کوه ایجن یکی از آخرین معادن فعال سولفور در جهان است و با اینکه مناظر رؤیایی این منطقه بیش از دو قرن توجه توریست‌ها را به خود جلب کرده، اما در دهه‌های اخیر معدنچیان به جاذبه توریستی تبدیل شده‌اند.
به گزارش «انتخاب»؛ پوشش ضخیمی از دود اطراف کوه ایجن را فراگرفته و بوی تند کبریت سوخته هوا را اشباع کرده است. مواد مضری که از درون آتشفشان فعالِ استان ایست جاوا در اندونزی خارج می‌شوند، با سلامت وزندگی انسان‌ها ناسازگار است. چشم‌ها و ریه‌ها را می‌سوزاند و پوست را قرمز می‌کند.
از سال 1968، معدنچیان سولفور به هزارتوی غیرقابل‌پیش‌بینی از گاز و دودخان‌های فوق‌العاده داغ پای گذاشتند تا طلای شیطان را استخراج کرده و آن را به دامنه کوه منتقل کنند.
هوای دهانه آتشفشان بسیار سمی است و اغلب معدنچیان از تجهیزات حفاظتی مناسب استفاده نمی‌کنند.
هر روز معدنچیان شیب صعب‌العبور و 9 هزار فوتیِ کوه ایجن را به بالا طی می‌کنند و سپس 3 هزار فوت دیگر به سمت دهانه آتشفشان پایین می‌روند. در آنجا شبکه‌ای از لوله‌های سرامیکی ساخته شده که گازهای لازم برای تسریع فرآیند ایجاد رسوب ابتدایی گوگرد را فراهم می‌کنند.
این معدنچیان که در مجاورت گرما و بخارهای سمی قرار دارند، بلوک‌های سفت شده گوگرد را جدا کرده و روزی دو مرتبه نزدیک به 150 تا 200 پوند سنگ را به سمت دهانه آتشفشان حمل می‌کنند. میانگین دستمزدشان برای هر سفر به دهانه آتشفشان تقریباً پنج دلار است.
