شادي و تفريح، گمشده جوانان

اسلام، ديني کامل است که براي تمام شوون زندگي بشر در تمام دوره ها و تمام سنين، برنامه دارد.

اين سخن من نيست بلکه سخن بزرگان دين است و محتواي آنچه از اسلا م آموخته ايم. در اين ميان جوانان از جايگاه مهمي برخوردارند و بسياري از احاديث و روايات در باب اين اهميت نقل شده است. حضرت علي (ع) مي فرمايد: دل نوجوان مانند زمين آماده است که هر بذري در آن افشانده شود مي پذيرد. امام صادق (ع) مي فرمايد: نوجوانان را درياب زيرا آنان سريع تر به کارهاي خير روي ميآورند. اما در اين ميان فرمايش پيامبر اکرم(ص) براي من همواره جذاب بوده زماني که مي فرمايند: خداوند مرا اميددهنده و بيم دهنده مبعوث کرد; جوانان با من هم پيمان شدند و پيرمردان به مخالفت با من برخاستند. اما با وجود اين همه سفارش در مورد جوانان، ما تا چه حد به نيازهاي جوانان توجه کرده ايم و به غير از شعار، در عمل چه رهاوردي براي رفع نيازهاي جسمي و روحي آنها داشته ايم؟ طبيعتا مهمترين نياز جوان، تفريح است و اين نکته اي نيست که بتوان به سادگي از کنار آن عبور کرد. همين مناسبت هاي مذهبي را نگاه کنيد. براي همراه کردن جوانان و نوجوانان با اين مناسبت ها چگونه برنامه ريزي کرده ايم؟ اگر مناسبت ياد شده، شهادت و رحلت باشد، براي حضور جوانان سنگ تمام مي گذاريم اما برنامه اي براي جشن ولادت پيامبر وولا دت اميرالمومنين و ولا دت ساير ائمه و معصومين براي جوانان نداريم و چنته مان خاليست. در مورد سايرمناسبتهاي ملي و مذهبي هم اين سردرگمي آشکار است.

 در چنين فقري از تفريح و نشاط و شادي، غيرطبيعي نيست که جوانان ونوجوانان به برنامه هايي روي ميآورند که اگر چه غيرقانوني نيست، اما چندان به مذاق مسوولا ن خوش نميآيد. برپايي فستيوال آب بازي در پارک آب و آتش يا جشنواره اي موسوم به خزپارتي در پارک پرديسان در هفته گذشته، نمونه هايي از اين تحرکات جوانان و نوجوانان براي شادي و نشاط و دور زدن سايه سنگين فضاي رسمي بر تفريحات آنان بود. اين دو اقدام جوانان در تهران که چند روز بعد در بندرعباس هم تکرار شد، در چارچوب ها و قالب هاي رسمي موجود، نمي گنجد.اما پرسش اينجاست که آقايان معترض و منتقد به اين تحرکات، براي جبران خلا » تفريح و شادي در ميان جوانان چه کرده اند؟ تا چه حد شرايط تفريحات سالم و شادي و نشاط براي جوانان فراهم کرده ايم؟ طبيعتا کسي حامي هنجارشکني نيست اما چرا به همه مسايل با عينک سو»ظن و بدبيني و توهم توطئه نگاه کنيم؟ آيا در منظر عموم به شادي و تفريح مشغول شدن بهتر است يا اينکه جوانان به دليل مشکلا ت بي شمار اقتصادي و اجتماعي در کشور به موادمخدر پناه ببرند يا به ناهنجاري هايي زيان بار سرگرم شوند؟

پس از آب بازي جوانان در پارک آب و آتش، تعدادي از سايت ها، از آن به عنوان «شبيخون فرهنگي»، ياد کردند و حتي يک خبرگزاري حامي دولت، پارا از اين فراتر گذاشت و از آن به «تجمع فتنه گرانه» ياد کرد و نوشت: يکي از همراه دارندگان  سلا ح آب پاش  در پاسخ به اين سوال خبرنگار ما که اين تفنگ را به چه قيمتي  خريداري  کردي،  گفت: اين تفنگ را  عده اي رايگان  در اختيار ما  قرار دادند  تا در بوستان آب و آتش  اهداف آنها را پياده کنيم. پرسش من اين است که آيا از نظر  اين سايت ها و خبرگزاري ها واقعا  امنيت کشور ما تا اين حد متزلزل  است که با آب پاشي  تعدادي از نوجوانان و جوانان- درست يا نادرست- به خطر بيفتد؟ طبيعتا  فرد منصفي، اين تحليل  را نمي پذيرد. فعاليت هاي اطلا عاتي و امنيتي  به گونه اي در کشور ما عميق و ريشه دار است که حتي  تصور اين که با برپايي  چنين تجمعاتي  که هيچ هدف  سياسي و به قول آقايان، «فتنه گرانه»  هم دنبال نمي کند، نظم و امنيت  به خطر مي افتد،  مضحک  و البته تاسف  آور به نظر مي رسد . به راستي  چرا با هر حرکتي که مطابق  خواسته هاي ما نيست،  برخورد  چکشي  مي کنيم  و به سراغ   ريشه هاي آن نمي رويم؟ مجبورم  پرسش ابتداي يادداشت را تکرار کنم:  براي رفع نيازهاي  جوانان  و نوجوانان که دستور  اکيد بزرگان دين ما و البته  نيازهايي متفاوت با نيازهاي  ساير اقشار جامعه است چه کرده ايم؟