محققان دریافتند که مشاهده رفتارهای خود تخریبانه و آسیب زدن جسمی به خود در نوجوانان و به ویژه در دختران صرفا حاوی یک پیام است که باید توسط متخصصان شناسایی و پاسخ داده شود.
به گزارش ایسنا و به نقل از سایکولوژی تودی، روانشناسان پس از جمع‌بندی نتایج ۲۰ تحقیق به این نکته دست یافتند که عامل اصلی بروز رفتارهای خودتخریبانه، نشان دادن غیر مستقیم احساساتی است که نوجوانان فکر می‌کنند باید پنهان شود.
در واقع نوجوانان درگیر در این مشکل معتقدند که هیچ کلمه‌ای قادر به توضیح وضعیت فعلی آنها نیست و آنها صرفا از این روش برای بیان احساساتی استفاده می‌کنند که از راه کلام قادر به بیان نیستند.
روانشناسان پس از بررسی دقیق خاستگاه رفتارهای خود تخریبانه، در مجموع آنها را به چهار دسته تقسیم کردند.
عامل اصلی تحریک رفتارهای خود تخریبانه، تخلیه احساسات خاص و غیرقابل توضیح است. در واقع نوجوانان با آسیب رساندن به خود سعی می‌کنند تا احساسات خود را بهبود بخشند.
دومین عامل سعی در شناخت یا تجربه کنترل و مهار احساسات منفی در بزرگسالان است که آنها را به ناچار به سمت خود تخریبی سوق می‌دهد.
سومین عامل تخریب احساساتی است که به عقیده نوجوانان هیچکس قادر به تحمل آنها نیست.
آخرین عامل محرک در انجام رفتارهای آسیب‌زننده به خود ایجاد یک کانال ارتباطی با دیگران است و آنها سعی می‌کنند تا با این روش کسانی را پیدا کنند که موقعیت روانی آنها را درک می‌کنند.
دکتر جنیس وایتلوک، متخصص روانشناسی و رفتارشناسی معتقد است که مهترین انگیزه برای آسیب رساندن جسمی در نوجوانان، بازگشت به وضعیت تعادل است و نباید این رفتار به منزله سعی در پایان دادن زندگی برداشت شود.
