واقعه کربلا و شهادت امام حسین(ع) و یاران با وفای ایشان سرشار است از اخبار و وقایع متفاوت که در این میان تحریفاتی نیز بر آن وارد شده است. مسلماً یکی از درخواست های امام حسین(ع) از بازماندگان عاشورا این بود که حقیقت ماجرا را زبان به زبان بیان کنند و مردم را به حق دعوت نمایند و چشم های خفته را بیدار کنند.
آیت الله محمد هادی یوسفی غروی در گفت وگو با شفقنا اظهار کرد: در سالروز و روز شمار ایام دهه عاشورای حسینی گفتیم که در روزهای پس از نزول امام حسین(ع) روز دوم محرم و نزول و رسیدن لشکریان کوفه از طرف عبیدالله بن زیاد که اولی عمرسعد با چهار هزار نفر بود، روزهای دیگر هم همین رسیدن لشکرهای متعدد اهل کوفه که هر روز حدود ۴ هزار نفر با سرکرده دیگری به کربلا فرستاده می شدند و به کربلا می رسیدند و در اطراف امام حسین(ع) بیابان را محاصره می کردند. تا روز ششم یا بنابر برخی از نقل ها در روز هفتم، شریعه فرات یعنی فرع آب فراتی که از طرف حله به کوفه سرازیر می شد، فرعی از آن به طرف کربلا می رسید و البته حربن یزید ریاحی بنا بر مأموریتی که از سوی ابن زیاد پیدا کرد اجازه نداد امام حسین(ع) نزدیک آب اتراق کند و خیمه خود را بزند لذا امام حسین(ع) با آب فاصله داشت. در واقع از ابتدای روز اول، دستور جلوگیری از آب نبود تا روز ششم یا هفتم که دستور جدیدی از ابن زیاد رسید برای جلوگیری آب از امام حسین(ع) و یاران ایشان.
او ادامه داد: البته به ادعای اینکه چون حضرت علی(ع) و اولاد علی(ع) بر خلیفه سوم عثمان بن عفان چون از بنی امیه بوده و اینان حکومت امویان هستند بنابراین مثلاً انتقام خلیفه سوم را بگیرند که خلیفه سوم در آن روزهای محاصره به جایی رسید که آب هم بر او ممنوع شد. بنا به ادعای اینکه چاه آبی در خانه او نبود یا اگر بود قابل استفاده نبود. به هر حال اینها یکی از تهمت هایی که به علی(ع) و آل علی زدند این بود که در محاصره خلیفه سوم و حتی ممنوعیت از آب، آل علی شرکت داشتند در صورتی که این خلاف مسلمات تاریخ است، و تهمتی است که معاویه زده و بنی امیه در این تهمت مشارکت داشتند و ابن زیاد به این ادعا امام حسین(ع) و یارانش را از آب کربلا ممنوع کرد.
استاد برجسته تاریخ اسلام بیان کرد: روز ششم محرم را بیشتر شیعیان عرب به نام بنی هاشم می گذرانند و ما از بنی هاشم چند نفری را تاکنون نام بردیم و مختصر خبرشان را اشاره کردیم، طفلان مسلم از بنی هاشم هستند و طفلان عبدالله جعفر چه در کربلا کشته شده باشند و چه به روش کشته شدن طفلان مسلم یعنی از اسرا بوده باشند و فرار کرده باشند و درگیر شدند و سر بریده شدن و سرهای آنها به سوی عبیدالله بن زیاد در کوفه برده شده است. این دو خبر را قبلاً اشاره کردیم که یکی خبر طفلان مسلم را مرحوم شیخ صدوق در کتاب الامالی و خبر طفلان عبدالله بن جعفر که از طرف مادر حداقل یکی از آنان فرزند حضرت زینب(س) بوده است و خبر آن را خارزمی در مقتل خود آورده است.
او گفت: یکی دیگر از کم سن و سال های بنی هاشم که اشاره کردیم عبدالله ابن حسن فرزند امام حسن مجتبی(ع) بود که در آخر عمر آن حضرت به دنیا آمده یعنی حدود سال ۵۰ که اکنون اول سال ۶۱ هجری است و لذا گفته می شود که این فرزند امام حسن(ع) ۱۱ ساله بود و از خیمه ها به طرف مقتل امام حسین(ع) یعنی آنجایی که امام حسین(ع) بر زمین افتاده بود، خود را رساند و افتاد در دامان عمویش امام حسین(ع) و کسی را که شمشیر اشاره به طرف امام حسین(ع) کرده بود، دست گرفت که جلوی شمشیر را بگیرد و او بی رحمانه شمشیر را فرود آورد و دست این نوجوان ۱۱ ساله را بُرید و او با دست بریده به دامان عمویش پناه آورد. البته پیش از اینکه به امام حسین(ع) برسد، امام حسین(ع) صدایش را بلند کرد و خواهرش زینب(س) را صدا زد که کودک را بگیر که به معرکه نیاید، اما زینب(س) نتوانست به او برسد و او را بگیرد، بالاخره این هم یکی دیگر از کم سن و سال های نوجوانان بنی هاشم است که در کربلا شهید شده است.
آیت الله یوسفی غروی خاطرنشان کرد: از ذکر کلی بنی هاشم در این فرصت کم عذر می خواهم و به همین مقدار بسنده می کنم.
