برانکو: براي هيچ تيم ملي دلتنگ نمي شوم!

پيام يونسي پور: قرعه ايران در اولين دور گروهي انتخابي جام جهاني کمي براي مان آشناست. چيزي شبيه به آن چه هفت هشت سال پيش در راه انتخابي جام جهاني 2006 آلمان تجربه کرده بوديم. امروز با قطر و بحرين و اندونزي همگروه شده ايم و 8 سال پيش در چنين روزهايي براي رسيدن به جام جهاني، بايد از سد اردن و قطر ولائوس مي گذشتيم.

قطر باز هم همسايه مان شده و باز هم مي توان يک نماينده از جنوب آسيا را در کنارمان ديد. فقط جاي اردن (که حتي در ضعيف ترين روزهايش هم براي ما گربه سياه بوده) بحرين را مي بينيم که اتفاقا گربه سياه مدعيان آسيايي هم هست! روي نيمکت ايران اما تغيير و تحولاتي اساسي به وجود آمده است. آن روزها برانکو ايوانکوويچ بود و امروز مردي به نام کارلوس کي روش!

شباهت قرعه امروز و ديروز، ما را به ياد برانکو مي اندازد. به ياد مردي که اول در تهران مقابل اردن شکست خورد و بعد دشوارترين راه هاي ممکن را رفت.

در اردن پيروز شد و قطر را به سختي شکست داد و جواز صعود به مرحله بعد را به دست آورد. او امروز در عربستان است.

جايي که به هرحال رقيب ما محسوب مي شود. وقتي مي خواهيم با او همکلام شويم نوعي ترديد و محافظه کاري هميشگي را در کلامش مي بينيم. سعي مي کند از جواب دادن تا حدودي فرار کند: «من امروز مربي تيمي هستم که براي جام جهاني نمي جنگد. پس دليلي ندارد تمرکزم را روي بازي هاي ديگري قرار دهم.»

اما شايد دلبستگي هايي که هنوز به فوتبال ايران دارد، باعث شود که بعد از کمي کلنجار رفتن، راضي به صحبت شود. پس مي گويد: «دليل اين که دوست ندارم زياد صحبت کنم، به خاطرات خودم برمي گردد. وقتي هم من مربي ايران بودم، مطبوعات شما به سراغ مربيان قبلي مي رفتند. اين مسأله هميشه براي مربيان آزار دهنده و عذاب آور است. من خودم را جاي مربي شما مي گذارم و مي بينم از اظهار نظر کسي که قبلا جاي من بوده لذت نمي برم...» وقتي متقاعدش مي کنيم که نمي خواهيم بين کي روش و برانکو قياسي داشته باشيم حاضر مي شود که کمي وارد بحث شود.

پس از اينجا شروع مي کند: «من در فوتبال فرضيه مشخصي دارم. هر روز هم به فرضيه ام بيشتر از قبل اعتماد مي کنم. ديگر در فوتبال حريف ساده نداريم. هيچ تيمي قبل از اين که وارد زمين شود از پيش بازنده نيست. ما روزي با لائوس بازي مي کرديم و من همين حرف را زدم. در زمين به آنها 7 گل زديم و حالا در مورد اندونزي بايد به شما اين اخطار را بدهم که آنها شديدا در حال پيشرفت هستند. روز به روز کار مي کنند و برنامه هايي بلند مدت دارند. در جنوب آسيا همتي شکل گرفته که همه مي خواهند در آينده قدرتي در آسيا باشند. اگر فکر مي کنيد اندونزي رقيب شما نيست پس بدانيد از همين الان بايد دور 6 امتياز دو بازي با اندونزي را خط بکشيد.»

برانکو هميشه تيم هاي غرب آسيا را به شکلي دقيق بررسي کرده است. حالا به بحرين و قطر چشم مي دوزد: «شايد بپرسيد قطر بهتر است يا اردن! من مي گويم اردن ترسناک تر است. آنها حريف شان را عذاب مي دهند. فوتبالي کاملا تدافعي ارايه مي کنند و وقتي روي ضدحمله به گل مي رسند اين تصور را در ذهن شما شکل مي دهند که ديگر همه چيز تمام شده! اما بحرين اين طور نيست. بحرين گل مي زند، وقت را مي کشد و باز هم مي خواهد به شما گل بزند. بحرين پيشرفتي چشمگير داشته و طي سه دوره گذشته تا يک قدمي جام جهاني رسيده است. هدف آنها حضور در برزيل است. اگر از من بپرسيد مي گويم روي بحرين زوم کنيد اما تمام تمرکزتان را متوجه آنها نکنيد. يک تيم ديگر در اين گروه هست که چراغ خاموش پيش مي رود. قطر! »

