آمار 80 درصدی دوستی دختران دبیرستانی با پسران، جامعه را هراسان می‌کند!

وزیر آموزش و پرورش در این باره گفت: "نمی‌دانم چطور عده‌ای می‌توانند این آمار را ارائه کنند؟ 70 درصد دانش‌آموزان دختر ما در شهرها و 30 درصد در روستا هستند، وقتی گفته می‌شود 80 درصد دختران، دوست پسر دارند یعنی تمام دختران شهری و یک سوم دختران روستایی، چنین روابطی دارند."

دکتر مجید ابهری، رفتارشناس و آسیب‌شناس اجتماعی نیز در این زمینه معتقد است ارائه چنین آماری نگرانی افراد جامعه را در پی خواهد داشت. او در گفتگو با خبرآنلاین با انتقاد از چنین اظهارنظرهایی می گوید ارائه چنین اعداد و ارقامی بدبینی و هراس اجتماعی را در پی دارد.

آمار تایید نشده ای درباره رابطه 80 درصد دختران دبیرستانی با پسران مطرح شده است. چنین چیزی درست است؟

من به عنوان یک رفتارشناس و آسیب‌شناس اجتماعی که 30 سال است پژوهش‌های میدانی و نظری دارم، ضمن رد این آمار قبول دارم که بعضی از دختران دبیرستانی ممکن است اشتباهاتی از قبیل نامه‌نگاری، تلفن یا ملاقات حضوری با جنس مخالف داشته باشند اما می‌توانم بگویم این جمعیت نه تنها به 80 درصد نمی‌رسد بلکه بسیار پایین‌تر است. در میان اخبار و حوادث روزانه گاهی اوقات امار و ارقامی از سوی بعضی از کارشناسان و دست‌اندرکاران اعلام می‌شود که بر فرض درست بودن دو نتیجه دارد؛ اول ایجاد اضطراب اجتماعی و اختلال در امنیت فکری مردم، دوم تهیه خوراک برای رسانه‌هایی که دنبال بهانه برای حمله به نظام و جامعه هستند.

یعنی به عقیده شما نباید در این موارد آماری مطرح شود؟

بعضی از آمار و ارقام که توسط سازمان‌های متولی و رسما در جراید اعلام می‌شوند مثل آمار طلاق، کشف مواد مخدر یا دستگیری بزهکاران و آمار زندانیان، از آنجا که توسط نهادهای مرتبط منتشر می شود، اعلام یا اظهارنظر در مورد آنها از نگاه آسیب‌شناسی و ارائه راهنمایی اشکالی ندارد اما اعلام بعضی از اعداد و ارقام بر اساس حدس و نظر یا یک مجموعه محدود آماری مثلا یک منطقه از تهران یا یک دبیرستان نمی‌تواند مبنای ارزیابی قرار گیرد.

مشکلاتی که ارائه چنین آمار و اظهارنظرهایی ایجاد می‌کند چیست؟

همین آمار 80 درصد دختران دبیرستانی که دوست پسر دارند با توجه به مفهوم دوست پسر در فرهنگ اجتماعی و دینی ما باعث شده بسیاری از مسوولین و والدین دچار بهت و اندوه شوند. یعنی وقتی 80 درصد دختران در شهر و روستا خارج از معیارهای اخلاقی رفتار می‌کنند باید به حال خودمان گریه کنیم. چنین اعداد و ارقامی و بعضی دیگر از اطلاعات و آمار اینچنینی، غیر از تولید هراس اجتماعی، ایجاد بدبینی در والدین نسبت به فرزندان و ایجاد تحریکات جنسی نتیجه دیگری ندارد. ضمن این که باید گفت اگر این آمار درست هم باشد باید در ابتدا به مسوولین و نهادهای مربوطه اعلام شود.