پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : 
کمتر از 5 ساعت دیگر تیم ملی فوتبال ایران در ورزشگاه تانکو عبدالرحمان در ایالت سرمبان مالزی به دیدار تیم ملی فوتبال سوریه می‌رود اما آنچه بیش از سختی این دیدار برابر یک تیم کاملا دفاعی ذهن کادر فنی و بازیکنان ملی‌پوش ایران را درگیر کرده است، وضعیت آب و هوایی و کیفیت بسیار پایین چمن ورزشگاه است.
به گزارش انتخاب، نکته تعجب آور اینکه چطور فیفا حاضر به انجام این بازی در چنین ورزشگاهی شده است. با این حال تیم ملی فوتبال ایران ناچار است در این ورزشگاه نامناسب یکی از مهم‌ترین دیدارهای خود در انتخابی جام جهانی 2018 را انجام دهد.
سوالی که در این جا مطرح می‌شود این است که چه زمانی قرار است فوتبال ایران در امر لابی کردن و نفوذ در تصمیمات مدیریتی نهادهایی چون AFC و فیفا نقش بازی کند.
سال‌های سال، فوتبال ایران از داشتن نماینده یا کرسی در نهادهای بین‌المللی محروم بود و مسئولان فدراسیون فوتبال ایران دلیل برخی ناملایمات و تصمیم‌های ضدفوتبال ایران از سوی این نهادها را نبودن نماینده در آن‌ها معرفی می‌کردند اما چندی است فوتبال ایران در بالاترین نهاد تصمیم‌گیری فوتبال آسیا یعنی هیات رییسه کنفدراسیون فوتبال آسیا نماینده دارد. علی کفاشیان رییس سابق فدراسیون فوتبال ایران اکنون مرد دوم فوتبال آسیاست و باید پرسید سود این کرسی مهم برای فوتبال ایران چه بوده است؟
بدون شک موفقیت کفاشیان در تصاحب این کرسی بسیار مهم، حاصل موفقیت‌های روزافزون فوتبال ایران در رشته‌های مختلف از جمله فوتسال، فوتبال ساحلی و رده‌های پایه است. قطعا اگر این موفقیت‌ها رخ نمی‌داد فوتبال ایران نمی‌توانست امیدی برای تصاحب یک کرسی مهم در AFC یا فیفا داشته باشد. اکنون کفاشیان با تکیه بر همین موفقیت‌ها تلاش می‌کند که جایگاه خود را در فیفا نیز تثبیت کند و به عنوان یکی از اعضای رسمی فیفا انتخاب شود.
اما آیا کفاشیان به پاس موفقیت‌هایی که فوتبال ایران برای او به ارمغان آورد و توانست او را به رده‌های بالای تصمیم‌گیری در فوتبال آسیا برساند، فعالیت ویژه‌ای برای فوتبال ایران انجام داده است؟ آیا بهتر نیست مسئولان فدراسیون فوتبال ایران در این باره پاسخگو باشند؟
این روزها نامزدهای برترین‌های آسیا معرفی شده‌اند و برخلاف هر سال فوتبال ایران هیچ نماینده‌ای در هیچ کدام از حوزه‌ها ندارد. چطور ممکن است فدراسیون فوتبالی که بارها به عنوان برترین فدراسیون آسیا شناخته شده و در رده‌های مختلف تیمی مانند فوتسال، فوتبال ساحلی و رده‌های پایه و بانوان موفقیت‌های خوبی کسب کرده در جمع بهترین‌های قاره هیچ نماینده‌ای نداشته باشد. آیا مرد دوم فوتبال آسیا که یک ایرانی است نمی‌توانست در این باره لابی قدرتمندی داشته باشد و با استفاده از نفوذش حداقل یک سهمیه برای ایران در جمع بهترین‌های آسیا حفظ کند؟
همچنین نایب کنفدراسیون فوتبال آسیا یعنی علی کفاشیان باید هنگام تصمیم‌گیری این کنفدراسیون برای میزبانی سوریه از بازی‌های ملی خود در انتخابی جام جهانی نقش پررنگی ایفا می‌کرد و اجازه نمی‌داد که این بازی‌ها در ورزشگاه نامناسبی مثل تانکو عبدالرحمان برگزار شود.
