پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : دیپلماسی ایرانی : ایران،ایران
و باز هم ایران. روزهاست که این نام و پرونده هسته ای جنجالی اش در صدر
اخبار بین المللی قرار دارد. برخی از تحریم سخن می گویند،جمعی از دور زدن
آن و تعدادی هم از غربی که چشم ندارد پیشرفت های یک کشور اسلامی در
خاورمیانه در حوزه انرژی هسته ای را ببیند. نشریه فارین پالیسی که یکی از
معتبرترین نشریات بین المللی به حساب می آید در تازه ترین نوشتار خود متنی
به قلم یوسف بت را منتشر کرد که در آن به غرب هشدار می دهد دست از دیوانگی
بردارید و احتمال دهید که شاید حق با ایران است:
روزی هشدار دادند که ایران غنی سازی بیست درصدی اورانیوم را در سایت های
هسته ای فوق امنیتی که در زیر زمین طراحی شده اند آغاز کرده و البته پیش
بینی هم شد که دانشمندان ایرانی می توانند ظرف مدت شش ماه از زمان این
گمانه زنی او به اورانیوم نود درصد هم دست پیدا کنند. این پیش بینی بر اساس
فرضیات نه چندان صحیح در خصوص نیت های ایران انجام گرفت و البته غذای
تندروهایی در واشنگتن شد که دوست داشتند امریکا را به سمت جنگ دیگری در
منطقه خاورمیانه هل دهند. در شرایطی که ایران غنی سازی نود درصدی اورانیوم
را آغاز کند در حقیقت به چهار دهه پایبندی خود به معاهده منع تکثیر تسلیحات
هسته ای موسوم به ان پی تی پشت کرده است. این حرکت می تواند حمله سریع و
بلادرنگ رژیم صهیونیستی و امریکا به تهران را به دنبال داشته باشد. آنچه که
در این میان از نظرها پنهان ماند این است که آژانس بین المللی انرژی هسته
ای بر روند غنی سازی اورانیوم در ایران نظارت کامل داشت و میان اورانیوم
بیست درصد و اورانیومی که به اسلحه سازی منتهی شود تفاوت بسیار قائل است.
این نخستین بار نیست که جریان های افراطی زنگ های خطر خود در خصوص برنامه
هسته ای ایران را بی دلیل به صدا در می آورند. همگان ادعا می کنند که آسمان
در حال ریزش بر زمین است و این رویه از نخستین روزی که شاه ایران در سال
1979 تهران را ترک و انقلاب اسلامی رخ داد تا به امروز ادامه داشته است. در
سال 1992 بود که اسرائیلی ها ادعا کردند ایران تا سال 1999 به تسلیحات
هسته ای دستیابی پیدا می کند. با دمیدن در آتش این سناریوها ضرب الاجل های
زمانی برای ایران تعیین می شد و به دنبال آن تهران هم واکنش های تند و
سریعی از خود نشان می داد.
حقیقت این است که ایران هیچ حرکتی تاکنون انجام نداده که منجر به نقض
قوانین هسته ای بین المللی شود. بر اساس ان پی تی، برخورداری از توان رسیدن
به تسلیحات هسته ای بر هیچ کشوری حرام نیست. اگر یک کشور بخش فعالیت های
هسته ای صلح دوستانه داشته باشد در حقیقت توان تولید سلاح هسته ای را هم در
اختیار دارد. به عنوان نمونه برزیل ،آرژانتین و ژاپن نیز توان تولید
تسلیحات هسته ای را در اختیار دارند. این کشورها هم می توانند یک روز تعهد
خود به ان پی تی را زیر پا بگذارند و در ظرف چند ماه به تسلیحات هسته ای
دست پیدا کنند. آرژانتین و برزیل هم درست مانند ایران اجازه بازبینی کامل و
بی حد و مرز از تاسیسات هسته ای خود را به بازرسان آژانس بین المللی انرژی
هسته ای نداده اند. بر اساس قوانین آژانس بین المللی انرژی هسته ای اصلی
ترین خط قرمزی که عدول از آن اشتباهی مرگ بار است خروج از مرحله تولید مواد
هسته ای و ورود به فرآیند تولدی تسلیحات هسته ای است. در خصوص پرونده هسته
ای ایران در چند سال گذشته بارها و بارها بازرسان مختلف اعلام کرده اند که
اینچنین تخلفی را از ایران به چشم ندیده اند.
