پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : مهدي نصيري: گروه هاي تئاتر تقريباً در همه
جاي دنيا تشکيلاتي منسجم، مستقل، ثبت شده و کامل دارند که وجوه حرفه اي
شغلي و اقتصادي حوزه عمل آنها را هويت مي بخشد. طرح ثبت گروه هاي تئاتري در
ايران هم ظاهراً براساس الگوي استاندارد و رايج معمول در همه جاي دنيا از
چندين سال پيش مطرح شد و بخشي از وظايف آن به انجمن هاي نمايش محول گرديد.
اما در شرايطي که تئاتر ما کاملاً دولتي است و زيرساختهاي معمول و لازم
براي خروج از زير چتر دولت را هم به هيچ وجه دارا نيست. مسأله تثبيت گروه
هاي نمايشي بسادگي امکان پذير نشد و اتفاق نيفتاد.
با وجود همه دشواري ها و کاستي هايي که در سالهاي گذشته براي سر و
سامان دادن گروه هاي نمايشي و نظم بخشيدن به تئاتر کشور وجود داشت، اين
اتفاق تا به حال رخ نداده بود تا اينکه معاونت جديد هنري با جديت و اصرار
بيشتر به تثبيت گروه هاي نمايشي اصرار ورزيد و اين مسأله به طور جدي و
پيگير از حدود دو سال پيش دنبال شد.
حالا انجمن هاي نمايش با همکاري مرکز هنرهاي نمايشي تقريباً کار
ساماندهي گروه هاي تئاتري را به آخر رسانده اند و گروه هاي نمايشي هم منتظر
نشسته اند تا ببينند که بعد از ثبت گروه هايشان چه اتفاقي خواهد افتاد.
اما آنچه بيش از همه اين فعاليتها و اميدها و وعده ها را مهم مينمايد
اين است که واقعاً تثبيت گروه هاي نمايشي چه دردي از تئاتر ما دوا مي کند و
قرار است که چه مشکلي را در تئاتر ما حل کند؟ دولت و مرکز هنرهاي نمايشي
بعد از تثبيت گروه ها چه برنامه اي براي نظم بخشيدن به فعاليت گروه ها و
سوق دادن اين فعاليتها به سمت پيشرفت تئاتر دارند و از همه مهمتر اينکه بعد
از رسيدن به نقطه مطلوب گروه ها منتظر چه نوع حمايت و برنامه اي از طرف
مرکز هنرهاي نمايشي هستند؟
طبيعتاً ثبت کردن گروه ها و هنرمندان وداشتن آمار و ارقام دقيق در مورد
اين گروه ها تنها چيزي نيست که مديران و برنامه ريزان تئاتر ما به دنبال
آن هستند. بايد منتظر ماند و ديد که الگوهاي منظمسازي تئاتر ايران در
شرايطي که تقريباً هيچ نظمي در حوزه حرفه اي و شغلي در اين گستره از هنر
مردمي کشوروجود ندارد، چگونه به نتيجه مي رسد.
اما آنچه مشخص است اينکه، اختصاص دادن بودجه مشخص براي حمايت از گروه
ها، تقسيم بندي گروه ها و پرداخت کمک هزينه براساس تقسيم بندي و... که اين
روزها مهمترين بحث در مورد تثبيت گروه ها را به خود اختصاص داده راه حل
اميدوارکننده اي براي نجات تئاتر کشور نيست.
چه تضميني وجود دارد که پرداخت کمک هزينه به گروه هاي نمايشي راه توليد
تئاتر را براي گروه ها هموار سازد؟ ديگر آنکه اين کمک هزينه ها آنقدر کافي
هستند که يک گروه نمايشي به دريافت و استفاده از آن راغب باشد. بعد از اين
همه آيا مي توان خوشبين بود که همه کمک هزينه هاي پرداختي به گروه ها صرف و
هزينه توليد تئاتر شوند؟
* تئاتر فجر همچنان بدهکار
اصل مطلب اين است که مهمترين رويداد تئاتري کشور- جشنواره بين المللي
تئاتر فجر- که سي ساله شده و بلوغ را ظاهراً از سرگذرانده بعد از حدود پنج
ماهي که از برگزاري مراسم اختتاميهاش مي گذرد و همچنان مبالغ بسياري از
دستمزدها و کمک هزينه ها و جوايزش را پرداخت نکرده و بعد از اين همه مدت
حالا هنوز بدهکار است.
معمولاً همه جا رسم بر اين است که پيش از برگزاري جشنواره و برنامه
هايي از اين دست بودجه و سرمايه برگزاري آن تأمين شود و پس از برگزاري
جشنواره ها هم پرداخت ها با پايان مراسم همراه شود.
اما تئاتر فجر که پر سروصداترين و دهن پرکن ترين رويداد تئاتري کشور
است، ميهمانهاي خارجي اش را با پول روانه خانه کرده و همچنان بي خيال و
آرام و بي تفاوت به هنرمندان و همکاران داخلي بدهکار مانده است. خدا مي
داند سرنوشت جشنواره اي که بايد تا هفت ماه ديگر برگزار شود و هنوز به وعده
هاي پيشين عمل نکرده چيست؟
