رییس سابق فدراسیون فوتبال ایران معتقد است مسئولین وزارت ورزش به دنبال از بین بردن فساد نیستند و حضور بانوان ، ناهنجاری استادیوم را از بین نمی‌برد اما باید این سد شکسته شود.
محمد دادکان مدیر فدراسیونی است که از حیث قانون مداری، شفافیت و موفقیت در تاریخ فوتبال ایران کم نظیر بود و تنها، فدراسیون پیشین خود را قابل قیاس با خویش می داند. دادکان همیشه بر این عقیده بود در دوران پیش از انقلاب پیراهن عقیده خویش را بر تن داشته و به قول خودش نام خود و خانواده بعد از انقلاب تغییر نکرده بود و چنان بر اصول اعتقادی پایبندی داشت که او را در آن دوران آشیخ می نامیدند.
محمد دادکان رییس اسبق فدراسیون فوتبال همواره درباره مبارزه با فساد در فوتبال صحبت کرد این بار معتقد است آدم هایی که در دوره او از فوتبال کنار گذاشته شده بودند، در حال حاضر در فدراسیون فعالیت می کنند. او مهمان کافه خبر بود و به سوالات ما پاسخ داد:
این روزها صحبت از واگذاری پرسپولیس و استقلال دوباره مطرح شده است. آیا این بار می توانند این دو باشگاه را به بخش خصوصی واگذار کنند یا باز هم مثل دفعه قبل این پروژه ناتمام می ماند؟
در دوره خودم گفتم خصوصی‌سازی یک سرگرمی است. به پوری‌حسینی (رئیس سازمان خصوصی‌سازی) گفتم شما بهتر می‌دانید این کار انجام نمیشود. شما از یک کت شلوار، تنها دکمه‌اش را می‌فروشید و کت و شلوار سالم به دست کسی نمی‌دهید. چند سال پیش یک خبرنگار به من گفت تو نوستراداموس هستی و من گفتم نه. من مسئولان و جامعه را می‌شناسم. کلاهی درست کردیم که سر مردم بگذاریم تا ۶ ماه سرشان گرم باشد. خصوصی‌سازی انجام نمیشود و تنها دکمه روی کت را به جای کت و شلوار می‌فروشند.
می خواهید بگویید این اتفاقات تنها شوآف است؟
این دو باشگاه سر و صدا و محبوبیت دارند و آن را به شخص واگذار نمی‌کنند، چون می‌ترسند که به کسی واگذار کنند تا افراد خریدار، علیه این افراد، آدم جمع کنند و شعار دهند. دو مدیر به تلویزیون می‌آورند و یکی می‌گوید باشگاه را به پیشکسوتان تماشاگران بفروشند. این‌ها همه صوت است و می‌خواهند از این جیب بیرون بیاورند و وارد آن جیب کنند. برای حفظ ظاهر، آن دکمه را به کسی واگذار می‌کنند.
علی پروین یکی از کسانی است که برای خرید پرسپولیس پا پیش گذاشته است.
پروین برای همه ما قابل احترام است، اما هر سمت قضیه بروید، پروین در آن هست! دوستانی که معلوم نیست پول هایشان از کجا می آید جمع شدند و می‌گویند می‌خواهیم پرسپولیس را بخریم و می‌خواهند سر و صدا در جامعه به راه بیندازند. شما از پروین بپرسید چه کسی می‌خواهد باشگاه را بخرد. مدیران قبلی پرسپولیس را به این حال و روز انداختند. از مسئولان وزارت باید بپرسید چه تضمینی وجود دارد که پرسپولیس یا استقلال کوچک نشوند و مشکلی برای آنها ایجاد نشود؟ کدام پیشکسوت؟ همه را می‌شناسم.
چند مدیر و چند نفر از خارج پشت‌شان است و می‌گویند می‌خواهیم پرسپولیس را بخریم. شما برای پرسپولیس چه کار کردید؟ با تلاش دوستان و در زمان حضور من در فدراسیون فوتبال، برای استقلال، پرسپولیس و فدراسیون ساختمان خریدیم که اگر این ساختمان‌ها نبود، الان در کجا می‌نشستند؟ ۴۰ سال است می‌گویند می‌خواهیم باشگاه را بخریم و می‌گویند پرسپولیس را به ما بدهید. مگر آنها چه کار کردند؟ مگر باشگاه دست‌شان نبود؟
شما بارها گفته بودید این دو باشگاه نباید خصوصی شود؟
خصوصی سازی بازی مدیران شده. هر چند سال که مدیریت ورزش ما تغییر می کند این بحث پیش می آید اما باز چند سال همه چیز فراموش می شود باز دو سال بعد این بحث را راه می اندازند. هر موقع تنگناهای اجتماعی فرهنگی و سیاسی باشد این موضوع را علم می کنند. این بار که می گویند عزم ما جزم است مطمئن باشید کت شلوار تن خودشان است و فقط دکمه اش را جابجا می کنند. پرسپولیس و استقلال هیچ وقت واگذار نمی شود و واگذاری این دو باشگاه هم به خودشان است.
راه کار شما چیست؟
به نظر من واگذاری این دو باشگاه اشتباه است. دولت باید این دو تیم را در کنار خودش نگه دارد و سرفصلی برای این دو تیم تعیین کند و آن را به خوبی اجرا کند.
