روايتي از مقابل اوين

ريحانه طباطبايي در شرق نوشت: در آهني باز شد، يك ون سبزرنگ بيرون آمد، زنان زنداني سياسي از داخل آن براي افرادي كه كنار زندان آمده بودند دست تكان مي دهند، نمي شود خوب همه را شناخت اما انگار كه خبر تازه باورپذير مي شود.

به بعضي از خانواده هاي زندانيان وقايع پس از انتخابات زنگ زده بودند كه قرار است زنداني هايشان آزاد شوند. آنان هم به دم در زندان آمده بودند، ساعت 10 مصاحبه دادستان تهران منتشر شد، او نيز گفته بود صد نفر از زندانيان امنيتي آزاد مي شوند.

ماشين ها يكي يكي مي رسيدند و خانواده ها همديگر را در آغوش مي كشيدند و بغض بود و بهت. نخستين ماشين كه آمد كمي بهت ها فرونشست و باورها قوي تر شد.يك ساعتي گذشت، هواي دم اوين خنك بود، هيچ كس نمي دانست چه كسي بيرون مي آيد؟ چند ساعت طول مي كشد؟ مادرها حتي حاضر بودند تا صبح هم صبر كنند؟ بالاخره در اوين باز شد، چهار، پنج نفري بيرون آمدند، دست هاي مادران و پدران رو به هوا رفت، پسرهايشان آمدند.

بعد از پسر ها به يكباره يك ميني بوس سفيدرنگ آمد، حدود بيست و خرده اي در آن بودند، دست تكان مي دادند و از پنجره آويزان شده بودند، صحنه عجيبي بود، «ياد فيلم ها مي افتادي»، مادران مشتاق، همسرهاي جوان، پدرهاي بي تاب و برادرهاي دلتنگ، خواهرهاي صبور، همه آنها جوان هاي خود را در آغوش گرفته بودند، خنده هايي بود كه تا آسمان مي رفت، اشك هايي بود كه سرازير مي شد، خيلي ها هم خانواده هايشان خبر نداشتند، موبايل هاي دوستان شان را مي گرفتند و شماره مي گرفتند.

 تا حدود ساعت دو همه كنار خيابان نشسته بودند، دست در دست هم، خنده هايي كه از ته دل بود، شادي هايي كه تمامي نداشت، مي گفتند باور نداشتند كه آزاد شوند، شب قبلش با هم مي گفتند نهايتا 10، 12 نفر اما به يكباره شنبه خبردار شدند كه آزاد مي شوند بايد كاغذي را امضا مي كردند و مي آمدند بيرون. آنها بالاخره آمدند، پس از روز ها و روزها در كنار خانواده هايشان بودند، شاد.