نیویورکر یادداشتی را درباره فیلم «خوک» مانی حقیقی منتشر کرده

ریچارد برادی منتقد مطرح «نیویورکر»:«خوک» مانی حقیقی جهان هنرمندانی که توسط دولت ها تحت فشارند را به نمایش درمی آورد

ریچارد برادی منتقد مطرح سینمای جهان و نشریه نیویورکر یادداشتی را درباره فیلم «خوک» مانی حقیقی منتشر کرده که خلاصه ای از آن را در ادامه می خوانید:

استقلال فکری حسن که باعث دردسر درگیری­اش با مقامات شده، از همان اول قابل تشخیص است: وقتی با یک تی شرت نارنجی با نشان گروه AC/DC وارد یک نمایشگاه هنری تجملاتی می­شود، فیلمساز پشمالو و شکم گنده با موهای ژولیده و ریش نامرتب در بین جماعتی شیک و محترم و موقر به عنوان خرس وحشی ستیزه­جو و ناراحت خودنمایی می­کند.وقتی در مقابل خبرنگار تایمز که از او درباره قتلها می­پرسد، احساسات­گرایی پیش پا افتاده مصاحبه شونده دیگر را رد می­کند و حرفی می­زند که انگار نباید بزند: “این جماعت به سادگی از ما متنفرند.” در دیدگاه جسورانه حقیقی تأکید بر این سؤال که “این جماعت” کی هستند (که دشمن هنرمندان و آزادی هنرمندانه در ایران هستند) اصل کل ماجرا را تشکیل می­دهد.

همین که مانی حقیقی با جسارت خاص خودش اقدام به ساخت و نمایش فیلم “خوک” کرده، قابل توجه است. او با این فیلم جهان هنرمندانی که با فشار از سوی دولتها مواجه­اند را به نمایش می­گذارد.

حقیقی مواجهه حسن با قانون را در صحنه­های تحقیق درباره قتل به شکلی حساس و طعنه­آمیز به نمایش می­گذارد. برای نمونه افسر مأمور عظمت (علی باقری) به عنوان شخصی مبادی آداب، طناز و معقول معرفی می­شود، حتی زمانی که حسن تحت بازداشت است پنجه بکس درون دستکش مخمل هرگز نشان داده نمی­شود، اما در عوض بطور آشکار نیش مضحک زنبور به خشونت پلیس اشاره دارد که قابل شرح نبوده است. و رمزگشایی فوق­العاده عظمت از مدارک جرم که همراه با اتهام و مجازات است اشاره­ای است به وضعیت شاخکهای حساس دوربینهای مدار بسته که حسن و محیط اطرافش را زیر نظر دارد.

گستره بینش وسیع حقیقی درباره زندگی عمومی بخش جدایی ناپذیر شم تلخ و محزون سیاسی خود اوست... هرآنچه “خوک” درباره قدرت سرکوبگر حکومت می­گوید منطبق است با همه حرفهایی که درباره عوام می­زند، که با انحرافات کوته­فکرانه­، دیدگاه محافظه­کارانه و ساده­لوحی مبتنی بر اعتماد به رسانه­هایش پایه­های محکم و جوهر اصلی یک نظم رسمی سرکوبگر را تشکیل می­دهد.