کلاستروفوبیا یک اختلال هراس است که افرادی خاص را درگیر می کند. این اختلال که در برخی منابع «تنگنا هراسی» ترجمه شده است، به معنای هراس افراد از قرار گرفتن در مکان های محدود و تنگ است.
به گزارش سرویس خواندنی های انتخاب، کلاستروفوبیا را شاید بسیاری از ما در ابعاد ضعیف داشته باشیم. درواقع همه انسان ها بر اساس غریزه خود علاقه ای به قرار گرفتن در مکان های تنگ ندارند، اما بیماران مبتلا به کلاستروفوبیا نسبت به این مسئله حساسیتی چند برابری دارند.
بر اساس آمارها بین 5 تا 7 درصد از مردم در سراسر جهان به کلاستروفوبیا مبتلا هستند که حتی برخی از آنان نمی دانند این بیماری را دارند و تصور می کنند هراسشان عادی است. بنابراین متاسفانه بسیاری از این افراد در صدد درمان خود بر نمی آیند. هراس این افراد از هراس از اتاق های دربسته، محیط آسانسور، انواع بالابر، مترو، اتوبوس، اتاقک های نگهبانی و حتی راهروهایی است که پاگردهایی تنگ دارند.
زمینه یابی یا تشخیص علت اصلی این هراس تنها از عهده یک روانشناس یا رواندرمانگر حرفه ای بر می آید اما گفته می شود که احتمالا افرادی که دچار چنین حالتی هستند، در کودکی در شرایطی مثل قرار گرفتن در اتاق دربسته، افتادن در استخر، گیر کردن در فضای تنگ و ... بوده اند.
بسیاری از این افراد در جامعه مورد تمسخر دیگران قرار می گیرند و هراس غیرقابل کنترلشان از سوی دیگران درک نمی شود. بهترین اقدام برای مبتلایان به کلاستروفوبیا، مراجعه به روانشناس است اما نقش اطرافیان نیز بسیار مهم است، آن ها باید در کنار فرد باشند و به او کمک کنند با هراس های خود کنار آید.
هر نوع تحقیر، خنده و استهزاء افرادی که هراس دارند باعث تشدید حالت هراس، احساس خود کم بینی و تضعیف روحیه فرد می شود. فراموش نکنیم که این افراد خود، به سبب عدم توانایی انجام برخی مسائل احساس ضعف می کنند بنابراین با تحقیر دیگران اتفاقی به جز احساس افسردگی برای آنان رخ نمی دهد.
