آقای رئیسی! دیپلماسی روحانی ملتمسانه است یا دولتی که رئیسش با اصرار عجیب به دانشگاه کلمبیا رفت و جز توهین به ایران چیز دیگری نشنید؟

همچنان با گذشت بیش از یک هفته از پایان انتخابات برخی از نامزدهای انتخاباتی نمی خواهند فضای رقابت های انتخاباتی را فراموش کنند و از هر فرصتی برای ادامه روند تقابلی گذشته استفاده می کنند. برخی از نامزدهای شکست خرده انتخابات بعد از پایان انتخابات و اعلام نتیجه، تبلیغات گسترده ای پیرامون  تخلفات گسترده و به تبع آن ایجاد بحث هایی درباره رای حلال و حرام ایجاد کردند که هنوز هم ادامه دارد.

به گزارش «انتخاب»؛ در همین راستا دیروز آقای رئیسی در مشهد به رویه تقابلی خود ادامه داده و نقطه نظرات انتخاباتی خودش را در مورد سیاست خارجی بیان کرده است. اگرچه آقای رئیسی خود در مناظرات به عدم تخصص در سیاست خارجی به ویژه در موضوع برجام اذعان کرده اما می توان گفت با این اظهار نظرهای اخیر به شائبه عدم تخصص در زمینه سیاست خارجی مهر تائیدی زده است. 

آقای رئیسی در سخنرانی دیروز در مشهد خطاب به دولت روحانی گفته است که« شما باید سیاست خارجه ملتمسانه را کنار بگذارید. اینکه فلان آقا برود کنار امیر فلان کشور زانو بزند این سیاست خارجه را ما بلد نیستیم»

اشاره آقای رئیسی به عکس زیر است که در جلسه علنی مجمع عمومی سازمان ملل ظریف وزیر امور خارجه در حال گفت و گو با امیر کویت است. 

احتمالاً اقای رئیسی اطلاع ندارد که این نحوه نشستن برای لابی در مجامع بین المللی و پارلمان ها کاملاً مرسوم است. چرا که در حین برگزاری جلسات ،گفت و گو با مقامات آنهم در سطح سران با هر روش دیگری باعث مختل شدن نظم جلسه می شود. در واقع این شیوه گفت و گو در جلسات بین المللی و حتی در صحن علنی مجلس کشور خود ما نیز متداول می باشد. حتی شاهدان مذاکرات در آن روز مجمع عمومی نیز گواهی می دهند که  حداقل رییس ستاد دبیرکل ملل متحد و یکی دیگر از وزاری کشورها  با همین شیوه در کنار میز جمهوری اسلامی با مقامات ایرانی گفت و گو کرده اند.

به عنوان مثال وقتی در جلسه علنی مجلس شورای اسلامی نمایندگان مجلس برای گفت و گوی مهم و فوری در کنار وزیر یا رئیس جمهور می نشینند که نظم جلسه از بین نرود به معنای التماس خواهد بود!

آقای رئیسی اگر می خواهد در مورد دیپلماسی ملتمسانه سخن بگوید کافی است حافظه تاریخی خود را به دوره گذشته تاریخ دیپلماسی ایران در دولت های نهم و دهم بازگرداند. جایی که رئیس جمهور کشور ما با اصرار عجیب و غریب به یکی از دانشگاه های امریکایی دعوت می شد و آنجا به غیر از ناسزا و توهین چیزی نمی شنید. به یاد بیاورد روزهایی را که با لابی های گسترده فقط چند کشور کوچک حاضر به گفت و گو با مقامات ایرانی می شدند.

کافی است که اقای رئیسی به یاد بیاورد که چگونه وزیرخارجه یک کشور را در ماموریت عزل می کردند و آبرویی برای ایران به جای نمی گذاشتند. به یاد بیاورد روزهایی که در کشور جشن پیروزی توافق هسته ای با برزیل و ترکیه می گرفتیم و در فاصله چند روز بعد قطعنامه های فصل هفتمی شورای امنیت صادر می شد.

آقای رئیسی در آئین گذشتکان و نیاکان ما، شکست پلی برای پیروزی است. اما به این شرط که پس از شکست به جبران ضعفها و نقصانها بپردازیم. نه اینکه روش و منش قبل را با جسارت بیشتر ادامه دهیم.