمهوری که به نظر می‌رسد، محکی برای تثبیت سهمیه‌ها در انتخابات شوراها باشد، گروه‌هایی چون جبهه پایداری از هم‌اکنون در تلاش برای تخریب و تضعیف گزینه‌هایی هستند که به نظر می‌رسد توان کسب رأی و رقابت با رئیس‌جمهور مستقر را خواهند داشت؛ آن هم در شرایطی که هنوز هیچ‌یک از  نامزدهای مطرح اصولگرا، اعلام حضوری رسمی و قطعی در این خصوص نداشته است. نگاهی به تریبون‌های رسمی رسانه‌ای این طیف خاص از اصولگرایان حکایت از آن دارد که شنیدن صداهای وحدت‌شکن و تکرار رویه‌های قبلی در اردوگاه اصولگرایان از سوی این طیف دور از انتظار نیست.

همه اینها در شرایطی است که طمع رئیس‌جمهور سابق و حامیانش برای تحمیل گزینه مورد نظر خود به اردوگاه اصولگرایان و سهم‌خواهی از این جریان هم خود یک چالش جداگانه و واکاوی نشده است. در حالی که اصولگرایان شخص احمدی‌نژاد را برای حضور در انتخابات بار اضافه و هزینه‌ساز ارزیابی می‌کنند اما به نظر می‌رسد دست‌کم بخشی از اصولگرایان حضور ستادی او و بدنه حامیانش را در رقابت با رئیس‌جمهور مستقر ملزومی غیر قابل چشم‌پوشی می‌بینند. متغیری که تحقق آن خود نیازمند امتیازدهی به این جریان از سبد سهمیه سایر اصولگرایان است.»