تیم‌های کارلوس کیروش سبک خاصی برای بازی دارند. مدلی که البته خیلی‌ها آن‌را نمی‌پسندند اما به هر ترتیب او یک دفاع مستحکم را به فوتبال تهاجمی ترجیح می‌دهد.
فرقی هم نمی‌کند مهره‌های او کریستیانو رونالدو و رونالدوی برزیلی باشند یا روزبه چشمی و مسعود شجاعی. کارنامه او نشان می‌دهد تا چه اندازه دفاع سازمان‌دهی شده برایش اولویت دارد. شاید به همین دلیل هم بود که نه در رئال مادرید که طرفدارانش این تیم را با فوتبال تهاجمی می‌شناسند موفق شد و نه در تیم ملی پرتغال و در نهایت هم حتی با کریس رونالدو در جام جهانی ۲۰۱۰ به مشکل خورد.
اینجا اما قرار نیست سبک فوتبالی او را نقد یا ارزش‌گذاری کنیم. مقصود از این مقدمه آشنایی با سبکی است که کارلوس کیروش به آن شهره است. اما این سبک ویژگی‌ها و پیش‌نیازهایی هم دارد. در این مدل بازی، تیم حریف کار بسیار دشواری برای به گل رسیدن دارد و به ویژه اگر تیم کیروش احتیاج چندانی به برد نداشته باشد، کار بیش از پیش برای تیم حریف سخت می‌شود.
به عنوان نمونه بازی‌های ایران در جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل را با هم مرور کنیم، جایی که ایران در بازی نخست خود، در یک دیدار کم رمق و حتی نسبتا حوصله سر بر با نیجریه مساوی کرد.
آن مساوی هدفی بود که کیروش برای بازی در مقابل نیجریه تعریف کرده بود، هرچند او حتما ترجیح می‌داد ۳ امتیاز بازی مقابل عقاب‌ها را کسب کند، اما به هر ترتیب به یک امتیاز هم راضی بود.
به همین دلیل بازی مقابل آرژانتین زمان مناسبی برای مردان کیروش بود که فوتبال مورد علاقه این مرد پرتغالی را ارئه دهند. دفاعی فشرده و سازمان‌دهی شده که اجازه هیچ نفوذی به حریف نمی‌داد و در ضد حملات با سرعت بسیار زیاد تلاش می‌کرد خود را به دروازه حریف برساند. استراتژی کیروش کاملا هم موفق عمل کرد و شاید اگر او و مردانش در آن شب کمی و تنها کمی خوش‌شانس‌تر بودند، نتیجه‌ای تاریخی در مقابل یاران مسی رقم می‌خورد.
اما به هر تقدیر تیم کیروش باخت و به مصاف بوسنی رفت. یعنی دقیقا بدترین شرایطی که تیم‌های کیروش می‌توانند در آن قرار گیرند. بازی که آنها فقط باید ببرند و هر نتیجه‌ای جز برد آنها را از گردونه رقابت‌ها کنار می‌زند.
در نتیجه ما یکی از ضعیف‌ترین بازی‌های ایران تحت هدایت کیروش را در مقابل بوسنی شاهد بودیم. تیمی که قدرت چندانی برای حمله کردن ندارد و وقتی هم تهاجمی بازی می‌کند نقطه قوت همیشگی‌اش یعنی دفاع سازمان‌دهی شده را از دست می‌دهد و به راحتی دروازه‌اش باز می‌شود.
چرا شرایط برای کیروش ایده‌آل است؟
تیم ملی ۲۰۱۸ ایران، باز هم قرعه‌ای نسبتا مشابه در ترتیب بازی‌ها نصیبش شد. به این ترتیب که آنها بازهم دست کم روی کاغذ با ضعیف‌ترین تیم گروه در بازی اول و قوی‌ترین در بازی دوم رقابت می‌کنند.
مردان کیروش در مقابل مراکش باز هم با همان استراتژی همیشگی که «توپ را به حریف بده و منتظر فرصتی باش که زهرت را بریزی» پیاده کرد. اما این بار با یک تفاوت آن‌هم این که کیروش به خوبی می‌دانست که اگر از این بازی ۳ امتیاز نگیرد کار برای صعود بسیار سخت خواهد شد.
در نتیجه او مردان هجومی زیادی (انصاری فرد، جهانبخش، شجاعی، ازمون، وحید امیری) را در ترکیب اصلی خود قرار داد.
