احمد عبد الرحمن در رای الیوم نوشت: با نظری به تظاهرات صورت گرفته در روز‌های اخیر در عراق، در می‌یابیم که این تظاهرات بدون هیچ مقدمه‌ای اغاز شد و می‌توانیم برخی تفاصیل را در آن ببینیم که نشان دهنده اهدافی غیر از اعتراض به بیکاری و فساد و خواسته‌های بر حق مردم عراق است. البته مقصود، تردید در حقانیت خواسته‌های مردم عراق نیست، بلکه باید به شعار‌ها و برخی شیوه‌هایی توجه داشته باشیم که طی تظاهرات به کار بسته شد.

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: اگر به شکل و ظاهر دقت کنیم، در می‌یابیم که تظاهرات مذکور با خشونت مبالغه امیز و تخریب‌های برنامه ریزی شده‌ای از سوی برخی تظاهرکنندگان یا بهتر بگوییم، مزدوران، همراه بود و همین مساله، امور را به سمت انفجار و راهی بی بازگشت سوق می‌دهد.

علاوه بر این، عکس العمل نیرو‌های امنیتی نیز با خشونت شدیدی همراه بود؛ آنچه که بر بحرانی‌تر شدن اوضاع افزوده و باعث می‌شود شرایط به مرحله‌ای برسد که امکان متوقف کردن آن نباشد. در این میان، باید به دنبال طرف سومی باشیم که سعی در افزودن بر آتش درگیری‌ها در عراق می‌کند.

همچنین آنچه جالب توجه است، گرایش واضحی است که در جریان آن، به ایران و هم پیمانان آن، یعنی مرجعیت‌های دینی و حشد الشعبی، حمله می‌شود؛ این در حالی است که حشد الشعبی با کمک ایران، داعش را از عراق بیرون کرده و نقشه هایش برای سیطره بر این کشور را نقش بر آب کرد.

بر این اساس، معتقدیم کسانی هستند که می‌خواهند امور به سمت انفجار و هرج و مرج پیش برود، تا منافع طرف‌های خاصی تامین شده و به منافع ایران و هم پیمانانش در منطقه آسیب وارد شود.

اگر این فرضیه درست باشد، طرفی که از این اوضاع بهره می‌برد، ایالات متحده و هم پیمانان آن در منطقه، بویژه عربستان سعودی خواهد بود.

در این جا، باید به زمان بندی تظاهرات نظری داشته باشیم؛ چرا که این تظاهرات پس از شکستی اتفاق افتاد که عربستان در جنگ یمن متحمل شد؛ چه در جریان عملیات نجران و خسارت‌های مادی و انسانی که برای سعودی‌ها داشت و چه در جریان حمله به آرامکو که از اهمیت اقتصادی و استراتژیک زیادی برای عربستان و هم پیمانش، آمریکا برخوردار است.

این حوادث که تمام جهان را به خود مشغول داشت، یک تحول استراتژیک در جنگ یمن ایجاد کرد که به دنبال آن، انگشت‌های اتهام، متوجه ایران شد. علاوه بر این، نباید گشودن گذرگاه القائم-البوکمال بین عراق و سوریه را فراموش کنیم؛ که البته اهمیت زیادی برای دو طرف عراقی و سوری و هم پیمان قدرتمند آنها، ایران دارد و برخی معتقدند این کشور بیشترین نفع را از گشایش این مسیر می‌برد؛ چرا که می‌تواند از یک مسیر زمینی استفاده کند که به سواحل دریای مدیترانه می‌رسد.

با توجه به اینکه عربستان نمی‌خواهد و نمی‌تواند وارد مقابله مستقیم با ایران شود و هم پیمان آمریکایی اش نیز همین گزینه را انتخاب کرده و تا حد امکان از جنگ دور می‌ایستد؛ ممکن است این تحریک اوضاع در عراق و تنش زایی‌ها در این کشور، بخشی از واکنش سعودی آمریکایی به فعالیت‌های ایران باشد. همه می‌دانند که عراق از چه اهمیتی برای ایران برخوردار بوده و حجم تاثیر و حضور ایران در عراق تا چه اندازه است.

پیگیری و بررسی محتوای شبکه‌هایی که از سوی عربستان سعودی حمایت می‌شود، نشان دهنده حمایت واضح آن‌ها از تظاهرات مردم عراق و حتی تحریک بیشتر برای ادامه و افزایش اعتراضهاست. همین نکته بوضوح نشان دهنده تمایل سعودی برای استمرار اینگونه حوادث است، تا بتواند از آن بعنوان برگ برنده‌ای برای مقابله با گزینه‌های بیشتر و مؤثرتری که ایران در اختیار دارد، استفاده کند.