شکست تروریست‌ها در دومین شهر بزرگ سوریه

 عقبه لوکس طیف حامیان داعش در اروپا و آمریکا و غیر لوکس آن در میان شیوخ منطقه در عرصه تبلیغاتی و سیاسی_دیپلماسی می کوشند آن چه به درستی «دفن شدن پروژه ژئواستراتژیک» آنان در زیر آوار حلب نام گرفته است را جبران کنند.

شکست تروریست ها در دومین شهر بزرگ سوریه اگرچه یک پیروزی بزرگ برای تثبیت حاکمیت سوریه و به طور کلی جبهه مقاومت علیه تحمیل صهیونیزم بر منطقه بود، اما نباید از تحرک وسیع همزمان طیف حامیان داعش (و نام های مشابه آن) غافل شد. عقبه لوکس این گروه ها در اروپا و آمریکا و غیر لوکس آن در میان شیوخ منطقه در عرصه تبلیغاتی و سیاسی_دیپلماسی می کوشند آن چه به درستی «دفن شدن پروژه ژئواستراتژیک» آنان در زیر آوار حلب نام گرفته است را جبران کنند.

اشک تمساح ریختن در مجامع بین المللی در دفاع از غیر نظامیان قبل از سقوط حلب به کمک فیلم های ساختگی یک کارگردان مصری و نروژی متأسفانه برای مدتی جو سنگینی را در غرب علیه ایران شکل داد، اما بعد از دستگیری کارگردان مصری توسط پلیس این کشور (به این دلیل که قاهره خود را از پروژه سرنگونی دولت سوریه کنار کشیده است) از یک سو تصاویری از پشت صحنه فیلمبرداری های کارگردان نروژی منتشر شد که کشتار جعلی کودکان در حلب را به نمایش می گذاشت و از دیگر سو به فاصله کوتاهی روشن شد که هدف اصلی این جنجال و فشار سنگین بر ایران رهایی افسران اطلاعاتی آمریکایی، اسرائیلی، عربستانی و ... از محاصره حلب بوده است. شرط ایران برای خروج تروریست های به دام افتاده از حلب، پایان یافتن محاصره اهالی دو شهرک فوعه و کفریا _ که از دو سال قبل به عنوان حائل انسانی از آنان استفاده می شد_ بود. این شرط امکان خروج تروریست ها را از حلب چند روز به تأخیر انداخت؛ زیرا دوستانشان حاضر به تن دادن به این شرط انسانی ایران نبودند. سیزده تماس تلفنی وزیر خارجه ترکیه با همتای ایرانی خود برای عدول ایران از این شرط به جایی نرسید. بعداً مشخص شد در نهایت علت تسلیم شدن تروریست ها در برابر شرط ایران به دام افتادن افسران اطلاعاتی عالی رتبه حامیان آنان در حلب بوده است.

ایران اگر صرفاً به دنبال پیروزی سیاسی بود و مسائل انسانی برایش اهمیت نداشت چنین شرطی را برای خروج خفت بار تروریست ها از حلب نمی گذاشت. به تعویق انداختن این پیروزی بزرگ صرفاً برای دفاع از شهروندان سوری عادی و بی پناه که طی دو سال سپر انسانی تروریست ها قرار گرفته بودند واقعیتی است که به رسانه های غرب راه نمی یابد.

در مقابل، آن چه ماهیت ضد انسانی حامیان غربی تروریست ها را به تدریج روشن تر خواهد ساخت اهمیت ندادن به عوامل اجرایی ای است که به سوریه و عراق گسیل داشته اند. در ابتدای تبلیغات پررنگ علیه محاصره تروریست ها در حلب افکار عمومی تصور می کرد، اروپا و آمریکا برای این عوامل مسلح دل می سوزانند، اما اطلاعاتی که نماینده دائمی سوریه در سازمان ملل ارائه داد علت نگرانی ها را مشخص کرد. بشار الجعفری بعد از جلسه شورای امنیت به جمع خبرنگاران آمد و با دادن اطلاعاتی اهمیت محاصره حلب برای حامیان تروریست ها را روشن ساخت. وی با افشای نام و مشخصات و تابعیت هدایت کنندگان تروریست ها که در حلب شرقی گرفتار آمده بودند دلیل بسیاری از تحرکات حتی تن دادن به شرط ایران را روشن ساخت. وی از دیوید اسکوتوینر از آمریکا، شلومو آرام از اسرائیل، التمیمی از قطر، عبدالمنعم فهد الخریج و چهار افسر دیگر از عربستان، امجد قاسم الطیراوی از اردن و محمد شافعی الادریسی از مراکش به عنوان افسران اطلاعاتی هدایت کننده تروریست ها نام برد که غرب می کوشید تا با رهایی یافتن آنان بیش از این موجبات روشن شدن پیوند ها با تروریسم فراهم نگردد.

در عرصه دیپلماسی، آنکارا در اجلاس سه جانبه مسکو کوشید با گنجانیدن بند: «ایران، روسیه و ترکیه به عزم خود برای مبارزه مشترک با داعش و النصره و تفکیک بین آن ها و گروه های معارض مسلح تأکید می کنند» در بیانیه پایانی عملاٌ راه را بر ادامه حیات گروه های تروریستی با عناوین دیگر باز نگه دارد. دو ضلع دیگر این نشست در توجیه پذیرش این بند عنوان می دارند که نفس به هم ریختن ائتلاف شیوخ عرب با آنکارا اهمیت بسیار دارد؛ لذا گروه های تروریست وابسته به آنکارا را می توان به صورت مقطعی نادیده گرفت. صرف نظر از قابل پذیرش بودن یا نبودن این استدلال یکی از ایرادات اساسی به اجلاس سه جانبه مسکو غیبت نمایندگان دولت سوریه بود. از آن جا که سیاست تهران همواره دفاع از استقلال و تمامیت ارضی این کشور بوده وزیر خارجه ایران می بایست بر حضور نمایندگان سوریه در کنفرانسی مربوط به سرنوشت این کشور اصرار می ورزید. همچنین ترکیه، امروز بخشی از خاک سوریه را در اشغال خود دارد. بی بی سی آشکارا بعد از آزاد سازی حلب از اشغال تروریست ها اعلام داشت: «سقوط حلب تلاش ها برای تجزیه سوریه به بخش های فرقه ای یا قومیتی مختلف را به مراتب سخت تر خواهد ساخت». این سخن نشان از آن دارد که بعد از مأیوس شدن از تغییر حاکمیت ها در منطقه، غربی های حامی اسرائیل چشم به تجزیه سوریه و عراق دوخته اند؛ لذا این موضوع در تعامل با آنکارا می بایست همواره مدنظر قرار گیرد.

عباس سلیمی نمین