کفاشیان دست کم می‌توانست نقشش را طوری ایفا کند که بازی‌های سوریه به جای ایالت سرمبان و ورزشگاه نامناسب عبدالرحمان حداقل در کوالالامپور یا یکی از ورزشگاه‌های بهتر این کشور برگزار می‌شد.
اینک باید دید در ادامه راه آیا کفاشیان موفق می‌شود از امکانی که در اختیارش قرار گرفته است به نفع فوتبال ایران استفاده کند. در این مقطع حتی رییس فدراسیون فوتبال ایران می‌تواند علی کفاشیان را مورد خطاب قرار دهد و از او به دلیل اینکه نتوانسته برای فوتبال ایران دستاورد چشمگیری داشته باشد انتقاد کند.
سخن ما درباره شخص علی کفاشیان نیست بلکه او به عنوان یک ایرانی که توانسته در کرسی نایب رییسی AFC قرار گیرد وظیفه دارد که تا جایی که می‌تواند برای نفع فوتبال ایران تلاش کند. علی کفاشیان یا امثال او که در چنین منصبی قرار می‌گیرند باید قدر این فرصت را بدانند و از آن به سود ایران استفاده کنند. نباید اکنون که ایران در AFC کرسی مهمی دارد مانند سال‌هایی که از چنین کرسی‌ای محروم بود نتواند حرفش را به کرسی بنشاند و باز هم مانند گذشته و یا حتی بدتر از آن مورد اجحاف قرار گیرد.
فوتبال ایران در چند مسابقه بین‌المللی و در طول چند سال به موفقیت‌های چشمگیری دست پیدا کرد و با استفاده از این موفقیت‌ها و امکان به وجود آمده، علی کفاشیان توانست نایب رییسی کنفدراسیون فوتبال آسیا را به دست بیاورد. همه چیز خیلی ساده به باد فراموشی سپرده شد. کفاشیان نایب رییس AFC شد و در مقاطع مهمی چون انتخاب برترین‌های آسیا و انتخاب زمین مناسب برای میزبانی سوریه از حریفان خود در انتخابی جام جهانی ساکت ماند اما بارش شدید باران در مالزی در ایالت سرمبان و زمین چمن نامناسب این ورزشگاه بار دیگر ما را به یاد نقشی که کفاشیان می‌توانست ایفا کند و نکرد انداخت. علی کفاشیان منصب به دست آورده‌اش را مرهون و مدیون موفقیت‌های فوتبال ایران است و حالا باید دینش را به فوتبال ایران ادا کند.
اگر رییس سابق فدراسیون فوتبال ایران بخواهد در AFC هم با همان روش و منش خندان خود به کار ادامه دهد دست فوتبال ایران به هیچ چیز نمی‌رسد و وضع آن روز به روز بدتر از قبل خواهد شد. خنده شاید جواب خیلی از سوال‌های ایرانی‌ها را در کسوت رییس فدراسیون فوتبال بدهد اما این روش در AFC جوابگو نخواهد بود و مسئولان کنفدراسیون فوتبال آسیا و کشورهای آسیایی به شدت از علی کفاشیان انتظار دارند که نقش خود را به خوبی ایفا کند. علاوه بر ایران تیم‌های دیگر گروه ایران در مقدماتی جام جهانی مانند کره جنوبی از میزبانی سوریه در کشور مالزی و ورزشگاه‌های نامناسب ضرر کردند بنابراین اکنون چشم آسیا به نایب رییس کنفدراسیون فوتبال آسیا و مرد دوم تصمیم‌گیری این قاره است تا ببیند آیا او می‌تواند از عهده چنین پستی بربیاید یا باز هم می‌خواهد همه چیز را به خنده برگزار کند و در نهایت با لبخندی غمگین پست خود را ترک کند.
