پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : نعمت الله درباره «شعله ور» گفت: «فیلم «شعله ور» را به مردم سیستان و بلوچستان تقدیم کردم. دلیل این کار این بود که این فیلم در این استان فیلمبرداری شده بود و مایل بودم که فیلم را به آنها تقدیم کنم. یک کارگردان هیچ وقت بابت مضمون فیلم یا شباهت های که وجود دارد فیلم را تقدیم نمی کند. گاهی یک فیلم از لحاظ مضمون و رویداد هیچ ربطی به جایی که فیلم به آن تقدیم می شود ندارد. اما تصمیم کارگردان این میان حائز اهمیت است. قصد داشتم از مردم سیستان و بلوچستان تشکر کنم.»
او گفت: «فیلم من به هیچ عنوان سفارشی نبود بلکه سفارش خود من بود که خوشبختانه آن را ساختم. جغرافیای بلوچستان باعث شد که برای من تجربه بهتری رقم بخورد. به دنبال تاثیرگذاری بودم که فکر می کنم در سیستان و بلوچستان به آن رسیدم.»
او ادامه داد: «یک کارگردان از یک بازیگر چه می خواهد؟ یک بازیگر باید محبوب و همراه باشد و امین حیایی در این زمینه بسیار خوب عمل کرد.»
نعمت الله درباره قهرمان های فیلم هایش گفت: «قطعا قهرمان اصلی هر فیلمی می تواند یک مضمون خاص باشد. گاهی یک ساختمان، فرد یا یک شهر باشد.»
حمید نعمت الله درباره موسیقی این فیلم گفت: «شاید به زودی یک فیلم درباره موسیقی بسازم. به این دلیل که موسیقی برایم بسیار مهم است. انتخاب موسیقی پایانی توسط سهراب پورناظری انجام شد. قرارهایی را با هم داشتیم، اما انتخاب قطعه پایانی توسط پور ناظری انجام شد. برنامه ما این بود که موسیقی بلوچی داشته باشیم و همایون شجریان هم روی آن بخواند.»
کارگردان فیلم «شعله ور» درباره شخصیت های مرد و زنی که در فیلم هایش حضور دارند گفت: «البته من فیلم های زیادی نساخته ام. شاید به زودی یک سریال هم بسازم. اما به ظاهر از دور که نگاه می کنیم متوجه می شویم که زن ها انسان های بهتری هستند نسبت به مردها اما اگر نزدیک تر برویم داستان کمی پیچیده تر شود. فکر می کنم خانم ها به جوهر انسانی وفادار هستند و من نگران زن ها هستم.»
کارگردان فیلم «بوتیک» درباره امید و حضور آن در فیلم هایش گفت: «قرار نیست همه فیلم ها با امید به پایان برسند و نیاز است که بگویم همه فیلم ها شورانگیز هستند. اما بعضی فیلم ها با امید تمام می شوند و بعضی فیلم ها هم نه. مهم این است که اصلا راجع به چه چیزی صحبت می کنیم. بستگی دارد که راجع به چه چیزی صحبت می کنیم. وقتی درباره یک دختر فراری صحبت می کنیم دیگر جای امیدی وجود ندارد. وقتی بچه هایی به تهران می آیند و با امید های واهی به دوبی می روند دیگر در این موضوع امیدی وجود ندارد. مثلا فیلم «بوتیک» مثال خوبی است. فیلم هایی هستند که حسادت در آن نمایان است. وقتی درباره حسادت صحبت می کنیم. باید به آن توجه کنیم. این موضوع در همه ما وجود دارد.»
منبع: سینماسینما