برانکو 8 سال پيش با همين قطر روبرو بود. بازي اول را مقابل قطر درتهران و در ورزشگاه خالي از تماشاگر 3 بر يک پيروز شد و در بازي برگشت در حالي که داشت شکست مي خورد ناگهان با 2 گل دقايق پاياني برد. برانکو در مورد قطر مي گويد: «تيمي که ميزباني جام ملت ها را به دست مي آورد، قهرمان جام ملت ها را به زحمت مي اندازد. به افتخار ميزباني جام جهاني مي رسد و از لحاظ امکاناتي خودش را به درجه هاي بالا مي رساند، تيمي از پيش بازنده نيست. قطر با سرعت حرکت کرده و مي خواهد به بهترين ها دست يابد. آنها شايد در رنکينگ جهاني در رده مناسبي نباشند اما اين شانس را براي خودشان قايل هستند که به برزيل برسند و نشان دهند لايق حضور در جام جهاني هستند. مربي خوب، امکانات ايده آل و البته بازيکناني که قابل پيش بيني نيستند. قطر مي تواند براي ايران و بحرين يک حريف جدي باشد...»

از برانکو مي پرسيم آيا مي تواند به گروه ايران لقب گروه مرگ را دهد؟ که مي گويد: «من اين گونه فکر نمي کنم. در آسيا چند قدرت خاص داريم. ايران، عربستان، کره جنوبي، ژاپن و استراليا... شايد کره شمالي هم به اين جمع نزديک باشد. تيم هايي که با اين اسامي در يک گروه باشند خودشان را در گروه مرگ مي دانند چون اين تيم ها هميشه مي خواهند بهترين نتايج را براي خودشان رقم بزنند. شما بايد در جايگاه بحرين بنشينيد و به بازي با ايران فکر کنيد. آنها هنوز برد مقابل ايران در سال 2001 را يک افتخار ملي مي دانند. قطري ها هم همين طور! براي تيمي مثل اندونزي گل زدن به ايران افتخار است، چه رسد به گرفتن نتيجه! حرف هاي من به اين معني نيست که شما خود را از پيش برنده بدانيد... باز هم مي گويم هيچ تيمي قبل از پايان هر بازي برنده يا بازنده نيست. تيم ها به هم نزديک شده اند! اما بايد قبول کرد که در آسيا ايران هنوز قدرت ترسناک منطقه غرب است.» از برانکو مي پرسم چقدر براي صعود ايران اقبال قائل است که او مي گويد: «چيزي حدود صد در صد! » اما بلافاصله حرفش را تصحيح مي کند: «قرار ما اين بود که نظر من را مقابل نظر مربي تيم قرار ندهيد... شايد اين حرف من او را آزرده کند.» به هر حال برانکو اخلاق حرفه اي اش را محفوظ نگه مي دارد.

مي خواهم آخرين سؤال را از مقايسه اش بين گروه ايران و گروهي که عربستان (کشوري که او الان مربي باشگاهي اش شده) بپرسم که برانکو کدام گروه را سخت تر ارزيابي مي کند: «گروه سحت و آسان نداريم. کار بيشتر و کمتر، انگيزه بالاتر و کمتر و تفکر حرفه اي تر و غير حرفه اي داريم. عربستان مي خواهد به روزهاي درخشانش برگردد. با يک مربي کاملا شناخته شده کارش را شروع کرده و فقط به موفقيت در برزيل فکر مي کند. ايران هم احتمالا چنين درونمايي براي خودش دارد. من نمي گويم کدام گروه سخت و کدام گروه آسان است. من مي گويم بايد ببينيم کدام تيم بيشتر کار مي کند، حرفه اي تر برنامه ريزي مي کند و البته از شانس بيشتري در بازي ها برخوردار است. فوتبال ديگر قابل پيش بيني نيست. ممکن است همين اسپانيا که الان بهترين تيم دنيا را دارد هم نتواند به جام جهاني برسد! »

از برانکو، مرد محتاط هميشگي فوتبال که البته با همين محافظه کاري اش به موفقيت هاي قابل توجهي هم رسيده مي توان همين ادبيات را انتظار داشت. آيا او دلتنگ روزهايي که براي جام جهاني مي جنگيد نشده است؟ برانکو مي خندد: «نه ... نه ... نه! من ديگر به تيم هاي ملي فکر نمي کنم. دوست دارم مربي باشگاهي باشم. جام جهاني افتخاري بود که به آن رسيدم و حالا مي خواهم کار عمليات روزانه را در ليگ داشته باشم. ديگر سعي مي کنم دلتنگ تيم هاي ملي و بازي هاي ملي نشوم. اگر مي شدم تا امروز به يکي از تيم هاي ملي برگشته بودم.»