پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : سعید جعفری: «من به دادگاه عدل الهی شکایت می برم ...آنها که به تخریب بنده پرداختند، بدانند كه جزاي چنين ظلمي به كشور و مردم و من ، جز خسران دنيا و آخرت نخواهد بود.»
اینها را آیت الله هاشمی رفسنجانی در اعتراض به بی اخلاقی های انتخابات سال ۸۴ به زبان آورده بود. مردی با عبای آجری، صورت بدون محاسن، صدایی خش دار و چشمانی راز آلود. او که محبوبیت بسیار دیده و روندهای نامراد فراوان، در وادی سیاست ورزی نیک آموخته بود که چرخ ایام همیشه بر یک مدار نخواهد چرخید.
مخالفان از هیچ تلاشی برای خارج کردن هاشمی از گود سیاست ورزی کشور فروگذار نکردند. انتقادات گاه و بیگاه آیت الله پیرامون مشکلات و سوء مدیریت های جاری کشور هم آتش خشم مخالفانش را بیش از پیش شعله ور می کرد.
مرید امیرکبیر، آخرین پست خود در صفحه اینستاگرام خود را در مدح میرزا تقی خان فراهانی نوشته بود و چه حیرت انگیز است که در شب سالمرگ او، به دیار باقی شتافت.
آیت الله، تاریخ زنده انقلاب ایران بود. مردی که در عمر هشت دهه ای خود، از نزدیک تمام تحولات مربوط به انقلاب و دولت های مختلف را دیده و حس کرده بود. همو که هرگاه به یاد امیرکبیر می افتاد، در مظلومیت او می گریست. او که در انتخابات خبرگان رهبری ۹۴ گفته بود برای آخرین بار خود را در مقابل آرای عمومی قرار می دهم و چه پایان با شکوهی داشت آخرین مراجعه اش به آرای عمومی.
یار دیرین امام، که به بیان رهبر معظم انقلاب، هیچ کس برایش هاشمی نمی شود، پس از تجربه هشتاد و دومین بهار، ایران را تنها گذاشت و به دیار باقی شتافت. او که در سالهای اخیر با حجم بیشتری از ناملایمات و بی اخلاقی ها مواجه شده بود، با یاد و خاطری خوش از میان مردم رفت.
