چرا به ژاپن باختیم؟ / رویا یا توهم؟

‏سرویس ورزشی «انتخاب»: «واقعیت، مثل یک سیلی محکمی است که به صورت می‌خورد و برق از سر می‌پراند» ‏
‏

«ایران ۰، ژاپن ۳» ثبت این نتیجه در پایان بازی، موجی از افسوس و ناراحتی و حتی ‏خشم را موجب شد. خب! طبیعی بود، وقتی تیم ملی درخشید و در حالی که ۱۲ گل زده ‏بود، هیچ گلی نخورده بود همه امیدِ زیادی برای رسیدن به فینال که سهل است، ‏قهرمان شدن داشته باشند. اما از آنجایی که واقع بینی اصلی اصولی است، حالا که ‏ناراحتی و واکنش‌های احساسی فروکش کرده است، می‌توان دلیل‌هایی آورد و ثابت کرد ‏که قهرمانی برای ما رویا نبود، توهم بود. ‏

اول: «فوتبال به زیر ساخت‌ها احتیاج دارد تا بتواند در مسیر پیشرفت قدم‌های مثبتی ‏بردارد» سئوال این است، آیا فوتبال ایران از امکانات لازم برخوردار است؟ جواب چیزی ‏جزء «نه» نمی‌تواند باشد. در ایران اصراری عجیب وجود دارد که فوتبال در چنبره دولت ‏باشد و دقیقا به همین دلیل از منابع مالی عظیم بخش خصوصی محروم می‌شود. اگر هم ‏چندسال یکبار کسی پیدا می‌شود، به فوتبال پول تزریق کند، یکی دو سال بعد می ‏فهمد که راه را اشتباه آمده است. البته در این بین استثنا‌هایی هستند که هنوز هم ‏معلوم نیست، خوشی این روز‌های شان چقدر دوام خواهد آورد. موفقیت در فوتبال قبل از ‏اینکه به برتری تاکتیکی و تکنیکی نیاز داشته باشد، ساختار می‌خواهد. ساختار یعنی ‏زمین تمرین مناسب، ساختار یعنی توجه به فوتبال از رده پایه، ساختار یعنی برنامه ریزی ‏منظم، ساختار یعنی دستِ غیرفوتبالی‌ها از فوتبال کوتاه شود و ساختار یعنی و. سئوال ‏این است، فوتبال ایران کدام یک از این «مهم»‌ها را دارد؟ جواب چیزی جزء «نه» نمی-‏تواند باشد. ‏

دوم: «فوتبال منهای تنش موفق می‌شود» معلوم است، حاشیه مثل افیونی می‌ماند که ‏همه چیز را خراب می‌کند و از بین می‌برد. تیم ملی در شرایطی برای شکستن طلسم ۴۳ ‏ساله به امارات رفته بود که حاشیه‌ها از سر و کولش بالا می‌رفتند. اینکه تاج رییس می ‏ماند یا مشمول قانون بازنشستگان می‌شود، اینکه همدلی به واسطه حاشیه‌های ‏خودساخته به حدی بود که عده‌ای آشکارا راضی به ناکامی بودند، اینکه آقای سرمربی ‏که قرارداد ملیون یورویی داشت، حتی بعد از پیروزی در یک هشتم نهایی هم دست از ‏کِش دادن به دعوا بر نمی‌دارد و فوتبالی‌ها را رودرروی یک تیم خاص قرار می‌دهد، اینکه ‏آقای مهاجم به جای اینکه بعد از شکست دادن چپن سهمی برای خود در شادی عمومی ‏پیدا کند، هیس نشان می‌دهد و اینکه‌های دیگر نشان از یک مساله دارد. تیم ملی در کنار ‏رقابت با آسیایی ها، بخشی از انرژی خود را صرف جنگ با دشمنان! داخلی کرده بود. ‏سئوال این است، با کوهی از حاشیه ها، می‌توان تمرکز لازم را برای دیکته کردن برتری ‏فنی برابر رقیبان داشت؟ جواب چیزی جزء «نه» نمی‌تواند باشد. ‏

سوم: مرحوم ناصرحجازی در آخرین باری که در میهمان برنامه ۹۰ بود، با گفتن اینکه ‏‏ «همه چیزمان، به همه چیزمان می‌آید» حق مطلب را درباره ایران و ایرانی ادا کرد. در ‏شرایطی که همه به خود اجازه اظهار نظر می‌دهند تا درباره بالا رفتن نرخ ارز، برجام، ‏پالرمو و. اظهارنظری داشته باشند، چرا جواد خیابانی که برای تبلیغ ستاره_مربع‌های ‏فلان اپلیکشین روزی چند ساعت روی آنتن شبکه ورزش است، درست در لحظه‌هایی ‏که خون به مغز مردمِ عصبانی نمی‌رسد، طوری صحبت کند که گویی علامه دهرِ فوتبال ‏است و اگر کی روش نظراتش را می‌شنید، قهرمان می‌شدیم، خودش را بایکوت کند و ‏نظرش را نگوید. خب! وقتی کارشناس ما خیابانی می‌شود و عضو هیات رییسه فدراسیون ‏‏۲۴ ساعت قبل از دیدار با ژاپنی‌ها از پایان همکاری با کی روش می‌گوید، وقتی فلان ‏مربیِ بیکار اینطور می‌گوید که باید قهرمان شویم، باید از حرکت بازیکنانی که توپ را ‏رها کرده و به داور حمله ور می‌شوند، تعجب کنیم. مگر نه اینکه همه چیزمان به همه ‏چیزمان، به همه چیزمان می‌آید؟ سئوال این است، چنین جامعه‌ای شایسته برتری و ‏قهرمانی است؟ جواب چیزی جزء «نه» نمی‌تواند باشد. ‏

تکمله: منطق حکم می‌کند، از تجربه‌ها درس بگیریم و برای آینده برنامه ریزی کنیم و از ‏شکست‌ها پلی برای پیروزی‌ها بسازیم. سئوال این است، از شکست‌ها پلی برای پیروزی‌ها ‏می سازیم؟ جواب دادن به این سئوال را به افکار عمومی می‌سپاریم. ‏