از کدام «بردباري» حرف مي زنيد آقاي کي روش؟

رسول بهروش
1 -دقايقي پس از پيروزي پر گل تيم ملي کشورمان مقابل مالديو، کارلوس کي روش در کنفرانس خبري مربوط به اين مسابقه حاضر شد و حرف هاي مهمي را با خبرنگاران در ميان گذاشت. برخلاف دو، سه سال گذشته که عادت کرده بوديم نشست هاي مطبوعاتي سرمربي سابق تيم ملي به مشتي سخن دوپهلو، مبهم و رياکارانه اختصاص يابد و در نهايت نيز با صدور تعدادي وعده خوش آب و رنگ خاتمه پيدا کند، اکنون کي روش اين فضا را تغيير داده و معمولا در فرصت هايي که براي مصاحبه با رسانه ها پيدا مي کند، کوتاه و مفيد حرف مي زند.
ماجراي گفتگوي او با جرايد در انتهاي مسابقه با مالديو هم از اين قاعده مستثني نبود. مرد پرتغالي در اين جلسه، از کم دقتي بازيکنانش هنگام دادن پاس و فرستادن توپ روي دروازه حريف سخن گفت و مدعي شد روي سرعت انتقال مهاجمانش بايد بيشتر کار کند. او سپس کاملاً روشن و آشکار از علاقه اش به استفاده از جواد نکونام حرف زد تا به شايعات در اين باره نيز پايان دهد.
با اين وجود، بخش جذاب تر سخنان کي روش زماني فرارسيد که سرمربي تيم ملي کشورمان در پاسخ به سؤالي پيرامون عجله و کم طاقتي برخي از هواداران و مسؤولان فوتبال ايران، آنها را دعوت به شکيبايي کرد و با تعبير خاص خودش از ايشان خواست به بازار بروند و ضمن تهيه پسته هاي خوشمزه، کمي هم براي خودشان «صبر» خريداري کنند! شايد اين چند ماه زندگي در ايران براي آقاي پرتغالي کافي نبوده تا دقيقا متوجه شود که «بردباري» اينجا چه کالاي کميابي است و جاي خالي اش در سبد خانوارهاي ايراني چقدر احساس مي شود.
2 - از کدام «صبر» حرف مي زنيد آقاي عزيز؟ بله، ما اينجا پسته هاي معروفي داريم؛ خندان و صادراتي با کيفيت ممتاز، اما لطفا حرف از صبر و شکيبايي نزنيد که شرمنده تان مي شويم. نه تنها در بازارهاي خودمان «صبر» نمي فروشند، بلکه تنها کالايي است که حتي از چين هم وارد نمي شود! مدارا و تحمل اينجا خريدار ندارد آقاي کي روش! بازارش کساد کساد است. با چه کساني از صبوري و بردباري سخن مي گوييد دوست عزيز؟ ما همانيم که 14 سال قبل، يکي از بزرگترين مربيان خارجي تاريخ فوتبال کشورمان را پس از شکستي کاملا مشکوک در يک بازي دوستانه- باور کنيد درست مي شنويد، مسابقه «دوستانه»- از کار برکنار کرديم تا چند روز لذت ببريم و در عوض يک عمر ندامت بکشيم. عمر همکاري ما با توميسلاو ايويچ فقيد از چند ماه تجاوز نکرد، اما چند سال حسرت حفظش را خورديم تا اين آخري ها که افتاد و مرد و مرثيه سرايي هاي مادرزادي ما هم برايش گل کرد. اصلا چرا راه دور برويم؟ يادتان هست همان افرادي که فقط يک ساعت توانستند با مربيگري شما در تيم ملي ايران مدارا کنند و از دقيقه 60 بازي با ماداگاسکار به زمين و زمان تاختند، چه اسمي را لابلاي اعتراض هاي شان تشويق مي کردند؟ بله؛ علي دايي! شايد اما بد نباشد اين را هم بدانيد که همين دوستان، خود دايي را حتي در اوج دوران بازيگري اش بيشتر از چند هفته تحمل نکردند. شما در اين جا از کدام صبر و شکيبايي سخن مي گوييد استاد؟
3 - اينجا صبري در کار نيست آقاي کي روش! چه آن هوادار 17 ساله اي که هنوز از پيله احساسات نوجواني اش به طور کامل خارج نشده و چه آن مربي 70 ساله اي که نيم قرن در هواي فوتبال نفس کشيده، همگي انتظار دارند تيم شما دقيقاً از همان لحظه اي که قراردادتان را با فدراسيون به امضا رسانديد، تيکي تاکا بازي کند و دمار از روزگار رقبا دربياورد.
شما مسؤول هستيد آقا؛ مسؤول اينکه فوتبال ايران را يک شبه متحول کنيد، تيمي را که 7 ماه پيش مثل بزدل ها از ترس کره جنوبي دو ساعت تمام در محوطه جريمه خودش مخفي شده بود، در اسرع وقت به آقايي فوتبال آسيا برگردانيد و از همه بازيکنان تان حتي پيش از اينکه نام شان را بياموزيد، بهترين بازي ممکن را بگيريد! اينجا آستانه تحمل در مورد قضاوت غريبه ها خيلي کمتر از آن چيزي است که حتي بتوانيد آن را تصور کنيد. کافي است يک پلک بزنيد تا ميليون ها قاضي همه اسرار شخصيت شما را کشف و حکم مقتضي را در مورد کارايي يا عدم کارايي تان صادر کنند. بفرماييد پسته آقاي کي روش، اما متأسفانه از صبر اثر چنداني به چشم نمي خورد!