فکر می‌کنم در شرایط فعلی بیشتر نفع مالی برای عوامل سریال‌ها مهم است، تلاش دارند کاری بسازند و پولی دریافت کنند اما به‌فکر کیفیت نیستند.
عروسک‌گردانی که در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران تحصیل کرد و بعدها به‌عنوان کارگردان و بازیگر شناخته شد. «شهر موش‌ها»، «الو الو من جوجوام»، «سلطان صاحبقران»، «خونه مادربزرگه»، «آرایشگاه زیبا»، «ورثه آقای نیکبخت» و خیلی از آثار دیگر مجموعه نوستالژی‌های مرضیه برومند در سینما و تلویزیون است. البته او در عرصه نمایش‌های تئاتر هم کارهایی را روی صحنه برده که شاید از مهمترین آن‌ها می‌توان به «یک جفت کفش برای زهرا»، «دزد و رنگ قرمز»، «کدو قلقله و دیو آنتیگون» و «شهر کوچک ما» اشاره کرد. این روزها سریال «ورثه آقای نیکبخت» برومند که اواخر دهه 70 ساخته شد روی آنتن تلویزیون است و با او طی گپ‌وگفت کوتاهی درباره حال‌وروز امروز سریال‌سازی تلویزیون و کارهای طنز صحبت کردیم.
*بگذارید بدون مقدمه به‌سراغ سریال‌سازی در تلویزیون برویم؛ به‌نظر شما سریال‌سازی در تلویزیون در یک دهه پیش با الآن چه تفاوت‌هایی کرده است؟
به‌نظر من الآن بیشتر سلیقه سازندگان، مسئولین و تهیه‌کنندگان تغییر کرده است تا بینندگان. الآن تهیه‌کنندگانی داریم که واقعاً وظیفه تهیه‌کنندگی را به‌خوبی انجام نمی‌دهند و در واقع تهیه‌کننده نیستند. تهیه‌کنندگی یک حرفه بسیار مهم است و تهیه‌کننده حرف اول و آخر را در سریال‌ها می‌زند. او نه‌تنها مسائل مالی پروژه را تأمین می‌کند بلکه با انتخاب‌هایش مسیر کار را مشخص می‌کند. تهیه‌کننده عوامل سریال مانند کارگردان و گروه را انتخاب می‌کند و بنابراین، نقش مهمی به‌عهده دارد امّا به‌نظر می‌رسد که اکنون تهیه‌کنندگان به این نقش خودشان به‌خوبی واقف نیستند و آن را انجام نمی‌دهند.
موضوع دیگر این است که می‌بینیم برخی از کارها اصلاً فیلمنامه‌ای ندارند. کار شروع می‌شود اما متنی در دست نیست. روز به روز متن نگارش می‌شود و در اختیار گروه قرار می‌گیرد. این شرایط موجب شتاب‌زدگی و بروز مشکلات دیگری می‌شود. موضوع دیگر این است که متأسفانه در حال حاضر در بیشتر سریال‌ها به بازیگران اهمیت داده می‌شود و برای آن‌ها هزینه می‌کنند اما مسائل مهمی مانند لباس، نور، صحنه و... فراموش می‌شود. به‌طور کلی فکر می‌کنم در شرایط فعلی بیشتر نفع مالی برای عوامل مهم است، تلاش دارند کاری بسازند و پولی دریافت کنند اما به‌فکر کیفیت نیستند. اما در گذشته این‌چنین نبود و بیشتر به مسائل کیفی اهمیت داده می‌شد.