محمد البرادعی به عنوان نمونه رئیس سابق آژانس بین المللی انرژی هسته ای
بود که بیش از یک دهه بر این کرسی تکیه زده و بارها در گزارش های مختلف
تاکید کرد که شواهدی دال بر گذر ایران از خط قرمز آژانس ندیده است. در
آخرین گزارش این آژانس هم تاکید شده است که تلاش های ایران برای دستیابی به
فناوری تولید تسلیحات هسته ای در اواخر سال 2003 میلادی متوقف شده و پس از
آن هرگز از سر گرفته نشده است. حتی مقام های ایالات متحده هم به این باور
رسیده اند که سند مستدلی دال بر تلاش ایران برای رسیدن به بمب هسته ای در
اختیار ندارند. لئون پانه تا وزیر دفاع امریکا نیز در سخنانی در ماه جاری
میلادی در این خصوص گفت: آیا ایرانی ها تسلیحات هسته ای در اختیار دارند؟
خیر. البته ما می دانیم که آنها در حل تلاش برای دستیابی به تکنولوژی
پیشرفته هسته ای هستند. این مساله است که همه ما را نگران کرده است.
برای غنی سازی اورانیوم توسط ایران می توان هزار و یک دلیل دیگر هم به جز
تلاش برای دستیابی به تسلیحات هسته ای پیدا کرد. اصلی ترین دلیل ایرانی ها
برای غنی سازی اورانیوم این است که به دنبال استفاده از آن در راکتورهای
تحقیقاتی خود هستند. علاوه بر این بر اساس مفاد قوانین آژانس بین المللی
انرژی هسته ای ذخیره سازی اورانیوم هیچ گونه تخلفی از قانون به حساب نمی
آید. بنابراین شاید امریکایی ها و غرب از آنچه در ذهن رهبران ایران در خصوص
فناوری هسته ای می گذرد نگران باشند اما این نگرانی و تلاش برای رفع آن
قانونی نیست.
بسیاری از تحلیل گران مخالف ایران اینگونه استدلال می کنند که پیدا شدن
نیروگاهی در قم در زیر زمین نشان دهنده عمیلات مخفی کاری است که ایرانی ها
در برنامه هسته ای خود دنبال می کنند. این ادعا از صحت چندانی برخوردار
نیست. علاوه بر این تعریف ایرانی ها از محیط امنیت ملی با آنچه در سرزمین
های اشغالی و واشنگتن می گذرد کاملا متفاوت است. آنها این مکان را در
راستای حفاظت از برنامه هسته ای خود به این شکل و در عمق زمین ساخته اند و
البته تجربه حمله اسرائیل به نیروگاه های نیمه ساخته در سوریه و عراق را هم
از یاد نبرده اند.
اعتراض دیگر غربی ها به ایران این است که تهران اجازه گفتگوی بازرسان آزانس
با دانشمندان هسته ای ای کشور را نمی دهد. اما اصلی ترین دلیل ایران از
اجتناب از این ریارویی تجربه تلخ همکاری برخی بازرسان پیشین با نهادهای
اطلاعاتی غرب و امریکا و افشای هویت این دانشمندان است.
نویسنده این مطلب برای فارین پالیسی در پایان می نویسد: تحریم هایی که در
چند سال اخیر بر ایران تحمیل شد به نام برنامه هسته ای اما در حقیقت به
دلیل مسائل دیگر بود. اینگونه که غرب پیش می رود باید بگوئیم که ایران برای
رهایی از شر این تحریم های گوناگون و رنگارنگ نه تنها باید برنامه هسته ای
خود را متوقف کند بلکه باید نظام خود را هم تغییر دهد! بر همین اساس است
که ایرانی ها با مشاهده رفتارهای متناقض غرب و بهانه های متفاوت برای تشدید
تحریم ها به این نتیجه رسیده اند که برنامه هسته ای این کشور در هر راستا و
هر چهارچوبی که باشد بی شک باز هم تحریم ها ادامه پیدا خواهند کرد.
بهترین گزینه پیش روی امریکا برای برون برد پرونده ایران از بحران پیشنهاد
یک معامله سودآور برای دو طرف است: در شرایطی که تهران مجوز بازرسی های
کامل و بی قید و شرط را صادر کند امریکایی ها نیز تحریم های یکجانبه و بین
المللی را قیچی کنند.
با این تیتر زدنتون