پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : خسرو معتضد نوشت: در چندين سايت اينترنتي ديدم به نقل از «قدس
آنلاين» يعني پايگاه اينترنتي همين روزنامه كه من دو سه سالي است با نهايت
سرفرازي و خشنودي در آن قلم مي زنم، مقاله «بيچاره لذت الدوله» را نقل كرده
و تيترهاي نامناسبي مانند كنايه «خسرو معتضد» پژوهشگر تاريخ به رئيس جمهور
احمدي نژاد زده بودند.
همچنين جراحي «لذت الدوله» را كه دكتر «كفري خان» انجام داده و سبب مرگ
سوگلي حرم ناصرالدين شاه شده بود با جراحي اقتصادي دولت مقايسه كرده
بودند.
اين كار مورد پسند من واقع نشد و راضي نيستم كساني مسائل خاص خود را با
نوشته هاي من بياميزند من از اين فرصت جويي بسيار رنجيدم، زيرا من كنايه
نزده بودم. بنده مي خواستم نظرات و درددلهاي مردم را بازتاب دهم. دولت كاري
كرده كه مبتني بر مطالعات و بررسيهاي كارشناسي طولاني بوده است.كار دشواري
هم بوده است. گرانفروشي و سوء استفاده اي كه برخي مي كنند و تورمي كه
بيشتر گريبان طبقات زحمتكش و حقوق بگير و كم درآمدها را گرفته است قابل
انكار و كتمان نيست، اما من منكر كارهاي بزرگ دولت نيستم. من به بسياري از
مناطق كشور سفر مي كنم و مي بينم كه دولت اهتمام مي كند.
سدهايي كه هر از چند گاه ساخته مي شود در كشوري كم باران با آب و هواي
خشك، كار بزرگي است كه آباداني روستاها و توسعه كشاورزي را به دنبال دارد.
اما به نظر من انتقاد و تشريح وضعيت مملكت وظيفه رسانه هاست. جريده اي
كه جز «خوبي و زيبايي و همه چيز مرتب است، هوا آرام است، زندگي زيباست»
نبيند و ننويسد راه خطا مي پيمايد. شربت قند و عسل گاهي سبب بيماري مي شود.
زماني در قرن 19 و اوايل قرن 20 زبان همه جرايد اروپا، بخصوص انگلستان مدح
و ثناي دولتهايشان بود، اما امروز هيچ نشريه اي در بريتانيا نيست كه از
دولت انتقاد نكند، زيرا وظيفه مطبوعات اين است كه زبان حال مردم باشند و
دولت را از حال و خواسته هاي مردم آگاه كنند.
«ميخاييل يوري لرما نتف» شاعر و نويسنده بزرگ روس مي گويد: «مردم از
عسل و شيريني خوردن زياد دلزده مي شوند. گاهي نيز بايد تلخي و ترشي در خوان
باشد...».
من قلم زدن در نشرياتي كه روش و سيره آنها تعريف و تمجيد است را هرگز
دوست نداشته ام. من هميشه منتقد بوده ام و چون غرض در كار نبوده، دولتيان
نيز از انتقادهاي من رنجشي نشان نمي دهند. من نخواسته ام به دولت كنايه
بزنم. هدفمند كردن يارانه ها طرح بزرگي است. بايد كمي بردبار بود و نتايج
آن را ديد، اما نبايد بي گدار هم به آب زد. مردم ايران، مردم شريف و قانع و
نجيبي هستند. تأمين معاش آنها و آسودگي خاطرشان اولين وظيفه دولت است. اگر
حوادث تأسف باري در جامعه رخ مي دهد بيشتر اين حوادث، منشأ بي پولي، فقر،
محروميت و نااميدي از رسيدن به يك زندگي حداقلي از راه شرافتمندانه دارد.
انجام طرحهاي بزرگ آب و برق، احداث جاده هاي اصلي و فرعي، ساخت
تونلها، تلاش براي كشيدن راه آهن و احداث بنادر همه مورد تأييد است، اما
مردم در تلاش معاش خود درمانده اند. اينها را بايد به دولت رساند. اينها نه
سياه نمايي است، نه خصومت.
بد نيست بدانيد، من از راه قلم، آن هم كتاب زندگي مي كنم، بنابراين، نه
رهين منت دولتم، نه رانت خوارم، نه خصومتي با دولتيان دارم. دولت تا آنجا
كه در توان دارد كار مي كند و قصد خدمت دارد و اين چيزهايي كه در راديوها و
تلويزيونهاي بيگانه مي گويند و براي ما سوز و گداز راه انداخته و غمخواري
مي كنند هدفشان چيز ديگري است.
اما از طرفي همين استيضاحها و واكنشهايي كه در مقابل بعضي از كارهاي
دولتمردان نشان داده مي شود، از آن حكايت دارد كه مردم حق دارند در سرنوشت
خود شركت داشته باشند و از دولت بپرسند چه كارهايي كرده و چه كارهايي
نكرده وعلت بروز كاستي ها چيست؟
