به همین سادگی، می‌توان خوب بود

از روزنامه «دنیای حقوق» به خانه برمی‌گشتم، در ایستگاه میدان ولی‌عصر موج جمعیتی که به سمت اتوبوس سرازیر شده بود، تعارف و طمأنینه را برنمی‌تافت، توانا و ناتوان، پیر و جوان، تندرست و مریض را به‌پیش میراند در این میان جوان نوخاسته‌ای که از پیش در یکی از صندلیهای بین دو کوپه و در قسمت آکاردئونی ماشین جای گرفته بود ضمن این‌که از جای خود بلند می‌شد، جمعیت را شکافت و راهی باز کرد تا مردی سالخورده را کمک کند و در صندلی خود جای دهد و همین کار را هم کرد.

مردی که به‌جای جوان می‌نشست به سال احتمالاً همزاد خود من باید می‌بود اما به تن فرسوده‌تر به نظر می‌رسید اما آنگاه‌که در صندلی جای گرفت سپاس خود را نثار پسر جوان کرد، سپاسی کلیشه‌ای و شاید کمرنگ که البته به نظر می‌رسید پیرمرد نای و نوای و جوش‌وخروش قدردانی را هم نمی‌داشت و به همین دلیل بر دلم گذشت که من به‌جای او و به‌جای همه دل‌شیفتگان رفتارهای این‌چنینی از جوان مبادی ادب سپاسگزاری کنم چون کار پسرک اگرچه معمولاً در بخش الفبای احترام به دیگران قرار می‌گیرد اما از این نظر که این روزها واقعاً حرکتهایی از این دست کم دیده می‌شود باید با واکنشی گرم‌تر همراه می‌شد.

متأسفانه فشار تنها و هیهای زبانها و شکل قرار گرفتنها جوری نبود که من او را مخاطب قرار بدهم و کردار نجیبانه‌اش را بستایم اما اکنون و از تریبون همین ستون ستایش صمیمانه خود را به او و به همسالانی چون او نثار می‌کنم تا کمکی کرده باشم به ماندگاری رفتارهای از یادرفته فتیان روزگار.

محمد رضا خسروی 

قاضی دیوان عالی کشور