نون و پنیر در هتل وارویک نیویورک!

یکی از بینندگان "انتخاب" با ارسال یادداشتی آورده است:

هنوز زمان زیادی از انتخابات نگذشته است، هنوز پوسترهای کاندید محبوب مردمی ، که از جنس مردم بود بر در و دیوارهای شهر مانده است. هنوز در میان مردم صحبت از ساده زیستی رئیس جمهور است ، هنوز عدالت محوری و پاک بودن دولتش زبانزد است اما امروز دیگر باور اینها کمی سخت شده است دیگر با وجود اختلاس سه هزار میلیاردی نمی توان دم از پاک بودن زد دیگر نمی توان ادعا کرد تجمل گرایی جایی در این دولت ندارد.

هنوز خاطره نشستن رئیس جمهور بر سفره ای که فقط نان و پنیر دارد فراموش نشده است، هنوز جوهر قلم رئیس جهمور بر فاکتور غذای اجلاس کارگروه سفر استانی در خراسان که به پرداخت مبلغ اضافه آن از جیب رئیس جلسه اشاره می کند خشک نشده است.

وقتی خبر سفر رئیس جمهور ایران به نیویورک اعلام شد سوال اولی که در ذهن همه مردم بوجود آمد این بود که براستی این لشکرکشی برای چیست؟ مگر رئیس جمهور کجا میرود که این همه مقامات بلند پایه باید او را همراهی کنند ؟ مگر این کشور چه روابط اقتصادی سیاسی با ما دارد که نیاز به حضور اکثر وزرای کلیدی کابینه در این سفر است؟

براستی هزینه این سفر چقدر برآورد شده است؟ آیا همراهی نزدیکان رئیس جمهور جای سوال ندارد؟ آیا همراهی فرزند و عروس و داماد رئیس جمهور در این سفر شائبه ایجاد نمی کند؟ همان شائبه ای که دولت همواره خود را از آن مبرا می داند و می گوید در این دولت نسبت های فامیلی هیچ جایی ندارد.

به طور قطع بعد از وقوع این اتفاقات تنها مسئله ای که می ماند این است که دولت تا به حال برای ایجاد موج تبلیغات و بالابردن محبوبیت خود دست به این اقدامات میزد و اکنون که دیگر امیدی به انتخاب مجدد ندارد چهره واقعی خود را نشان داده است.

آنچه که در این مدت از عملکرد دولت در حوزه های مختلف مشاهده شده است و مخصوصاً پس از قرائت گزارش کمیسیون نود از تخلفات رئیس جمهور وفادار نماندن بر سر وعده های پیشین است عمل به وعده های جدید که دیگر جای خود را دارد! رئیس جمهور و تیم مشاوران وی مدت هاست که مسیر خود را تغییر داده اند و قطار دولت را به سوی یک مسیر نامشخص و خطرناک هدایت می کنند. مدت هاست که رئیس جمهور حمایت بسیاری از پشتیبانان خود را از دست داده است و در مقابل خواسته های آنان اندکی عقب ننشسته است، هر چند دور از انتظار نیست که با نزدیکی به انتخابات مجلس در آینده تقابل جدی تری با نهادهای دیگر پیدا کند.

مسعود سلامی نیا