چرا اعتبار گزارش آمانو زیر سئوال است؟

گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی منتشر شده در نوامبر 2011 بطور قطع شدیدترین گزارش در نوع خود علیه فعالیت های هسته ای ایران است. هر چند که گزارش آمانو صراحتا نظامی بودن طبیعت فعالیت های مذکور را اعلام نمی کند اما با ارائه دلایل و مدارکی نتیجه گیری می کند که ایران در حال جمع آوری وسیع و تهاجمی اطلاعاتی است که تکنولژی ساخت سلاح هسته ای را در بر می گیرد. آژانس ادعا می کند که ایران مدل کامپیوتری کلاهک های هسته ای را در اختیار دارد. در میان مدارک موجود ادعا می شود که عکس های ماهواره ای وجود دارد که یک محفظه فولادی را در پارچین نشان می دهد.

این محفظه به ادعای آژانس مورد استفاده اش آزمایش مواد انفجاری با قدرت انفجار بالاست که مقدمه ای بر ساخت بمب اتمی است. لازم به توضیح است که انفجار هسته ای ابتدا با انفجار های پرقدرت اما غیر هسته ای تحریک می شود و سپس انفجار اتمی شکل می گیرد. منابع اطلاعات گزارش آمانو در ضمیمه 12 صفحه ای شرح داده شده اند. در پاراگراف 13 صفحه 3 ضمیمه، به اطلاعاتی اشاره می شود که بیش از 10 کشور در اختیار آژانس قرار داده اند. هر چند که بخش هائی که یافته های خود آژانس است باید توسط افراد فنی بررسی شود اما منابعی که در پاراگراف 13 ضمیمه به آن اشاره شده می توانند مسئله دار باشند و اعتبار گزارش را زیر سئوال ببرند. سئوال این است، چرا؟

آژانس ماهیتا فاقد سیستم اطلاعاتی و جاسوسی است و از هرگونه ظرفیت و قابلیت جاسوسی تهی است. بنابراین برای دسترسی به اطلاعات مخفی در ایران بطور صد در صد وابسته به منابع و سازمان های اطلاعاتی کشور های دیگر است. در این میان چندان مشکل نیست که حدس بزنیم که منبع اصلی اطلاعات مزبور چه کشور و یا کشور هائی بوده اند. آنچه که زنگ خطر را برای بی اعتباری گزارش آمانو و یا حداقل "زیر سئوال بودن بخشی از اطلاعات آن" به صدا در می آورد این حقیقت است که دنیا تجربه خوبی در خصوص اطلاعات جاسوسی ارائه شده توسط آمریکا در رابطه فعالیت های سری تسلیحاتی کشور های غیر دوست آمریکا ندارد. عراق نمونه بارز آن است.

در مورد عراق عکس های ماهواره ای آمریکا پیش از حمله آن کشور به عراق حکایت از آن می کرد که نیرو های القاعده یک اردوگاه آموزشی در عراق بر پا کرده اند. سازمان های اطلاعاتی آمریکا  خبر از آزمایشگاههای متحرک (درون وانت) ساخت مواد مورد نیاز برای سلاحهای بیولوژیک می دادند. دیک چنی در مصاحبه 8 سپتامبر 2002 با ان بی سی خبر از خرید لوله های آلومینیومی برای ساخت سانتریفوژ های هسته ای داد و کالین پاول مدارک خرید کیک زرد از نیجر را به سازمان ملل متحد ارائه کرد. در پی این ادعا ها عراق به جنگی کشانده شد که نتیجه آن تا امروز بر اساس گزارش برخی از سازمان های بی طرف در آمریکا در حدود یک میلیون و پانصد هزار کشته بوده است. معنای این حرف این است که  چیزی در حدود 5 درصد جمعیت عراق بر اثر حمله  به آن کشور ناپدید شده است.

کمیسیون منسوب از سوی حکومت آمریکا برای تحقیق و رسیدگی، رابطه بین القاعده و عراق را مردود اعلام کرد. کمیسیون دیگری با اتنشار گزارش موسوم به دوئلفر داشتن فعالیت هسته ای توسط عراق را رد کرد. اسناد مربوط به خرید کیک زرد جعلی از آب در آمد. آزمایشگاه های سیار برای ساخت سلاحهای بیولوژیک وجود خارجی نداشت و دنیا در برابر این یافته ها در بهت فرو رفت. گزارش آمانو با توجه به اینکه بخشی از یافته های آن بر گزارش سازمان های اطلاعاتی دیگر کشور ها استوار است (که همگی می توانند از کانال های مختلف توسط آمریکا مدیریت شده باشند) از حیث اعتبار زیر سئوال است. آمانو می بایست پیش از انتشار گزارش خود به تعدادی از کشورهای بیطرف این امکان را می داد که به لحاظ اعتبار، اطلاعات ارائه شده به آژانس توسط ده کشور مورد راستی آزمائی قرار گیرد. انعکاس یافته های سازمان های اطلاعاتی کشور ها در گزارش آژانس بین المللی انرژی به عنوان مدرک و سند عجیب است.