این جمله را مكرر در كلینیك و مطب می‌شنویم زیرا تعداد زیادی از بیماران به دلیل درد در سر، گردن، كمر یا اندام‌ها به جراحان مغز و اعصاب مراجعه می‌كنند.
درد در بدن انسان به معنی یك هشدار مبنی بر وجود خطر یا آسیب در نقطه‌ای از این ساختار پیچیده است و همواره باید مهم تلقی شده و به این هشدار توجه شود. اما علت به وجود آمدن درد بسیار مختلف و حتی گاهی ناشناخته است و در مواردی كه علت آن شناخته شده، بررسی‌ها و پژوهش‌های علمی راه‌های مختلفی برای كاهش آن یافته‌اند.
بعد از این كه علت تحریك عصب‌های حس‌كننده درد در قسمتی از بدن مشخص شد؛ مثل وجود توده‌ای در سر به عنوان علت سردرد، جدا از درمان علت اولیه، كنترل درد هم قسمتی از روند درمانی فرد خواهد بود و نمی‌توان گفت كنترل درد كم اهمیت‌تر از درمان علت اولیه است.
در واقع قسمتی از هنر خوب و سالم زیستن، زندگانی بدون درد است كه برای رسیدن به آن، طی سال‌های دراز تعداد زیادی از دانشمندان با صرف زمان و تلاش فراوان به دستاوردهای امروزی رسیده‌اند.
گرچه این دستاوردها شامل داروهای خوراكی، داروهای تزریقی، درمان‌های فیزیكی، جراحی‌های كم‌تهاجمی و در نهایت جراحی‌های باز است، اما آنچه بیشتر با آن سر و كار داریم همان گروه اول یعنی داروهای مسكن هستند.
شكی نیست داروهای شیمیایی هرگز بی‌خطر و بی‌عارضه نبوده و البته تصور سالم و بی‌خطر بودن داروهای گیاهی هم بسیار ساده‌انگارانه است؛ اما گاهی تحمل درد سبب اختلال در فعالیت‌های روزمره، افت خلق و خو و حتی اشكال در عملكرد مغزی می‌شود كه ممكن است بسیار مخرب‌تر باشد.
بسیاری از داروهایی كه در كلام بیماران مسكن نامیده می‌شوند؛ به این معنی كه صرفا عملكرد ضد درد داشته باشد، درواقع كاربردهای دیگری هم دارد كه بسیار مهم‌تر بوده و حتی در زمره اهداف تجویز دارو ممكن است ویژگی‌های دیگر آن بیشتر از ضد درد بودن مورد نظر باشد.
برای مثال داروهایی مانند بروفن، دیكلوفناك، ناپروكسن و تعداد زیادی داروی مشابه در این خانواده با عملكرد ضدالتهابی خود روی عصبی كه توسط دیسك بیرون زده تحت فشار است و ملتهب شده، نقش درمانی خود را ایفا كرده و از این طریق باعث كاهش درد نیز می‌شوند.
روزنامه جام جم
