پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : برنامه هاي مناسبتي سيما گرچه هميشه بينندگان زيادي دارد و اين بينندگان از مفاهيم اينگونه آثار تأثير زيادي مي گيرند، ولي همواره عجله در توليد آفت اين آثاربوده وهست.
در طول اين سالها همواره اين سؤال مطرح بوده است که چرا ساخت سريالهاي مناسبتي تقريباً هميشه با عجله همراه بوده است. آيا نمي توان يک زمان مناسب براي ساخت اينگونه آثار در نظر گرفت؟ در صورتيکه سريال هايي که معمولاً در ماه رمضان توليد مي شود به دليل برخورداري از مفاهيم ارزشمند ديني لازم است که زمان کافي براي آن در نظر گرفت. هر چند وقتي سريال در حالي که روي آنتن است، ساخته مي شود، توليد کنندگان آن مي توانند عيب هاي شخصيت ها و روند قصه را در قسمت هاي بعدي برطرف کنند و حتي جهت قصه را تغيير دهند، به گونه اي که بتوانند مخاطب بيشتري را جذب کنند.
از آن جايي که سريال هايي که در ماه رمضان ساخته مي شود از لحاظ حجم مخاطب به هيچ وجه قابل مقايسه با زمان هاي ديگر نيست، زيرا بعد از افطار معمولاً مخاطبان اوقات استراحت خود را با ديدن سريال هاي تلويزيوني سپري مي کنند به همين دليل اين حجم مخاطب مسؤوليت سازندگان اثر و همچنين مسؤولان سازمان را بيشتر مي کند.
در همه کارها وجود يک تيم قوي جهت ساخت سريال، بودجه مناسب و زمان کافي براي توليد ازعوامل مؤثر در کيفيت همه کارها بويژه کارهاي مناسبتي است واين قضيه بايد در خصوص سريالهاي مناسبتي بيشترمورد توجه مديران تلويزيون باشد.
ديگر اينکه نبايد درانتخاب مضامين در سريال هاي ماه مبارک رمضان زياده روي کرد در حالي که بايد سريالهاي توليد شده داراي مضامين هم جدي و خصوصاً اگر کار طنز باشد تا بتواند همه سلايق و ذائقه ها را پوشش دهد.
اگر قرار است سريالي براي ماه مبارک رمضان ساخته شود، بايد قصه آن نيز متناسب با اين ماه باشد حتي مي توان به گونه اي فيلمنامه نوشت که فضاي قصه با فضاي شبهاي قدر که معمولاً در همه سالها به دليل متناسب نبودن سريالها با شب هاي قدر، پخش نمي شود، همخواني داشته باشد، بنابراين بايد حال و هواي ماه رمضان همانطور که در جامعه وجود دارد در قصه سريالها نيز موجود باشد. به عبارتي بايد رخداد سريالها، رخداد همان ايام جامعه باشد تا بتوان از آن سريال به عنوان سريال مناسبتي ياد کرد.
گاهي ديده مي شود که داده هاي تلويزيوني در زمان ماه رمضان همخواني با مخاطبين ندارد و فقط وقت تلويزيون با اين سريالها پر مي شود، در حالي که سريالهاي ماه رمضان بايد به بيننده «جهت» بدهد نه اينکه اتلاف زمان باشد.
متأسفانه اکثر سريالهاي ماه رمضان تنها جنبه سرگرمي دارد و براي اين ماه هدفمند نيست و به نظر مي رسد که مديران تلويزيون سياست مدون و خاصي را براي توليد اين آثار در نظر ندارند و صرفاً مي خواهند سريالي را در اين ايام توليد کنند؛ البته با توجه به اينکه ماه رمضان ماه مهماني و ماه نشاط است، پخش سريالهايي با مضامين طنزبه ايجاد فضاهاي مفرح کمک مي کند، اما بايد توجه شود که فرهنگ رمضان نيز در اين سريالها ديده شود و منطقي هم پشت سوژه هاي طنز باشد و صرفاً براي خنده نباشد.
هيچ لزومي ندارد که مضامين و محتواي سريالهاي اين ماه حتماً معنايي باشد، بلکه مي تواند از محتواي انساني و حتي از سوژه هاي تاريخي که تناسبي با رمضان دارد در اين ماه بهره گرفت، بنابراين با توجه به اينکه چندين شبکه تلويزيوني در ماه رمضان مبادرت به پخش سريالهاي مناسبتي مي کنند، بهتر اين است که به سوژه هاي مختلف پرداخته شود حتي مي توان به سوژه هايي پرداخت که تصويرگر ماه رمضان در سالهاي گذشته باشد و تفاوت آن روزها را با جامعه مدرن و ماشيني امروز نشان داد.
بايد از فرصت بسيار گرانمايه اي که تلويزيون براي پخش سريالهاي ماه رمضان در اختيار کارگردانان قرار داده است به لحاظ موضوعي سنجيده تر استفاده شود.
اين که يک اثر نمايشي داراي پيام و محتوايي باشد امري بديهي است و خاصيت ادبيات نمايشي انتقال تجربه است. اين را بپذيريم که روابط انساني حتي در سريالي سرگرم کننده داراي پيام و محتوايي است.
اين که بخواهيم براي سريالي مضموني بتراشيم خطر بزرگ تري است و تا اين که يک کارگردان در متن ذهنش اين باشد که قصد ارايه هيچ پيامي را ندارد، چراکه خودبه خود انتقال پيام اتفاق مي افتد.