شکست شوی تبلیغاتی قالیباف هنگام ثبت نام در انتخابات / آقای قالیباف! شما که به اذعان خود با نفت 75 دلاری هم نمی توانید مملکت را اداره کنید، امروز چطور ادعای کشورداری می کنید؟

قاليباف برای سومين بار می خواهد بخت خود را بيازمايد. او سعي كرد به تقلید از مرحوم آیت الله هاشمي، در لحظات پایانی مهلت ثبت نام به وزارت کشور بیاید، اما تفاوت هاشمی و قالیباف این است که «آیت الله» تا لحظات پایانی درباره تاثیر آمدن و نیامدنش بر آینده کشور می اندیشید و در آخرین دقایق تصمیمی دشوار بواسطه ی درخواست های بسیار افکار عمومی گرفت و پا به میدان گذاشت و قالیباف تنها با هدف برگزاری یک شوی سیاسی و به خیال آنکه مردم تشنه حضور او هستند، تا آخرین دقایق در وزارت کشور حضور پیدا نکرد، غافل از اینکه بداند آنچه مردم را تشنه حضور هاشمی می کرد، ارتباط عمیق ملت با او بود، نه چیز دیگر.

قاليباف دست كم 12 سال در راس مديريت شهري تهران حضور داشته است. در سال 88 فايل صوتي از او منتشر شد كه در جمع اعضاي ستادش سخنراني كرده بود. سخنراني که به علت محتوای تند و تیزش در آن عليه احمدي‌نژاد، اين روزها بار ديگر در فضای مجازی دست به دست می چرخد. نكته اي كه در اين سخنراني از نظرها دور ماند، اين است كه ببينيم آنها كه امروز مدعي اند؛ دولت روحانی دولتِ حرف است و کارآمدی ندارد، براي اداره كشور با چه شرایطی مواجه بود.

قاليباف در آن سخنراني مي‌گويد: «قيمت نفت به 75 دلار برسد، كشور قابل اداره نيست. دو سه روز قبل 82 دلار فروخته ميشده. به 75 دلار برسد كشور قابل اداره نيست. نه اينكه توسعه نباشه. همين كه نون و آب بخوري هم نيست. من نمي خوام بحث‌هاي اقتصادي رو باز كنم.»

 

در حقیقت، روحاني دولت را در حالي تحويل گرفت كه جمعيت كشور از سال 88 بيشتر شده بود و قيمت نفت سقوط آزاد كرده و به زير چهل دلار رسیده بود. از طرف ديگر و مهتر از آن، تحريم‌ها موجب شده بود فروش نفت ايران به زير يك ميليون بشكه برسد و با سياست‌هاي دولت قبل و تحريم‌هاي وضع شده، حتي دولت نمی توانست پول نفت را دريافت كند و بابك زنجاني‌ها از همين رهگذر، وارد چرخه فساد شدند. بله! دولت روحاني در اين وضعيت بود که توانست كشور را اداره كند، تورم را مهار كند و رشد اقتصادي منفي را به مثبت تبديل نمايد. شرايطي كه بي شك اگر قاليباف و هم طیف های در آن قرار مي گرفتند، شاید الان ما به بنابر گفته ی شخص قاليباف، «آب خوردن و نان هم نداشتيم».

 

به اعتقاد نگارنده،  براي آنكه دریابیم دولت روحاني چه کرد، نیازی به پژوهش و کندوکاوهای جدی نیست. برای این مهم، تنها کافي است شرايط را با وضعیت مطلوب قالیباف مقايسه كنيم. اگر آقای شهردار با نفت 75 دلاري توان اين را در خود نمي‌ديد كه آب و نان مردم را تامين كند، چطور داعيه كشورداري مي‌كند؟‌

قاليباف كه اين مسائل را مي‌دانست چرا امروز بعد از ثبت‌نامش گفت: «روحانی از بهتر شدن وضعیت اقتصادی می‌گوید اما اگر وی پایش را از اتاقش بیرون بگذارد از واقعیات‌های درون جامعه تصویر ملموس تری پیدا می‌کند و تنها 4 درصد جامعه از وضع موجود راضی هستند.» جناب شهردار، با كدام اعتماد به نفس از مردم خواست به او «اعتماد» كنند؟ او كه با نفت 75 دلاري و در سال 88 توان اداره كشور و تامين آب خوردن مردم را در خودش نمي‌ديد، چطور امروز وعده مي‌دهد: «درآمد كشور  را ٢ و نيم برابر افزايش ميدهم و ٥ ميليون شغل ايجاد ميكنم.» آيا جناب شهردار شاهد آن نبود كه دولت با قيمت نفت پايين تر، نه تنها به مشكل تامين «‌آب و نان» مردم برخورد نكرد، بلكه توانست تورم افسارگسيخته را مهار كند و رشد منفي اقتصادي را به مثبت تبديل كند؟ قاليباف اگر از دولت به خاطر فعالیت هایش تشكر كرده بود و مي‌گفت كه «كاري وراي تصور او انجام داده» مي شد در مورد او گفت كه يك منتقد منصف است و بعد از آن به صداقت و برنامه‌هايش براي اداره امور كشور فكر كرد. اما رفتارهای او نشان مي‌دهد كه گره زدن آب به تحريم‌ها فقط زماني بد است كه، گره زننده، غيرخودي باشد. بايد شکرگزار باشیم كه جناب شهردار با اين تفكر در سال 92 نتوانست راي مردم را كسب كند. با نگاه قاليباف به مديريت و اداره كشور، اگر او پيروز انتخابات 92 بود، هنگامی كه نفت به پايين ترين حد خود رسيد، حتما شاهد قطحي و بي‌آبي در كشور بوديم.