در سرمای قطب شمال ، لاشه های یخی منجمد را می توان به خوبی حفظ كرد. لاشه هایی كه وقتی کشف می شوند هنوز خون در رگ هايشان دارند. گوشتشان هنوز صورتی است و این یعنی شاید بتوان هنوز این نوع گوشت را مصرف کرد. اما درباره خوردن گوشت ماموت ها داستان های متعددی در تاریخ وجود دارد. برای مثال صدها سال پیش، مصرف گوشت ماموت در جشن های اشرافی متداول بوده است. جشن هایی که صحتشان در معرض تردید قرار دارد.
به گزارش سرویس خواندنی های انتخاب، به نقل از آتلانتیک، در سال 1901 ، در کند و کاو حوالی رودخانه برسوکا در سیبری یک ماموت پیدا شد که بسیار سالم بود.درواقع این ماموت آنقدر نفیس حفظ شده بود که هنوز بخشی از علفی که در دهان خود داشت سالم مانده بود. پس از آن استخوان و پوست ماموت در سن پترزبورگ به نمایش گذاشته شد و ظاهراً گوشت آن در "ضیافت خوراک ماموت" سرو شد.
ضیافت خوراک ماموت شامل یک مراسم اشرافی با یک وعده غذایی بسیار خاص بود ، به ویژه استیک ماموت ، که همه میهمانان مایل بودند این خوراک را امتحان کنند. همانطور که از نام این ضیافت مشخص است ادعا می شد که غذاهای این مهمانی با کمک گوشت ماموت چند هزارساله تهیه شده است.
نیم قرن بعد، جشنی مشابه و عجیب و غریب در نیویورک برگزار شد. این بار ، گوشتهای ماقبل تاریخ بنا بر گزارش ها از لاشه ای که در جزایر آلوتی کشف شده بود تهیه شد. هر وعده غذایی فقط شامل غذاهای گوشتی پرملاتی بود که ادعا می شد از گوشت های ماموت مذکور تهیه شده بود. میهمانان برای این شام عصر یخبندان هزینه زیادی صرف کردند اما این مهمانان به زودباوری مهمانان 50 سال پیش نبودند و برای بسیاری از آنان سوال ایجاد شد که آیا این غذاها که خوردند واقعا مرتبط با گوشت ماموت بود یا خیر.
در هر صورت ، تجزیه و تحلیل DNA گوشتهای باقی مانده از شام سال 1951 سرانجام ثابت کرد که هیچ یک از موارد فوق درست نیست. درواقع DNA غذاهای صرف شده در این مهمانی با لاک پشت دریای سبز ( یک گونه مدرن و زنده ) تطابق دارد. در مورد ضیافت سال 1901 ، نیز یک تقلب بزرگ رخ داده است و گوشتی که خورده شده نمی تواند ماموت باشد. دیرینه شناس سرشناس، تولماکوف در سال 1929 نوشت: "همه داستانهایی كه درباره ضیافت شام در سن پترزبورگ نوشته شده است، تقلبی هستند.گوشت پشمالو ماموت منجمد شده که به هزاران سال پیش تعلق دارد بسیار بد بو است و طعمی غیرقابل تحمل دارد. این چیزی نیست که متعلق به یک میز شام باشد و مطمئناً چیزی نیست که به ذائقه انسان امروزی خوش بیاید."
در قرنهای 18 و 19 ، کاوشگران سیبری نوشتند که بومیان منطقه ، اورکی ، گاه به گاه سگهایشان را با گوشت ماموت تغذیه می کنند. اما انسانها معمولاً کمتر به خوردن آن اشتیاق نشان می دهند. چربی یکی از مشکلات مهم این نوع گوشت است. به طور خاص ، ماده ای به نام adipocere ، که با نام "موم جسد" یا "موم سنگین" نیز شناخته می شود در بدن ماموت ها به وفور یافت می شود. این ماده هنگامی در بدن انسان یافت می شود که زمانی طولانی در شرایط خنک و مرطوب قرار دارند. دیرینه شناسان این ماده را در چربی ماموت های پشمی نیز مشاهده کرده اند، ماده ای صابون مانند که خوردن آن غیر قابل انجام به نظر می رسد.
به گفته شری فوربز ، کارشناس پزشکی قانونی در دانشگاه کبک، اگر دمای ماموت ها در طول ده ها هزار سال نوسان داشته باشد(که موضوعی طبیعی است) ماده Adipocere می تواند بافت پنیری و لزج پیدا کند که با بوی بسیار تندی همراه است و عملا غیرقابل مصرف است. ماهیچه ماموت های یخ زده نیز تغییر می کند. درست مانند گوشتی که مدتی طولانی در فریزر مانده است. مت هارتینگز ، شیمی دان مواد غذایی در این خصوص می گوید: تشکیل کریستال های یخ باعث می شود که فیبرهای ماهیچه ای گوشت سوراخ شود. درواقع گرچه ظاهر گوشت هنوز هم ممکن است جامد و خوب و مانند گوشت سالم باشد. اما هنگامی که یخ آن باز می شود بافتی به شدت تخریب شده دارد.
دیمیتری آریزوتوف ، مورخ موسسه فناوری سلطنتی KTH ، در اوایل سال جاری میلادی اعلام کرد: "دیرینه شناسان روسی سعی كرده اند گوشت ماموت را سرخ كنند ، اما نتیجه تلاششان به یک مایع بسیار بدبو تبدیل شده است."
*رویا پاک سرشت
برای مدت‌هایی طولانی تصور می‌شد که شکار در جوامع ماقبل تاریخ اساساً توسط مردان انجام می‌شده است. اکنون یک مطالعه جدید به مجموعه‌ای از شواهد افزوده است که این ایده را به چالش می‌کشد. این تحقیق از کشف بقایای جسد زنی آغاز شد که در کنار وی ابزار‌های شکار دفن شده است. قدمت این جسد به حدود ۹۰۰۰ سال پیش در قاره آمریکا می‌رسد.
