دو روز قبل، رهبر جوان کره شمالی در یک اقدام بی‌سابقه به خاک کره جنوبی وارد و برای حل تخاصم ۷۰ ساله بر سر میز مذاکره حاضر شد؛ تخاصمی که از دهه ۵۰ میلادی، پس از جنگ جهانی دوم و در پی خروج ژاپنی‌ها و دو پاره شدن شبه‌جزیره کره ایجاد شده بود و به جنگ انجامید؛ جنگی که پس از آتش‌بس سال ۱۹۵۳ بدون هیچ توافقنامه صلحی تا به امروز به حال خود باقی مانده است. از آن به بعد دو کره با دو ساختار سیاسی به شدت متفاوت از هم شکل گرفتند که این ساختار حاکمیتی تاثیر عمیقی بر اقتصاد و وضعیت اجتماعی آن‌ها گذاشت و موجب شد در همه زمینه‌ها به کلی از یکدیگر فاصله بگیرند.
در این مدت طولانی کره شمالی به سمت نظامی‌گری حرکت کرد و ارتش و سلاح‌های خود را توسعه داد و به پیشرفت‌های زیادی در این زمینه نائل آمد، اما لااقل در نگاه ناظران بین‌المللی و افکار عمومی دنیا به همین میزان از توسعه انسانی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به دور ماند و عقب رفت. شایعات زیادی حول رهبری این کشور به سطح افکارعمومی آمده است؛ مثل اعدام معترضان، گسترش خرافات و بوجود آوردن کیش و آیینی جدید در این کشور. با این حال تمام این سال‌ها این حکومت مورد حمایت بلوک شرق قرار داشت.
اقدامات رهبران این کشور از جمله حمله به کره جنوبی در زمان رهبری کیم ایل سونگ با هدف متحد کردن دو کره، کمک‌های نظامی به ویتنام در زمان حمله آمریکایی‌ها به این کشور و همچنین توسعه نظامی‌گری و در نهایت آزمایش‌های هسته‌ای سلسله‌وار این کشور در سال‌های اخیر مهمترین دستمایه آمریکایی‌ها برای خطرناک جلوه دادن اقدامات کره شمالی بوده است. آمریکا حامی قطب دیگر این تخاصم، یعنی کره جنوبی است و در این کشور پایگاه‌های نظامی متعددی دارد، اما با روی کار آمدن ترامپ در آمریکا و جنگ توئیتری که علیه این کشور و آزمایش‌های هسته‌ای آن به راه انداخت، در نهایت پیونگ یانگ شاید با اشارۀ بزرگترین حامی‌اش یعنی چین به سمت مذاکره هدایت شد.
چین مهمترین حامی اقتصادی و استراتژیک کره شمالی است، اما این کشور نیز در پی انتشار گزارش‌هایی مربوط به تاثیرات مخرب زیست‌محیطی برجای مانده از آخرین آزمایش هسته‌ای پیونگ یانگ، به این تاثیرات واکنش نشان داد و از این پس بود که تلاش‌هایی انجام شد تا روند رو به گسترش تولید سلاح هسته‌ای و آزمایش موشک‌های پیشرفته که به اذعان کارشناسان آمریکایی بردشان تا جزیره گوام در اقیانوس آرام یا به ادعای پیونگ یانگ تا خاک ایالات متحده هم می‌رسد، کنترل شود.
با این حال برخی معتقدند پذیرش مذاکرات از سوی رهبر کره شمالی از روی اعتماد به نفس است نه بخاطر فشارها و اقدامات ترامپ. اما در رسانه‌ها و افکار عمومی فعلا چنین جا افتاده که اقدامات و رویکرد دولت آمریکا باعث این تغییر رویکرد پیونگ یانگ شده، تا جایی که موضوع دیدار آتی ترامپ و کیم جونگ اون جدی‌تر شده است.
مذاکره دو روز قبلِ رهبر کره شمالی با رئیس‌جمهور کره جنوبی را می‌توان بخشی از همین روند و نتیجه هدایت پیونگ یانگ به سمت صلح ارزیابی کرد؛ دیداری بی‌سابقه و راهگشا که به تیتر نخست بسیاری از رسانه‌های معتبر دنیا تبدیل شد و بلافاصله رهبران کشورها آن را مثبت ارزیابی کردند. اما نکته قابل تأمل، اظهارنظر وزیر خارجه کره‌جنوبی است که تمام افتخارِ آوردنِ کره‌شمالی به پای میز مذاکره را برای دونالد ترامپ دانست و رسانه‌های دنیا نیز آن را در جهت توقف برنامه اتمی کره شمالی دانستند. در مقابل، نهاخبرگزاری رسمی کره شمالی از این دیدار با نام نشست تاریخی به لطف عشق بی حد و حصر رهبر کره شمالی به مردم این شبه‌جزیره و تمایلش برای خودمختاری مستقل از نفوذ خارجی نام برد.
حالا دو روز از دیدار می‌گذرد و و قاعدتاً باید آرام آرام روند تعدیل سلاح‌های هسته‌ای کره شمالی آغاز شود؛ کاری پیچیده و سخت، زیرا قرار است پیونگ یانگ مهمترین ابزار قدرت خود، یعنی سلاح‌های هسته‌ای‌اش را از دست بدهد یا دست‌کم در این راستا حرکت کند؛ چنانکه کره جنوبی نیز اعلام کرده که رهبر کره شمالی گفته اصلی‌ترین سایت آزمایش هسته‌ای کشورش را در ماه می تعطیل خواهد کرد.
قطعاً فشارهای اقتصادی و تحریم‌ها بخشی از دلایل اتخاذ چنین تصمیمی از سوی کره شمالی هستند و در صورت نتیجه‌بخش بودن، جبهه غرب را در مقابل جبهه شرق مانند روسیه و چین پیروز نشان خواهد داد. در اینصورت کشوری مثل ایران نیز که در تقابل با سیاست‌های آمریکاست باید منتظر فشارهای بیشتری از سوی آمریکا باشد، چراکه این پیروزی در ایجاد اعتماد به نفس سران غرب و آمریکا حتما تاثیرگذار است و بعد نیست از آن در جهت افزایش فشارها علیه ایران استفاده کنند.