کسانی که البته برخی از آنها در پست‌های غیر تخصصی به بازی گرفته شدند و در نتیجه کارآیی چندانی هم نداشتند، اما از ترکیب اصلی تیم می‌شد فهمید که کیروش برای تساوی مردانش را به میدان نفرستاده و حضور این‌همه مهره تهاجمی، دلیلی است بر تمایل او بر کسب ۳ امتیاز؛ اتفاقی که در بازی با اسپانیا اینگونه نخواهد بود.
در نتیجه در مقابل مراکش برعکس دیدار با آرژانیتن آن دفاع سازمان‌دهی شده را از ایران شاهد نبودیم و طبق معمول چون ایران در فاز تهاجمی ضعیف‌تر است زهر چندانی در مقابل دروازه مراکش نداشت. اما به هر ترتیب کیروش در بهترین حالت توانست از آن بازی با ۳ امتیاز کامل خارج شود.
چرا می‌توان به بازی با اسپانیا امید بست؟
حالا ایران با ۳ امتیاز در صدر جدول قرار دارد و یقینا با مدلی شبیه بازی با آرژانتین به مصاف اسپانیا خواهد رفت. سیستمی که کار را برای مردان هیه‌رو دشوار خواهد کرد. ایران احتمالا مردان هجومی کمتری به نسبت بازی با مراکش در ترکیب اصلی خواهد داشت و حتی احتمال استفاده همزمان از دو هافبک دفاعی (ابراهیمی و عزت‌اللهی) بسیار بالا است. اتفاقی که در صورت وقوع نظم و استحکام بیشتری به سیستم دفاعی ایران به نسبت بازی با مراکش خواهد داد.
کار در نقطه تهاجمی البته تفاوت چندانی با قبل نخواهد داشت. مهاجمان ایران باید فرصت طلب‌تر باشند و معدود موقعیت‌هایی که در بازی امشب نصیبشان خواهد شد را همچون طلا قدر بدانند چرا که قرار نیست این اتفاق دفعات زیادی تکرار شود.
در این شرایط اگر ایران بتواند از جهنم دقایق ابتدایی که احتمالا اسپانیا برایش ایجاد می‌کند سالم خارج شود، کار برای مردان کیروش راحت‌تر خواهد شد. البته که ماتادورها تا پایان فشار خود را روی دروازه ایران حفظ خواهند کرد، اما اگر ایران بتواند دروازه خود را بسته نگه دارد، هرچه دقایق بیشتری از زمان مسابقه سپری شود، اسپانیایی‌ها عصبی‌تر و کم حوصله‌تر راه‌های فتح دروازه ایران را جستجو خواهند کرد. اتفاقی که می‌تواند با حفظ استحکام دفاعی ایران امکانپذیر هم نباشد.
بر این اساس امشب ایران احتمالا نمایش بهتری نسبت به بازی با مراکش ارائه خواهد کرد، چرا که اهداف محدودتری برای این بازی تعریف می‌شود.
آنها قرار است کمتر از دیدار با مراکش به فکر نزدیک شدن به دروازه اسپانیا باشند و این باعث می‌شود تیم تمرکز بیشتری برای اجزای برنامه‌هایش داشته باشد. شاید به خود بگویید که ایران در مقابل مراکش که تیم ضعیف‌تری بود هم عملکرد مناسبی نداشته است چه برسد به بازی مقابل ستاره‌های اسپانیا؛ این سوال شما صحیح است، اما نکته کلیدی حفظ تمرکز بیشتر ایران برای کسب تساوی و در نتیجه استحکام بیشتر خط دفاعی ایران است که می‌تواند یوزپلنگ‌ها را به خروج موفقیت آمیز از این دوئل امیدوار سازد.
البته که فوتبال است و هزار اتفاق پیش‌بینی نشده، با این حال شاید هم در همان دقیاق ابتدایی ایران دروازه خود را باز شده ببیند و سرنوشت تلخی در انتظار مردان کیروش باشد، ضمن اینکه ما در مقابل ستاره‌هایی قرار می‌گیریم که در بهترین لیگ دنیا توپ می‌زنند و کسانی مثل راموس و ایسکو و کارواخال همین چند هفته پیش برای سومین بار پیاپی لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرده‌اند.
اما به هر حال اوضاع می‌تواند آنقدرها هم ناامیدکننده نباشد، اگر تمرکز دفاعی تیم ایران حفظ شود و البته به قول کارلوس کیروش خدایان فوتبال هم همراه با باشند.
منبع : یورونیوز