طبق قانون فیفا تیم ها باید خصوصی باشند و از کمک های نهادهای سیاسی و دولتی استفاده نکنند
پرسپولیس و استقلال این روزها درآمدزا هستند و دیگر از دولت پول نمی گیرند اما به نظرم من باید در راس این دو باشگاه باید دولت باشد. پرسپولیس از نظر مالی دیگر محتاج دولت نیست اما دولت باید از نظر مدیریتی حمایت شود و دولت را هم هیچوقت چنین مجموعه ای را به دست یک شخص نمی دهد تا آن شخص هر بهره برداری که دلش خواست از این تیم بکند. به نظر من این کار نشدنی است.
دیدید صداوسیما برای فینال آسیا و بازی پرسپولیس با کاشیما آنتلرز چه کار می‌کرد. لابد الان که العین به فینال جام باشگاه‌های جهان رفته، امارات باید همه کشورهای جهان را تصرف کند! با مشکلاتی که داریم و نمی‌توانیم آنها را برطرف کنیم، می‌خواهیم مردم را سرگرم کنیم. مشکل مردم ما استقلال و پرسپولیس است.
شما مشاور همواره از فساد در فوتبال صحبت کردید و گفتید این فساد ریشه کن نمی شود
زمانی که شریعتمداری از وزارت صنعت، معدن و تجارت بیرون آمد، استعفایم را اعلام کردم و از این وزارتخانه بیرون آمدم. این حقیقت است که همه می‌گویند با فساد مبارزه می‌کنیم. من هم این موضوع را قبول دارم و معتقدم با فساد مبارزه می‌شود، اما با برگ و شاخه درخت، نه ریشه و ساقه آن. ببینید چه پولی در باشگاه‌های صنعتی جابجا می‌شود؟ دلال این موضوع هم صداوسیماست. من هیچوقت نگفتم فساد در فوتبال است. فساد در آدم های فوتبال وجود دارد و فوتبال فی نفسه پاک است و باعث می شود خانواده ها بهم نزدیک شوند و نشاط به جامعه تزریق شود. آدم هایی که در ورزش می آیند دچار فساد می شوند و زمان من هم بود ولی نه به این شدت.
شما در آن موقع درباره سکه های لای گز گفتید
ما چهارده سال پیش از سکه های لای گز گفتیم که گروهی قبل بازی پرسپولیس از آن حرف های ما استفاده کردند. یک اتفاقی چهارده سال پیش افتاد و آقای دانشور که آن موقع دبیرکل بود به اصفهان رفت و دید در بین گزی که به داوران دادند سکه هم هست و ما هم برخورد کردیم.
راه کار مبارزه با افرادی مفسدی که در ورزش هستند چیست؟
هیچ راه کاری وجود ندارد. مسئولین ورزش و مسئولیینی که دنبال این مسائل هستند عزم شان جزم نیست. فساد این روزها فراگیر تر از این است که با گرفتن دو سه نفر از بین برود. متاسفقانه مسئولین وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هم به دنبال این قضایا نیستند. باید بدانید قوام یک کشور به دو چیز است. آزادی و عدالت. اگر در جهت آزادی و عدالت حرف بزنیم، کشور ما قوام دارد، اما اگر آزادی را بگیرید، بخواهید عدالت را هم دریغ کنید و دوست داشته باشید حرف‌هایی را که شما می‌خواهید بگویم، از خدا، دین و پدر و مادرم می‌ترسم. به جایی می‌رسید که مجبورت می‌کنند به خاطر بودن خود، دروغ بگویید و عدالت و آزادی را زیر پا بگذارید. مردم دین‌شان را دوست دارند و شاید شما را دوست ندارند، اما همه چیز را به دین گره نزنید!
در دوره مدیریت شما برای اولین بار بعد از انقلاب زنان موفق شدند وارد استادیوم شوند و بازی ایران و بحرین را از نزدیک تماشا کردند. این روزها دوباره بحث حضور بانوان در استادیوم ها مطرح شده است. آیا این اتفاق شدنی است؟
من خودم بانوان را در بازی بحرین راه دادم و همیشه در دانشگاه آزاد هم که بودم نصف سالن برای خانم ها بود و حتی بازی‌ای که تلویزیون پخش کرد هم خانم ها حضور داشتند. من معتقدم زنان قشر مهمی از جامعه هستند و آنها هم حق دارند و دوست دارند به استادیوم بیایند. اما در استادیوم فوتبال یک سری ناهنجاری ها هست و نمیشود از آن گذشت. بعضی ها هم این مسائل را بهانه می کنند و می گویند کار سخت است. بله قبول دارم اما تا کی؟ بالاخره یک جایی این سد باید شکسته شود. حالا فوتبال سخت است از والیبال و بسکتبال شروع کنید. راه بدید خانم ها بیایند. بعد به فوتبال محدود کنید و بگوید 10 هزار نفر را راه می دهیم. بالاخره این کار باید انجام شود. می بینید که AFC و فیفا هم روی این موضوع دست گذاشته اند. حتما باید زور بالای سرمان باشد؟
فکر می کنید حضور بانوان در استادیوم باعث تلطیف فضای ورزشگاه ها شود؟
من فکر نمی کنم. از من اگر حقیقت را بپرسید نمی توانم بگویم با ورود خانم ها ناهنجاری ها کم می شود. چون شخصی که وارد استادیوم می شود تعصب روی تیمش دارد و به حضور خانم ها نگاهی ندارد و شروع به مطرح کردن مسائل خودش می کند اما باز هم می گویم که این سد باید یک جایی شکسته شود.
