پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : *دكترمصطفي اقليما
در روزهاي اخير با رسانه اي شدن چند پرونده خشونت و تجاوز به عنف در
كشور، بار ديگر بسياري، مقوله تربيت جنسي فرزندان را مطرح كردند و انگشت
انتقاد را به سوي خانواده ها نشانه رفتند كه اين ديدگاه به بازنگري نياز
دارد، زيرا خانواده معلول شرايط جامعه است.
اگر ما به راستي به دنبال پرورش افراد سالم هستيم بايد زمينه پايه ريزي
خانواده سالم را فراهم كنيم. خانواده اي كه افراد آن در رفاه، امنيت و
احترام متقابل زندگي مي كنند. البته براي رسيدن به اين زندگي مطلوب به زير
ساختهايي نياز است كه بايد جامعه آن را فراهم كند. زماني كه جامعه به
خانواده توصيه مي كند شرايط ازدواج جوانان را تسهيل كند، خود نيز بايد
شرايط اشتغال مناسب، رفاه و نشاط بيشتر را فراهم كند. درغير اين صورت،
جامعه تلاش كرده است، تمامي مسؤوليت ها را بر دوش خانواده بيفكند.در اين
ميان، مساله بي توجهي به تربيت جنسي فرزندان به درستي تبيين نشده است. وقتي
فردي به اين شرايط مي رسد كه اين گونه به هتك حرمت و آزار جنسي ديگران
مي پردازد، نشان مي دهد كه زير فشارهاي گوناگوني است و از لحاظ سلامت رواني
با مشكلاتي روبرو است. برخي نيز در واكنش به حوادث رخ داده، به مساله پوشش
قربانيان اشاره كرده اند و اين موضوع را تحريك كننده دانسته اند كه اين
نيز چندان منطقي و علمي نيست. زيرا برخي شواهد نشان مي دهد، در جوامعي كه
وضعيت پوشش زنان مناسب نيست اما آمار خشونت يا تجاوز به عنف در نزد آنها
آنقدر فراوان نيست.
البته در برخي پرونده ها، متجاوزان متاهل نيز بوده اند بنابراين مشكل
جنسي حادي نبايد داشته باشند. به اين ترتيب بايد گفت، براي داشتن جامعه
سالم و با كمترين آسيبهاي اجتماعي، ابتدا بايد به بناي خانواده سالم
انديشيد. خانواده اي كه پدرو مادر ناگزير به چند پيشگي نباشند و فرصت
بيشتري را براي زيستن در كنار فرزندانشان داشته باشند. جامعه اي كه فرزندان
در فضاي آموزشي تحصيل كنند كه معلمان و استادان دغدغه اصلي شان معيشت و
رفاه نباشد و تمام وقت به تعليم و تربيت و رشد دانش آموز و دانشجو بينديشد.
سپس افراد پرورش يافته، بسترهاي مناسبي براي اشتغال و رفاه بيابند و
درجايگاه، عنصر سازنده در جامعه مشاركت كنند. كوتاه سخن اينكه هر اندازه به
سلامت و رفاه «خانواده» فكر كنيم، بي ترديد براي سلامت و توسعه «جامعه»
سرمايه گذاري كرده ايم.
