عمر الردّاد در رای الیوم نوشت: با وجود ادامه حملات رسانه‌ای بین ایران و آمریکا، نشانه های متعددی وجود دارد که نشان دهنده ورود این بحران به مراحل آخر است.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: از زمان آغاز تنش ها، مفهوم «مذاکره» در ذهن ایرانی‌ها و آمریکایی‌ها وجود داشت. علاوه بر اینکه طرف‌های متعددی، چون عمان، ژاپن، سوئیس، طرف‌های عراقی و قطری و در نهایت، فرانسه، برای میانجی گری بین تهران و واشنگتن، وارد خط بحران شدند. در این بین، به نظر می‌رسد وساطت فرانسه موفق شده است با مطرح کردن رفع جزئی تحریم‌های مربوط به صادرات نفت ایران، شکافی در دیواره اختلافات یجاد کند.
با اینکه موضع آمریکا در قبال پیشنهاد فرانسه مشخص نیست، اما مذاکرات آمریکایی-ایرانی، به صورت مستقیم یا غیر مستقیم، در میدان‌های مختلف انجام می‌شود؛ تا آنجا که احتمال دیدار بین ترامپ و روحانی در حاشیه نشست مجمع سازمان ملل، وجود دارد.
به نظر می‌رسد این مذاکرات تنها با حضور ناگهانی وزیر خارجه ایران در فرانسه شروع نشد؛ بلکه به دنبال اشاره‌ها و پیام‌هایی بود که یکی از آنها، بی اعتنایی آمریکا در مورد مساله نفت کش ایرانی «ادریان» و احتمال رسیدن آن به سوریه است. گذشته از اینکه آنچه بین حزب الله و اسرائیل به صورت عملی جریان دارد، یک عملیات حساب شده بین تهران و واشنگتن محسوب می‌شود، که تفاوت زیادی با گفتگو‌های انجام شده بین آمریکا و حوثی‌ها ندارد.
حدود مسائل مورد بحث در مذاکره و معامله‌ای که ممکن است دو طرف به ان دست یابند، مشخص نیست؛ اما قطعا، برخلاف صحبت‌هایی که در مورد وجود اختلافاتی در رابطه با پرونده هسته ای، غنی سازی اروانیوم و برنامه‌های موشکی ایران مطرح می‌شود، بعید نیست که طرفین در این باره به توافقی هم دست یافته باشند.
به نظر می‌رسد که پرونده سوم در مورد نقش ایران و نیرو‌های نیابتی آن در منطقه نیز مورد مذاکره قرار گیرد و همین موضوع، می‌تواند تحولات بین اسرائیل و حزب الله و فشار‌هایی که بر حشد الشعبی وارد می‌شود و همزمان، مذاکرات آمریکا با حوثی‌ها را تفسیر کند.
روحانی درگیر بحرانی با اصولگرایان در ایران است و ایشان، رئیس جمهور را مسئول توافق هسته‌ای می‌دانند. این در حالی است که پیامد‌های تحریمها، دغدغه اصلی رهبران سیاسی ایران در دو جبهه اصلاح طلب و اصولگراست. همزمان، ترامپ قصد دارد با روحانی عکس بگیرد، تا از این مساله برای پیروزی خود در انتخابات استفاده کند.
در این شرایط، سوال‌هایی در بین تحلیلگران مسائل منطقه مطرح می‌شود مبنی بر اینکه حدود مذاکراتی که ممکن است ایران در مورد نیرو‌های نیابتی خود در سوریه، لبنان، یمن و عراق انجام دهد، چقدر است؟ موضع ایران در قبال اسرائیل، معامله قرن و روابط آینده آن با عربستان و دولت‌های خلیج فارس چگونه خواهد بود؟ طرح این سوالات، خود نشان دهنده اهمیت نقش منطقه‌ای ایران است.
