رای الیوم نوشت: مبالغه نکرده ایم اگر بگوییم سال 2019 سال جنبش طالبان، حداقل در آسیا خواهد بود. تحولاتی که در ماههای اخر سال 2018 اتفاق افتاد، بر این مهم تاکید دارد که طرفهای مهمی به دنبال نزدیکی با طالبان هستند؛ از دولت امریکا گرفته، تا اعراب و در نهایت، ایرانی ها که با قدرت وارد این خط شده اند.

به گزارش «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: ورود هیئت طالبان به ایران، برای همه طرفهای مذکور غافلگیر کننده بود؛ هیئتی که با مسئولان ایرانی در تهران مذاکره کردند. ایران تلاش می کند مذاکرات صلح در دولتهای همسایه را با هدف محدود کردن تاثیر جنبش های اسلامی افراط گرا، هدایت کند.

بهرام قاسمی، سخنگوی وزارت خارجه ایران اعلام کرد که این مذاکرات با اطلاع کامل اشرف غنی، رئیس جمهور افغانستان انجام شده و هدف از آن،ترسیم نشانه هایی برای مذاکرات بین طالبان و دولت افغانستان است.

دو خط سیاسی وجود دارند که برای مذاکره با طالبان، با یکدیگر رقابت می کنند:

1-یکی از آنها در دوحه شروع و ناگهان به ابوظبی منتقل شد، بین نمایندگانی از طالبان و زلمای خلیل زاد، نماینده آمریکا در افغانستان، که در حال زمینه سازی برای دست یافتن به توافق صلح قبل از انتخابات ریاست جمهوری است که قرار است در سال 2019 برگزار شود.

2-دیگری بین جنبش طالبان و دولت اشرف غنی در تهران، برای دست یابی به صلحی بین طرفهای افغانی و به دور از وساطت آمریکایی، در راستای تحقق صلح داخلی که منجر به استقرار افغانستان و دولتهای همسایه(ایران، هند و پاکستان) شده و تلاشهای آنها برای مبارزه با گروههای مسلح افراط گرا را یکی کند.

پس از افزایش تعداد کشته ها در بین نیروهای امریکایی در افغانستان، که در سال گذشته به 2200نفر رسید، رئیس جمهور آمریکا، دونالد ترامپ قصد دارد نیروهای خود را از این کشور خارج کند. اما نمی خواهد یک عقب نشینی یک جانبه از سوی طرف آمریکایی داشته باشد؛ چرا که این به معنای اعتراف به شکست، پس از صرف هزینه های تریلیون دلاری در جنگ افغانستان است.

نزدیکی ایران و طالبان، شوک بزرگی برای دولت آمریکا محسوب می شود. طرح آمریکا در افغانستان، تقریبا فروپاشیده است و نیروهای امریکایی در ان، به عنوان گروگانهایی در دست طالبان و هم پیمان جدید آن، ایران، به شمار می روند؛ امری که می تواند بخوبی نگرانی و دست پاچگی آمریکا برای دست یافتن به توافق صلحی که حافظ آبروی آمریکا باشد را تفسیر کند؛ آنچه که شاید بتواند راه رهایی ایالات متحده از این تنگنا باشد.

جنبش طالبان که برای تاسیس دوباره عمارات خود در کابل آماده می شود، هیچ گونه شراکتی در حکومتش را نمی پذیرد و بر این مساله اصرار دارد که مذاکره آن با اشغالگران آمریکایی باید متمرکز بر یک نکته باشد و آن، عقب نشینی امن نیروهای امریکایی از افغانستان است.

جنبش طالبان، مانند دختر زیبایی است که این روزها همه خواهان آن هستند، اما این عروس زیبای شجاع و مسلح، درس خوبی در زمینه مقاومت و پایداری داده است و در نهایت هم می تواند تمام شروط خود را بر آمریکا تحمیل کند.