روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: امام در موقف‌های متعدد و فراز‌های گوناگونه رفتار و گفتاری راه گشا داشتند که ضبط تاریخ است و از جمله ماجرای مک فارلین و قصه رفتار عجیب 8 نماینده مجلس با دولت وقت و برخورد امام با آن‌هاست.
آن جا هم سر بدعهدی آمریکایی‌ها که باز از قضا جمهوری خواه بودند، برخی عوض اینکه هرچه فریاد دارند بر سر آمریکا بکشند، بر سر دولت زمان، صدا بلند کردند که با «این تذهبون» امام، سر جای خود نشستند اما در تاریخ انقلاب به « اصحاب ثمانیه» معروف شدند و برخی نیز آنان را گروه «فاین تذهبون» می‌خواندند.
مشابه آن را امروز هم داریم. امروز هم یقه می‌گیرند از فرزندان انقلابی ملت. از سرداران دیپلماسی جمهوری اسلامی، از کسانی که کاری ماندگار در تاریخ کردند. وقتی می‌بینیم که از این ماجرا، صهیونیست‌های کودک کش و مفتخور‌های نفتی سعودی، نیش شان به شادی باز می‌شود و می‌پرسی از شادمانان داخلی که چرا این همسویی؟ می‌گویند نیت‌ها فرق می‌کند! غافل از اینکه« الاعمال باالنیات» برای حوزه عبادیات است و در عالم سیاست و جامعه الاعمال نه فقط بالنیات که بالنتایج هم هست.شاید بخش نتایج پر رنگ‌تر هم باشد.
آیا دوستان منتقد و محترمین تریبون‌دار به این هم فکر کرده‌اند که نتیجه رفتارشان، ولو با نیت پاک، چه هزینه‌ای به کشور تحمیل می‌کند؟ آیا پاسخی دارند برای امروز و فردایی که می‌آید؟ به هر حال نیت‌ها قابل ارزیابی نیست اما نتایج عمل مخالف قابل احصا است.
اجازه دهید به متولیان خود خوانده بند میم وصیت نامه امام که مخالفت با دولت در این ساحت را مستند به آن بند می‌کنند، با یاد آوری ماجرای این تذهبون، بگوییم در برابر سیره روشن و مضبوط و مستند امام چه حرفی دارند؟ امام می‌فرمودند هرچه فریاد دارید برسر آمریکا بکشید. کلام روشن و معیار است پس چطور برخی تقاص عهدشکنی آمریکا را از دولت خودمان می‌خواهند بگیرند؟
هیاهوی این افراد یک ماجرای تاریخی را ملموس و درسی برای امروز می‌کند که در جنگ صفین اتفاق افتاد؛ معاویه عهد می‌شکند اما علی که نمی‌تواند عهد بشکند. همین هم او را جاودانه می‌کند. مگر عراقی‌ها بعد از فریب حکمیت نگفتند جنگ را شروع کنیم اما منطق علی وفا به پیمان بود تا درسی برای همیشه باشد؟در حکمیت این بار اما، نه ابوموسی که مالک به میدان رفت و دیدیم که آمریکا برخلاف تحلیل «خودحق پنداران» از برجام که اینان کلاه بزرگ برای ایران می‌خواند خارج شد چون کلاه بر سر خود می‌دانست که به برد برد اعتقاد ندارد و برد خود و شکست دیگران را می‌خواهد.
اکثریت مردم همین امروز هم روش و دیپلماسی ظریف را بیشتر و بهتر از رویه دیگران می‌پسندند و اگر انتخابی بین دیپلماسی ظریف و گروه قبلی باشد، اگر نگوییم فاصله بسیار، لااقل به اندازه فاصله 29 اردیبهشت 1396 خواهد بود به نفع دیپلماسی تدبیر و امید.
