واقعه کربلا و شهادت امام حسین(ع) و یاران با وفای ایشان سرشار است از اخبار و وقایع متفاوت که در این میان تحریفاتی نیز بر آن وارد شده است. مسلماً یکی از درخواست های امام حسین(ع) از بازماندگان عاشورا این بود که حقیقت ماجرا را زبان به زبان بیان کنند و مردم را به حق دعوت نمایند و چشم های خفته را بیدار کنند.
آیت الله محمد هادی یوسفی غروی در گفت وگو با شفقنا، اظهار کرد: در روز شمار ایام دهه عاشورای حسینی برای روز هشتم، حادثه خاصی نقل نشده، اما احتمالاً شامگاه هشتم محرم بود که عمر سعد پیشنهاد کرد با امام حسین(ع) در فاصله ای بین دو لشکر جمع شوند تا بتواند به چیزی برسد که ظاهراً ولو در حد بهانه به دستش آمد که نامه ای به ابن زیاد نوشت و ادعا کرد که حسین بن علی(ع) اعلام آمادگی کرد که خودش به طرف شام برود و خودش می داند و یزید؛ و بعید است که مورد رضایت شما نباشد و بنابراین اول این نامه تعبیر کرد که «سپاس خدایی را که آتش جنگ را که برافروخت بود یا نزدیک بود که برافروزد، خاموش کرد» و ادعا کرد که توانسته چنین موافقتی از امام حسین(ع) به دست آورد و بنا بر خبر معتبر، ابن زیاد هم تظاهر به پذیرش کرد، ولی شمر بن ذی الجوشن آنجا حاضر بود و برخواست و گفت که از حسین بن علی(ع) چنین پیشنهادی را نه شما باید باور کنیم و نه باید قبول کنید چون اگر از این موقعیت محاصره به دَر رود دیگر چیزی جلودار حسین(ع) نیست و مطمئن باشید که چنین نخواهد کرد و تسلیم یزید نخواهد شد.
استاد برجسته تاریخ اسلام ادامه داد: این یک اصل سیاسی است که اگر کسی در امور سیاسی به طرفداری از حاکم مرکزی کسی را به شدت مواخذه کرد، امیر تحت فرمان مثل ابن زیاد نسبت به یزید، نمی تواند تخلف کند چرا که فردا اگر مسامحه ای در کار منتهی به این شد که مثلاً دشمن، حاکم مرکزی از دست درآمد، مورد مواخذه قرار می گیرد که چرا تسامح، سهل انگاری کردی و به شدت عمل نکردی لذا ابن زیاد اینجا رأی را برگرداند و این بار به شمر بن ذی الجوشن گفت که خودت متصدی معرکه شو و با چهار هزار سرباز پیاده نظام به سمت کربلا حرکت کن.
یوسفی غروی گفت: با فاصله همین یک روز یعنی شب هشتم این اجتماع واقع شد، روز هشتم نامه به ابن زیاد رسید و برای روز نهم شمر به کربلا رسید و عصر نهم موجب شد که عمرسعد به طرف خیمه گاه امام حسین(ع) آمد و اعلام شروع جنگ کرد که البته امام حسین(ع) برای گذران شب عاشورا تا روز عاشورا مهلت خواست.
