محمد علی ابطحی در اعتماد نوشت: امسال روز قدس با سقوط متوالي رژيم هاي ديكتاتور عرب رنگ و بوي ديگري پيدا كرده است. شايد در ظاهر ارتباط ويژه يي بين سقوط اين رژيم ها و مساله قدس ديده نشود.

واقعيت هم اين است كه تقريبا در همه كشورهاي عربي كه سقوط كرده اند يا در شرف سقوط هستند دليل اصلي سقوط آنان خفقان دردناك طولاني مدتي بوده است كه مردم آن كشورها را عاصي كرده بود و نفس كشيدن در هواي تازه آزادي و دموكراسي را مي خواستند تجربه كنند.

در همه اين كشورها مردم نقش اصلي را داشتند و مبارزه با ديكتاتور فصل مشترك همه آنها است. و طبيعي بود كه در برابر خشم عمومي و نارضايتي عام مردم هيچ حكومتي تاب تحمل ندارد.
    
 اما در اين ميان با دو عامل مي توان پيوند اين اتفاقات را با مساله فلسطين جست وجو كرد: اول اينكه ستم مستمر بر مردم فلسطين و مقاومت طولاني فلسطينيان با دست خالي در برابر اسراييل الهام دهنده همه مردم عربي است كه هميشه مساله فلسطين مساله اول آنها بوده است. وقتي مردم فلسطين نشان مي دادند كه حتي با انتفاضه سنگ در برابر قدرتمند ترين و پر پشتيبان ترين نظام جهاني مي توانند مقاومت كنند، مردم ديگر نقاط جهان عرب هم آرام آرام به شجاعت رو آوردند.

 يقينا اتفاقات يك سال گذشته در جهان عرب يك شبه به وجود نيامده است و ريشه در تاريخ ديكتاتور زده اين كشورها دارد و مردم فلسطين حق سنگيني بر مردم جهان عرب دارند كه هم مظلوميت آنان و هم شجاعت و مقاومت آنان درس آموز بوده است. نكته دوم اين است كه سقوط دومينووار اين رژيم ها كه تاكنون آخرينش ليبي بوده است، بيشترين آسيب را به اسراييل وارد كرده است و اسراييل را بيش از هر زماني آسيب پذير كرده است، زيرا اسراييل در مجموع با قدرت ها و رهبران عرب با كمك امريكا به يك توافق ضمني رسيده بود كه وارد حوزه برخورد جدي با اسراييل نشوند و امنيت اسراييل را خدشه دار نكنند.

 اين در حالي بود كه خود اسراييل مي دانست اين موضع رهبران عرب مورد انتقاد و خشم عمومي مردم جهان عرب است. با اين سقوط ها و به خاطر اصلاحاتي كه همه رهبران جهان عرب در اين شرايط به آن فكر مي كنند، البته آن توافق هاي ضمني نيز درهم ريخته خواهد شد.

 مهم ترين آنها سقوط مبارك، ديكتاتور مصر بود. مبارك محور هماهنگي هاي غرب با دنياي عرب براي حمايت از امنيت اسراييل بود. از زمان سقوط مبارك، اسراييل بزرگ ترين مرزش را متزلزل مي بيند. مردم در انقلاب مصر، علاوه بر ناراحتي شديد از ديكتاتوري مبارك، از اينكه سنگر حمايت از امنيت مصر بودند بشدت در رنج بودند. بيشترين تظاهرات خودجوش واقعي در مصر عليه اسراييل شكل مي گرفت.

 در جريان اخير براي اولين بار بود كه به خاطر كشته شدن دو سرباز مصري اسراييل عذرخواهي كرد ولي مورد قبول مردم واقع نشد و به سفارت اسراييل حمله كردند. گذرگاه نفس كشيدن مردم فلسطين باز شد. بعد از پيروزي مردم مصر، به هر بهانه يي تظاهرات و مقابله جدي با اسراييل در دستور كار مردمي قرار دارد كه اين بار با حمايت نسبي دولت هم همراه است.

از سوي ديگر سوريه اگر چه جزو بلوك مخالفان اسراييل بود، اما امنيت سوريه و قدرت سوريه در لبنان تضميني براي اسراييل بود كه با يك روال منطقي نه جنگ و نه صلح احساس ناامني نكند. اوضاع به هم ريخته سوريه كه احتمال سقوط قدرت يا حداقل آشفتگي طولاني مدت در آن حتمي است مرزهاي ديگر اسراييل را هم نا امن مي كند.

حتي اگر در سوريه رژيم طرفدار اسراييل هم سر كار بيايد، باز هم به دليل عدم تسلط بر لبنان و حزب الله وجود قدرت هاي منطقه يي مثل ايران، باز هم شرايط به مراتب سخت تر از وضع فعلي براي اسراييل خواهد بود. بنا بر اين نگاه، امسال در آستانه روز جهاني قدس اگر چه اسم اسراييل و جنايت هايش كمتر در تيتر اخبار قرار دارد اما در واقع سخت ترين سال و بد ترين شرايط را دولت اشغالگر فلسطين مي گذراند.