قهرمانی فرانسه و بچه‌هایی که زود بزرگ شدند

سید مهدی فاطمی: وقتی زین الدین زیدان ستاره افسانه ای فوتبال فرانسه با آن ضربه سر تماشایی سینه مارکو ماتراتزی ایتالیایی را هدف قرار داد و از زمین اخراج شد همه دانستند پرونده خروس ها نه فقط در جام 2006 که تا سالهای سال بسته خواهد شد.نسل طلایی فوتبال فرانسه که جام حهانی 1998 و جام ملتهای 2000 را برده بود حالا یک به یک بازنشسته می شدند. دیدیه دشان ، لیلیان تورام ، مارسل دزایی ، لوران بلان ،فابین بارتز و ... و سرانجام زیدان که پیش از پایان صدوبیست دقیقه بازی نفس گیر فینال با ایتالیای قهرمان مارچلو لیپی پایان دوران طلایی آبی پوشان را اعلام کرد .

پس از آن اتفاق تاریخی حتی خوش بین ترین طرفداران فوتبال فرانسه نیز پیش بینی قهرمانی جام جهانی 12 سال بعد در روسیه را نمی کرد اما با یک برنامه ریزی دقیق و سرمایه گذاری روی بازیکنان نوجوان و مستعد پروسه جایگزینی نسل تازه و نوپا به سرعت و شدت انجام گرفت و فوتبال بازان جوان ِ دیار میشل پلاتینی خیلی زود خود را در مسیر همان نسل طلایی و بزرگ قرار داده واین بار برخلاف آنها که به لطف میزبانی بر قله ایستاده بودند ، جایی دور تر از مرزها دومین جام را به خانه بردند.

فوتبال فرانسه بعد از انقراض نسل زیدان هرگز به خواب نرفت.بچه های آن روز خیلی زود بزرگ شدند.شاید بتوان دشان را خوشبخت ترین و یا خوش شانس ترین مربی حاضر در روسیه نامید چرا که همزمان یک تیم قدرتمند در زمین ، تیمی کامل روی نیمکت و یک اکیپ آماده اما از سفر جا مانده در فرانسه داشت.او با مجموعه ای غنی از بازیکنان شاخص روبرو بود و به قولی دستش برای انتخاب بهترین ها باز.این تنوع و تعددِ ستاره از خروسها تیمی متمایز ساخته بود. نمایش باشکوه یاران گریزمان در روسیه فصل خوشه چینی فوتبال سازان آکادمی های پرورش بازیکن در این کشور را تداعی می کرد.کارخانه ای که فوتبالیستِ قهرمان جهان می سازد. پل پوگبا ، کیلیان امپابه ، ساموئل امتیتی ، رافائل واران و به جرات می شود گفت دهها نام بزرگ و پرآوازه دیگری که با درخشش خود کریم بنزما ، دیمتری پایت و حتی فرانک ریبری را از تیم ملی دور نگه داشته اند.

فرانسه باید به خود ببالد که در میان تیمهای بزرگ و نام آور دنیا سکه قهرمانی به نامش ضرب شد.این جام نه شایسته برزیل ،آرژانتین ،اسپانیا ، انگلیس و بلژیک و نه هلند و ایتالیای غایب که فقط برازنده شاگردان دشان بود.آنها با صلابت و استوار و متحد تا آخرین خاکریز جنگیدند و سرانجام پیروز شدند.در این بین کرواسی نسبتا کوچک نشان داد که در فوتبال می شود دست به کارهای بزرگ زد.آنها در حالی به فینال رسیدند که کمتر کسی تصورو توقع چنین درخششی از ایشان داشت اما شاگردان زلاتکو دالیچ تمرکزشان را هرگز از دست ندادند تا روز آخر که به سد محکمی همچون فرانسه برخوردند.این دیگر یک ادعای واهیو یک خیال و آرزوی مبهم نیست ؛ ما هم می توانیم کرواسی و حتی فرانسه باشیم. کجای دنیا را سراغ دارید که اینهمه استعداد فوتبالی وجود داشته باشد؟ ما نیز می توانیم در جام جهانی هشت یا دوازده سال بعد فینالیست و حتی قهرمان باشیم به شرط آنکه از امروز قهرمانان آینده مان را شناسایی کرده و تحت آموزش ، نظر و حمایت قرار دهیم.تفاوت فوتبال ما با فرانسه در آن است که آنها خیلی زود از سرمایه گذاری شان روی تیمهای پایه به بهره برداری درست می رسند در حالی که استعدادهای ما هنوز شکوفا نشده از دست می روند !