گزارشگر و مجری برنامه‌های ورزشی تلویزیون اعتقاد دارد گزارشگران هرچه جلوتر می‌روند پخته‌تر می‌شوند؛ ای کاش یک بار هم راجع به گزارشگران یک نظرسنجی داشته باشیم.
گزارشگری و اجرای برنامه‌های ورزشی در تلویزیون جزو با اهمیت‌ترین اتفاقات رسانه‌ملی به شمار می‌رود، چون مردم یک توجه ویژه‌ای به عرصه‌های ورزشی خصوصاً فوتبال دارند. در این چند سال جوانان جدیدی به عرصه اجرا و گزارشگری تلویزیون اضافه شده‌اند، برخی از آن‌ها اجراهای با مطالعه و جذابی دارند و برخی هم مخاطب را راضی نمی‌کند. در کنار برنامه‌های پرمخاطب ورزشی تلویزیون، یک برنامه فارغ از جذابیت و پیگیری مخاطب، با قدمت طولانی یک نوستالژی ایجاد کرده است. بهرام شفیع سال‌ها «ورزش و مردم» را تهیه و اجرا کرد و چند صباح قبل دارفانی را وداع گفت. بعد از آن همه منتظر فرد جدیدی برای اداره صندلی این برنامه با قدمت ورزشی تلویزیون بودند و نام امیراقبال شفیع (فرزند مرحوم بهرام شفیع) و حتی جواد خیابانی به عنوان مجری جدید ذکر شده بود. پیمان یوسفی چند هفته‌ای است که روی این صندلی نشسته است.
او درباره پذیرفتن اجرا و تهیه «ورزش و مردم»، گفت: برنامه‌هایی که روی کنداکتور ظهرگاهی تلویزیون خصوصاً روزهای تعطیل قرار دارند باید خیلی جذاب و پویا باشند تا مخاطب را بتوانند جذب کنند. فکر می‌کنم بتوانیم از قدمت ۴۰ ساله «ورزش و مردم» صیانت کنیم؛ زیرا به عرصه‌های مختلف و به روز جامعه بی‌اعتنا نیستیم. امیدوارم بتوانم در این کار موفق باشم، یاد و خاطره مرحوم بهرام شفیع همواره در این برنامه زنده خواهد بود.
یوسفی در پاسخ به این سوال که بسیاری گفتند چرا بهروز افخمی را در اولین برنامه خودتان دعوت کردید، افزود: برنامه به روز و پویا یعنی بی‌اعتنا نبودن به مسائل روز و جشنواره فیلم فجر و سینمای ایران از این امر مستثنی نیست. من خودم امسال در جشنواره فیلم فجر حضور پیدا کردم. در سالروز غلامرضا تختی بود می‌خواستیم بهرام توکلی را به عنوان کارگردان اثر غلامرضا تختی جشنواره سی و هفتم فیلم فجر دعوت کنیم اما ایشان به دلیل مراحل فنی کارشان نتوانستند به «ورزش و مردم» بیایند و بهروز افخمی هم برای مروری بر فیلم‌های جشنواره فجر و هم به خاطر کاری که برای مرحوم تختی پیش از این انجام داده بود به این برنامه دعوت شد. ما در این برنامه به این موضوع هم پرداختیم که چرا کمتر سینماگران به سراغ سوژه‌های ورزشی می‌روند؟ چقدر «سونامی» و «تختی» می‌توانند به توفیقی دست پیدا کنند؟
این مجری درباره فیلم‌های جشنواره فجر که برخی نتوانستند امیدواری را به جامعه تزریق کنند، گفت: من خودم از فیلم‌های «متری شیش و نیم»، «شبی که ماه کامل شد»، «سرخپوست» و «قصر شیرین» لذت بردم و البته «بیست و سه نفر» را هم اثر نوجوانانه خوبی دیدم. اما باورم این است که بارها در گزارش‌های ورزشی هم از مولفه امیدواری گفته‌ایم امید و امیدواری قدری کمرنگ شده است. عزیزان سینماگر ما به این نکته بیشتر اهمیت بدهند گرچه دیده‌ایم پایان برخی از فیلم‌های تلخ به امیدواری ختم می‌شود. امید مولفه مهمی است و همه در زندگی به همین امید زنده‌ایم که برای آبادی و پیشرفت به امید نیاز داریم.
او در پاسخ به این سوال که قدری گزارشگری‌های امروز نمی‌توانند مثل گذشته نوستالژی شوند؛ چرا چنین اتفاقی می‌افتد، تصریح کرد: نسل جدیدی که وارد عرصه‌های اجرا و گزارشگری ورزشی می‌شوند حکایت از یک حرکت رو به رشد و تعالی‌بخشی دارد. می‌گویند ما کنار رفتیم، نه این طور نیست ما هستیم و نسل جدید هم فعالند. هر دو باید باشیم، چرا که ذائقه‌ها متفاوت است. نکته‌ای که باید به آن توجه کنیم دراماتیزه کردن در گزارشگری است. بایستی گزارشگر ما با مطالعه و طراحی قبلی بتواند مخاطب را با ارائه جزئیات و اطلاعات به موقع آمیخته با احساسات و عواطف، همراه کند.
یوسفی تصریح کرد: فکر می‌کنم گزارش بازی با تحلیل بازی یک مقدار فرق می‌کند. اگر به استانداردهای روز دنیا نگاه کنیم و قبول داریم یک نرمی در دنیای گزارشگری فوتبال وجود دارد یک نفر باید روایتگری و گزارشگری انجام دهد و یک نفر به تحلیل بازی بپردازد. این دو نباید با هم تلفیق شوند، چون مخاطب قطعاً اطلاعات دقیق و تحلیل‌های درست دریافت نمی‌کند. من بارها گفته‌ام چرا یک‌بار برای ما گزارشگران ورزشی را، نظرسنجی نمی‌گذارند؟ می‌دانم با این معیارها و ارزیابی‌ها همیشه اتفاقات خوبی افتاده است.
او در پایان خاطرنشان کرد: گزارشگر ما اینجا باید ملاحظاتی برای گزارشگری خودشان داشته باشند؛ چه به لحاظ فرهنگی و مسائل دیگر. اما گزارشگران خارجی حتی به بازیکن ناسزا هم می‌دهند ولی ما اینجا در گزارش‌مان به یک بازیکنی بگوییم این روز در حد و اندازه‌های خودش نبوده مورد هجمه قرار می‌گیریم. اعتقاد دارم گزارشگران هرچه جلوتر می‌روند پخته‌تر می‌شوند و ما برخلاف بخش‌های دیگر، بازنشستگی نداریم. جالب است بدانید یک گزارش جذاب با مطالعه آنقدر از اهمیت بالایی برخوردار است که ده ساعت برنامه تلویزیونی هم نمی‌تواند آن لحظات و اجرا را از ذهن مخاطب پاک کند.
