یک نوزاد تازه متولد شده، با صدای بلند گریه می کند که نشانه ای از سلامتی و قدرت اوست. در روزها و هفته های آینده به سرعت والدین به این گریه ها عادت می کنند. اما اگر از نزدیک نگاه کنید، خواهید دید که گریه یک نوزاد کمی متفاوت از کودکان بزرگتر است: اشکی وجود ندارد.

البته اشک برای محافظت از چشم و مرطوب نگه داشتن آن لازم است. وقتی با احساسات شدید مانند غم، عصبانیت یا حتی خوشبختی مواجه می شویم، گریه می کنیم. این لحظات احساسی و گریه کردن باعث محافظت بیشتر از چشم می شود. اشک ها همچنین می توانند به ترشح هورمون های محرک استرس که ممکن است در زمان های سخت ایجاد شده باشند، کمک کنند.

در حالی که نوزادان با مجاری اشک متولد می شوند، هنوز کاملاً رشد نکرده اند. آنها به اندازه کافی اشک برای پوشاندن چشم و مرطوب نگه داشتن آن تولید می کنند، اما برای تشکیل قطره هایی که باعث ریزش آن به گونه های چاقشان شود کافی نیست. پس از سه یا چهار هفته، مجاری اشک آور کودک معمولاً به اندازه کافی بالغ می شوند تا اشک های متشکل از احساسات قوی ایجاد کنند.

چشمان یک نوزاد تمایل به خشکی دارد – و پوست آن نیز چنین می شود. مهم نیست که چقدر گرم است، یک نوزاد تازه به سختی برای دو هفته اول زندگی خود عرق می کند. دلیل این است که غدد عرق هنوز کاملاً کاربردی نیستند.

انسان ها دارای دو نوع غدد عرق به نام غدد اکروکین و غده های آپوکرین هستند که هر دو در نوزادان حتی با وجود اینکه عرق نمی کنند، کامل شکل گرفته است. غدد آپوکرین عرق را از طریق فولیکول های مو ترشح می کنند، اما تا زمانی که تغییرات هورمونی در دوران بلوغ رخ ندهد، فعال نمی شوند.

غدد اکرین در ماه چهارم بارداری شروع می شوند و ابتدا روی کف دست جنین و کف پا قرار می گیرند. تا ماه پنجم، غدد اکرین تقریباً کل بدن را تحت پوشش خود قرار می دهد. بعد از به دنیا آمدن نوزاد، فعالترین غدد اکرین در پیشانی هستند.

از آنجا که نوزادان نمی توانند کاملاً عرق کنند، برای خنک شدن به کمک احتیاج دارند. باید مراقب علائم گرمای بیش از حد از جمله: پوسته پوسته شدن پوست، تنفس سریع و پی در پی و کاهش فعالیت بازوها و پاهای نوزاد باشیم.

 شفقنا